Vajar Milorad Blagojević- pjesnik Durmitorskog mita

Ne može se ni pretpostaviti, a kamoli znati koliko je ljudi u potonje četiri decenije prošlo šetalištem prema Crnom jezeru. Koliko god ih je, svako je vidio, a mnogi i posjetili galeriju vajara i slikara Milorada-Mića Blagojevića, studenta Voja Stanića u Herceg Novom i akademca-skulptora prof. Fransoa Bušea u Marselju.

''Prvo sam vajar pa tek onda slikar, žabljački, i stvaraću na Žabljaku dok ne umrem'', kaže Blagojević.

Svako njegovo djelo priča je iz ovog kraja i nije tajna da su mnoga došla u ruke ljubitelja ove umjetnosti i danas ukrašavaju domove mnogih a ponajviše naših ljudi širom svijeta.

Viđeni su na velikom broju izložbi u Crnoj Gori, regionu i na širim prostorima.

Veliki broj radova predstavlja spomenike prošlosti na brojnim crnogorskim lokacijama.

Kuća i galerija uz atraktivno šetalište.

Blagojević rođeni Žabljačanin primiče se devetoj deceniji života. Pola vijeka smučar, smučarski radnik, planinar-osvajač svih vrhova. Sa društvom i ribolovac, avanturista u svakom pogledu.

''Rodio sam se i podigao pored tvrđava drevnog Pirlitora. Na Žabljaku sam učio osnovnu školu a u Vrbasu gimnaziju. Slijedile su studije u Herceg Novom, a kasnije vajarsko usavršavanje na Visokoj školi za umjetnost i arhitekturu u Marseju.Sve ostalo vezano je za Crnu Goru i Žabljak. Tu ću ostati i raditi sve dok živim“, kaže Blagojević i dodaje da je njegova galerija otvorena od jutra do mraka i posjećena od znanih i neznanih, neupućenih do vrhunskih majstora skulpture i slike, za koji upitaju a on ispriča priču jer je motiv svakog djela neko ili nešto što se desilo.

A na drvetu, bronzi ili slikama su ljudi gorštačkih crta lica na kojima se vidi surovost življenja na crnogorskim prostorima, izboranih bojevima, nemaštinom ili borbom za preživljavanje.

Istoričar Marijan Mašo Miljić svojim osvrtom Blagojevića naziva ''Pjesnikom durmitorskog mita''.

''Mićo nije puki ilustrator tog mita već onaj koji ga transformiše u čistu likovnost, praveći njegovu destrukciju kako bi omogućio metafizičkom da se iz njega oslobodi i ovjekovječi njegovu pojavu u dejstvo formom ili slikom. Mitologizacija u njegovom stvaralačkom postupku znači oduhovljenje slike, fomelikovnim a ne epskim jezikom. Tradicija i folklor se uzdižu na razinu estetskog, pretvoreni u simbole, znakove i metafore. Manirom iskusnog umjetnika uspio je da ukroti i istoriju, da pripitomi ono demonsko u samom mitu'', zapisao je Miljić.

To potvrđuju brojni radovi izašli ispod Mićovog dlijeta.

Izvajane su brojne bitke i bojevi protiv zavojevača, sablje i druga oružja crnogorskih boraca. Galeriju su krasili ili krase i drugi detalji. Muškarci, žene ili đevojke. Prsten, cvijet i mnogo drugoga što je inspririsalo umjetnika.

''Njegov'' Henrik Angel na skijama, prvi put viđenim u Crnoj Gori, krasi Nacionalni ski muzej kraljevine Norveške. Vajarski rad Svetog Petra cetinskog krase dvorac Petrovića na Cetinju a odraz Svetog Vasilija ostroškog započet prošlog novembra svoju konačnost dobiće do sredine juna.

Zimske dane i duge noći Blagojević provodi uz platno sa kičicom u ruci.

Zidine Pirlitora uz koje je odrastao i epska pjesma ''Ženidba kralja Vukašina'' sa svojim junacima opsesivno su zarobili slikara Mića Blagojevića, zapisao je književnik Isak Kalpačina.

''Pirlitor je postao predmetom najvećeg broja njegovih umjetničkih tvorevina i može se prepoznavati zanimljiv osobeni znak proistekao iz čudestva pirlitorskih legendi i prirodnog sdklada toga naoko surovog ambijenta. Mićove reprodukcije prodiru u tajnu legendi i divotu pejzaža. Odgoneta tajne skrivene iza tih zidina u kojim je život prelazio u legendu a legende se pretakale u umjetnička djela, da Pirlitor ostane neuništiv u umjetničkom smislu, da traje i inspiriše'', zapisao je Kalpačina.

A na jednom od zimušnjih ulja na platnu Mićo se ''odmakao'' malo uzvodno uz kanjonom Tare i napravio jedinstvenu kompilaciju davne i skorije istorije. Porušen most na Tari iznad koga je krilati konj Jabučilo a u njegovi lukovima junakinje poznate epske pjesme prikaz je jedne od bezbroj slika ovog umjetnika.

Motiv velikog broja skulptura i slika Mića Blagojevića predstavlja figura konja u karakterističnim pokretima. Taj detalj, može se reći i logo njegovih radova Mićo objašnjava sjećanjem da je njegov otac Žarko „ponekad konja više milovao nego mene a ja se nijesam ljutio“.

''Na konjima su moji Blagojevići sa Pirlitora, donosili zvono iz dalekih Užica-da zvoni za sreću i nesreću, za krsnu slavu Svetog Đorđija i na konjima išli u Dubrovnik i doveli majstora da im zida Sveti hram'', kaže Blagojević za ''Antenu M“ i dodaje da pored konja ''logo'' njegovih radova čine orao ili vuk sa specifičnim, temi prilagođenim pokretima.