Ukoliko tragate za dobrim štivom, ne propustite naslove koje izdvaja profesorka Univerziteta Crne Gore i direktorka Instituta za dječiju i omladinsku književnost Svetlana Kalezić Radonjić.
„Čitanje sam oduvijek doživljavala kao najintenzivniji vid čovjekovog poniranja u samog sebe, a trenutak mira sa knjigom, van frenetične užurbanosti svijeta, kao zaštitnu opnu koja čini da nas grubost života i ljudi manje dotiče - jer ih razumijemo“, otkrila nam je.
Svetlanu Kalezić Radonjić znate i kao muzičarku i pjesnikinju, dobitnicu više književnih priznanja i nagrada. Po obrazovanju je inače doktor filoloških nauka, esejista i književna kritičarka.
Uz preporuke čitaocima Antene M, dodaje: „Svaka od knjiga koju sam upila darovala mi je neki oblik izmirenja sa vidljivim i nevidljivim svijetom. Hvala im!
***
Dino Bucati, Prodavnica tajni – briljantan primjer magičnog realizma na italijanski način, jednostavnog stila (u najboljem, kamijevskom maniru), raznovrsnih zapleta i duboke simbolike. Prvi put sam ovu zbirku od tridesetak priča pročitala kao srednjoškolka, međutim, svaki kasniji povratak bio je uvijek novo čitanje, jer sam u međuvremenu i ja bila drugačija (što ide u prilog tezi da su čitaoci, zapravo, sustvaraoci djela).
Emil Sioran, Pad u vreme – iako više ne dijelim iste stavove sa čuvenim rumunsko-francuskim filozofom koji mi je u jednom periodu života bio toliko važan da sam nekoliko puta iščitala cjelokupni mu opus, ne mogu a da ne pomislim na njega kao na staru simpatiju kojoj se vraćam sa neobjašnjivom privrženošću. Jedan od najvećih filozofa-buntovnika, enfant terrible modernog mudroslovlja koji je svaki misaoni sistem smatrao dogmom zalažući se stoga zdušno za nesistematičnost, bio je i ostao najveći pjesnik među filozofima, najveći pobunjenik protiv Boga kojem se vraćao i češće nego što je htio. Bio je jedan od rijetkih mislilaca koji je smatrao da je muzika iznad ideja koje nisu ništa drugo do paravan za nasilno smještanje života prepunog oprečnosti u jedno viđenje i jednu perspektivu, što je samo po sebi daleko od istine.
Vladan Desnica, Proljeća Ivana Galeba – moj prvi, stoga i najintenzivniji susret sa antiromanom. Obilje esejističkih pasaža i reminiscencija koji, sa jedne strane, gotovo u cjelosti razvodnjavaju liniju događajnosti svodeći je na ispreturana sjećanja glavnog junaka tokom boravka u bolnici, a sa druge produbljuju refleksivnu dimenziju romana povremeno zalazeći u domen estetičkih i religijskih rasprava. Izuzetan spoj poetičnosti, misaonosti, raskošne asocijativnosti u formi solilokvijuma čine ovaj roman o umjetniku djelom kojem se često vraćam, barem u fragmentima. Posebnu naklonost osjećam prema muzici koja se očituje i u arhitektonici romana i u muzikalnosti Desničine fraze, ali i u smjeni tempa kroz konstantno alterniranje i suprotstavljanje tema.
Vislava Šimborska, Izabrane pesme – jedna od autorki koja je na poseban način znala da u isto lirsko tkanje uvezuje visoki i niski stil, ostvarujući time autentičan spoj nespojivog kao jednog od ključnih poetskih principa. Izrazitog filozofskog usmjerenja, ironična, djetinje duhovita, istovremeno i melanholična i vedra, poljska nobelovka zauzima važno mjesto u mom promišljanju svijeta kroz literaturu, zato što i ja Izmišljam svet, drugo izdanje/ drugo, dopunjeno izdanje...
Ana Ristović, Oko nule – savremenu srpsku književnu scenu karakteriše prisustvo sjajnih pjesnikinja, od kojih naročito volim i cijenim Anu Ristović. Njena poetska zbirka Oko nule je sjajan primjer poezije koja se, između ostalog, piše i iz iskustva ženskog tijela, što je naročito ljekovito za prostor Balkana koji često negira tjelesnost kao relevantnu osnovu za doživljaj stvarnosti, te ličniji, polni identitet pretpostavlja nacionalnom koji nije ništa drugo do konstrukcija. Nerijetko – krvava konstrukcija, ukoliko nema plemenitosti duha i dubljeg viđenja života koji će u jednom, pojedinačnom, vidjeti sve nas.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR