Desetine puta godišnje Rebun Kajo ukrca se na trajekt za malo ostrvo preko puta luke Hirošima, tražeći ostatke onih koje je atomska bomba ubila prije 80 godina.
Za ovu 47-godišnju istraživačicu, otkopavanje i najmanjih fragmenata na ostrvu Ninošima je ozbiljan podsjetnik da rat nije prošlost – on i dalje traje, zakopan, zaboravljen i neriješen.
„Kad umremo, sahranjuju nas na mjestima kao što su hramovi ili crkve, uz oproštajne ceremonije. To je dostojanstven način rastanka“, kaže Kajo, istraživačica iz Centra za mir Univerziteta u Hirošimi, koja svoja lična sredstva i vrijeme ulaže u ove samostalne iskopine.
Nakon što su SAD bacile atomsku bombu na Hirošimu 6. avgusta 1945. godine, ubivši odmah oko 78.000 ljudi i ranivši još mnogo više, Ninošima, udaljena oko 4 km od centra eksplozije, postala je poljska bolnica. U narednim sedmicama oko 10.000 žrtava, živih i mrtvih, prevezeno je trajektom preko vode. Mnogi su ubrzo preminuli, a pošto kremacije nisu mogle da prate tempo, ljudi su sahranjivani u masovnim grobnicama.
Iako su mnogi ostaci otkriveni decenijama poslije rata, svjedočenja su ukazivala na postojanje još grobnica. Sin jednog stanovnika obavijestio je Kajo o jednom području na sjeverozapadnoj obali ostrva 2014. godine, a on je od tada skupljao novac i počeo sa iskopavanjem četiri godine kasnije.
Pod prženjem sunca prošlog vikenda, Kajo je probijala gustu šikaru da se vrati na mjesto gdje je stala prije tri sedmice. Nakon sat i po kopanja, pažljivo je izvadila dva fragmeta kosti veličine nokta – dodajući ih brojci od otprilike stotinu koje je do sada pronašla.
Svako novo otkriće joj jasno pokazuje svu okrutnost rata. Najteže joj je palo kad je ranije ove godine pronašao dijelove čeljusti i zuba jednog malog djeteta, ispričala je.
„To me jako pogodilo. To dijete je ubila bomba, a nije ništa ni znalo o svijetu... Nisam mogla da se pomirim s tim neko vrijeme, i taj osjećaj i dalje traje“, istakla je.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR