Ovo su dani u kojima lijeni duhom pokazuju da radije vjeruju u laž koja im se dopada o tzv. Podgoričkoj skupštini, nego što su skloni da učine minimalan intelektualni napor i saznaju istinu koja im je pred nosom. Shvatite prethodnu rečenicu kao radikalno duševan stav prema opisanoj kategoriji, jer bi morali biti tretirani kao nišči duhom kad bi, umjesto neznanjem, njihovo ponašanje objasnili neprijateljstvom prema državi koja im je domovina i u kojoj su odrasli, zaglavarili se i tako, barem formalno, postali neko i nešto. Ono što slijedi treba shvatiti kao nesebičan doprinos da se nepobitnim istorijskim činjenicama, sabranim na jednom mjestu, spasi njihova duša, a tijelo, mozak nadasve, ne izloži pretjeranom naporu listanja i čitanja.
1. Ustav za Knjaževinu Crnu Goru iz 1905, ne poznaje tijelo pod nazivom "Velika narodna skupština srpskog naroda u Crnoj Gori". Ime “Velika narodna skupština” preuzeto je iz Ustava Knjaževine/kraljevine Srbije (čl. 89. Ustava od 1869. član 129. Ustava od 1903).
2. Izbori za Narodnu skupštinu Crne Gore održani su u januaru 1914. i poslanicima je, zbog ratnog stanja, mandat produžen do održavanja novih.
3. Crna Gora je u vrijeme održavanja "Velike narodne skupštine srpskog naroda u Crnoj Gori" suverena država, subjekat međunarodnog prava, na njenom čelu je Kralj Nikola I Petrović Njegoš, Narodna skupština je u mandatu koji je legalno produžen usljed ratnog stanja. Po Ustavu Crnom Gorom vlada‚"Kralj Gospodar sporazumom sa Narodnom skupštinom".
4. Tzv. Podgoričku skupštinu pripremio je Privremeni centralni odbor za narodno ujedinjenje. Na čelu Odbora bio je Svetozar Tomić, a članovi su bili Petar Kosović, Janko Spasojević i Milosav Raičević. Prva dvojica su državljani Srbije. Tomić je u tom trenutku šef Crnogorskog odseka u Ministarstvu inostranih dela Srbije. Spasojević i Raičević postaju članovi Odbora po dogovoru Nikole Pašića i Tomića, kao pouzdani agenti Beograda, iako crnogorski državljani.
5. Odbor priprema tzv. Podgoričku skupštinu po direktivama Nikole Pašića, sa kojim Tomić održava šifrovanu komunikaciju. U Beranama, 6. novembra donosi pravila po kojima su "birani" poslanici" za Podgoričku skupštinu. Iako Crna Gora ima Zakon o izboru poslanika za Crnogorsku narodnu skupštinu, donesen 1906.
6. Sve se dešava u okupiranoj Crnoj Gori, protivno njenom Ustavu i mimo legalnih organa vlasti. Dokaz je depeša načelnika GŠ srpske vojske Živojina Mišića: Akt Br. 32257 od 19. novembra 1918. godine: „Nastojte najenergičnije i svim sredstvima da se na teritoriji koju je naša vojska OKUPIRALA uguši svaka agitacija. Za ovo vam stoje na raspoloženje sva sredstva s kojima raspolažete bez ikakvog obzira. Načelnik Štaba, vojvoda Živ. Mišić, s.r.“
Na dan održavanja tzv. Podgoričke skupštine vojvodu Mišića izvještava komandant Jadranskih trupa Dragutin Milutinović da će poslanici izglasati "unapred pripremljenu Rezoluciju" i da se može reći da je "uspeh zagarantovan".
Normalnima je i ovo dovoljno da shvate demokratske standarde po kojima je sprovedena tzv. Podgorička skupština. Ko želi više, neka čita Živojina Perića, Gavra Perazića, Mijata Šukovića...
A sada o blagodetima koje je Crnoj Gori donijela tzv. Podgorička skupština.
1. Crna Gora se nije ujedinila sa Srbijom, nego je prisajedinjena Srbiji. 1. decembra stvoreno je Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca. Ujedinjenje su završili delegacija Narodnog vijeća nezavisne države Slovenaca, Hrvata i Srba i prestolonasljednik Aleksandar Karađorđević sa nekoliko državnika države Srbije.
Delegacija iz Zagreba pročitala je Adresu, u kojoj je iskazana i sadržina odluke Narodnog vijeća iz Zagreba o ujedinjenju sa Srbijom i Crnom Gorom. Prestolonasljednik Aleksandar Karađorđević na pročitanu Adresu odgovorio je Proklamacijom kojom je proglasio stvaranje države jugoslovenskih naroda i zemalja. U njoj doslovno piše: ... proglašavam ujedinjenja Srbije sa zemljama nezavisne države Slovenaca, Hrvata i Srba u jedinstveno Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca”. Nije pomenuo ni Crnu Goru ni crnogorski narod.
2. Tokom 1920-ih, prema službenim evidencijama, gladuje u Crnoj Gori oko 35.000 ljudi. Bilježena su i umiranja od gladi!
3. Seljaštvo je preko 75 odsto u crnogorskoj populaciji. Područje Crne Gore ima tek 0,3 odsto poljoprivredne proizvodnje Jugoslavije, ali ukupna zaduženja crnogorskih seljaka su 7,1 odsto svih takvih zaduženja u državi!
4. Crnogorci sa oko 2,5 odsto ukupne populacije jugoslovenske kraljevine imaju svega 0,10 odsto svih radnih mjesta.
5. Od ukupnoga broja fabrika, tek 0,52 odsto se nalazil u Crnoj Gori.
6. Vrijednost industrijske proizvodnje Crne Gore dostiže samo 15,5 odsto jugoslovenskoga prosjeka, a nacionalni dohodak u Crnoj Gori jedva 31 odsto.
7. Godine 1931. u Crnoj Gori je većina stanovništva još nepismena (56,1 odsto) 8. Od 1 milijarde primljenih crnogorskih [ratnih] reparacija, Crnoj Gori dato je svega 82 miliona!
8. Zvjerstva koja okupaciona vlast čini nad učesnicima Božićnog ustanka i njihovim porodicama imaju elemente genocida.
9. S državom i dinastijom, ukinuta je i autokefalna Crnogorska crkva. I ona uz privid legalnosti. "Pošto je Velika narodna skupština srpskog naroda u Crnoj Gori donijela odluku da se nezavisna Crna Gora ujedini s Kraljevinom Srbijom, to i Sv. Sinod nalazi cjelishodnim i opravdanim da se i sv. autokefalna crkva u Crnoj Gori ujedini s nezavisnom Pravoslavnom crkvom u Kraljevini Srbiji, a zajedno s ovom s cijelom s v. Srpsko-pravoslavnom crkvom u novoj državi Srba, Hrvata i Slovenaca«.
Rješenje se može osporavati sa grafološkog stanovišta, što upućuje da je realno mogući falsifikat, jer ga nijesu svojeručno potpisali njegovi navodni donosioci. Na njemu se ne nalaze svojeručni potpisi, autografi ni Mitrofana Bana, ni Gavrila Dožića ni Kirila Mitrovića, već je pisano kompletno rukom jednog lica koje je navelo imena pomenutog crnogorskog mitropolita i dva episkopa.
Treba konstatovati očiglednu činjenicu da u Ustavu Svetog sinoda Crnogorske pravoslave crkve nema niđe pomena o mogućnosti da se autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva ujedinjuje sa nekom drugom crkvom, ili da joj se pripaja, pa time ni sa Srpskom pravoslavnom crkvom. U tom ustavu nema niđe pomena ni o mogućnosti samoukidanja Crnogorske pravoslavne crkve. Tim Rješenjem flagrantno je povrijeđen i član 22 Ustava Svetog Sinoda, u kojemu se, u stavu 2, kaže: “Odluke Svetoga Sinoda o spoljašnjim poslovima da postanu izvršne i za svakoga obavezne potrebno im je vrhovno Knjaževsko odbrenje”.
10. Kralj Nikola, u intervjuu za New York Times, 29. januara 1919. ovako kvalifikuje tzv. Podgoričku skupštinu:
"Primio sam malo vijesti iz moje zemlje jer, kako je srpska okupaciona vojska, postavila kordon, nijednoj osobi niti pismu nije dozvoljeno da prođe. Jedini izvještaji su prokrijumčareni od strane mojih prijatelja na rizik njihovih života.
Izgleda da postoji istinska vladavina terora. Muškarci, žene, djeca su pogubljeni bez suđenja. Bombe su bačene na kuće mojih pristalica. Novac se troši kao voda da privoli moju djecu da se odreknu njihove zakletve.
Nema sumnje da ste čuli ovo moje svjedočanstvo i aneksiju moje države od strane Srbije. Pa, to je bilo izglasano od rugla od parlamenta kojeg su nazvali Velika skupština – naziv, koji ne postoji u našem ustavu. I da nije bilo izglasano ni od koga, bilo bi izglasano od grupa i razbojnika koji su radili u korist Srbije.
Trenutno je nemoguće sazvati regularni Parlament zato što je većini naših vojnika zabranjeno da se vrate iz mađarskih logora. Ali kada se vrate, ubijeđen sam u uspijeh. Oni ne žele da se odreknu svojih zakona i nezavisnosti, koje su čuvali tokom šest vjekova od svakog uljeza. Konfederacija sa ostalim Južnim Slovenima, po svaku cijenu, ali kao slobodni narod, ne kao dio druge države.
Gospodin Pašić, srpski državnik, spletkario je jedanaest godina da aneksira Crnu Goru, ali nije blizu svom cilju, zato što odbijam da povjerujem da bi saveznici odustali od principa samoopredjeljenja za koje su se borili ili da bi dozvolili da jedna od najmanjih nacija bude žrtvovana zbog ambicija susjeda.
Ono na šta se žalim jeste nezahvalnost. Borio sam se tri rata za tu istu Srbiju. Odbranio sam je od jedne nesreće i omugućio da povrati Beograd. Uzimao sam hljeb iz usta moje djece da zadovoljim njene potrebe. Sjetite se da sam ja bio prvi koji je pritrčao da je spasi nakon austrijskog ultimatuma, iako me nijedan ugovor ne obavezuje na to i mada se nije znalo hoće li velike sile intervenisati.
I šta je moja nagrada? Ova bratoubilačka invazija na slobodu mog naroda."
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR