Slobodan Čukić rođen je 22. septembra 1964. U Titogradu je završio osnovnu školu i Gimnaziju a diplomirao je Klasičnu filozofiju na Filozofskom fakultetu u Nikšiću 1998.
1991. ušao je u novinarske vode, a od 2015. je stalno zapošljen u dnevnom listu „Pobjeda“ na mjestu urednika rubrike Feljton i Arhiv.
Objavio je nekoliko knjiga „Izdaja o kojoj se ćutalo cijeli vijek“, „Podgorički brevijar“, „Početak srpske okupacije – komitska borba i narodna golgota 1918-1920“, „Iz dubina lješanske prošlosti“.
U proteklih 20 godina obradio je mnoga istorijska pitanja u formi dužih eseja i feljtona.
Dobitnik je brojnih nagrada.
2014. je održao i foto-izložbu „Skriveno arheološko blago u okolini Podgorice” u podgoričkoj Galeriji Art.
Donosimo vam njegove preporuke za čitanje.
***
1. Neven Budak, "Prva stoljeća Hrvatske povijesti"
U proteklih 6-7 mjeseci intenzivno iščitavam literaturu vezanu za rani srednji vijek, pa iz tog korpusa izdvajam hrvatskog istoričara Nevena Budaka, koji svojim kritičkim pristupom predstavlja uzor nepristrasnog izučavanja prošlosti i nepodlijeganja istoriografskom sentimentalizmu i nacional-romantičarskim mitovima. Na primjer, tu je njegova knjiga „Prva stoljeća hrvatske povijesti” (Zagreb, 1994), u kojoj se može naći mnoštvo dragocjenih podataka o istoriji susjednih sklavinija (slovenskih oblasti) Srbije, Zahumlja, Travunije, Neretljanske kneževine i Duklje. Uz Nevena Budaka treba pomenuti i studije Iva Goldsteina, na primjer „Hrvatski rani srednji vijek“ (Zagreb, 1995), koja u kritičkom maniru donosi niz detalja o najranijoj istoriji južnoslovenskih sklavinija. Sve to postoji u elektronskoj formi i može se lako naći na Internetu.
2. František Dvornik, „Vizantijske misije kod Slovena“
Za one koje zanima širi istorijski i geopolitički kontekst, preporučujem studiju slavnog češkog vizantologa Františeka Dvornika „Vizantijske misije kod Slovena“, koja je prvobitno objavljena na engleskom, a 1970. i na češkom. Ta knjiga će vam na najbolji način pojasniti širinu prosvjetiteljskog poduhvata koji su sproveli Ćirilo i Metodije, kao i iskušenja sa kojima su se suočavali u uvođenju liturđije na slovenskom jeziku. Ako ovo uvežete sa „Istorijom Vizantije“ Georgija Ostrogorskog (Beograd, 1993) i „Crkvenom politikom Vizantije od kraja ikonoborstva do smrti cara Vasilija I“ Predraga Komatine (Beograd, 2014), dobićete sasvim solidnu sliku o političkim, vojnim i kulturnim zbivanjima između 800. i 900. godine na Zapadnom Balkanu i vojno-političkim i crkvenim dešavanjima koja su oblikovala taj početni period državnosti južnih Slovena.
Ovo svakako podrazumijeva i jednu opreznost, jer kada je u pitanju najranija istorija sklavinije Duklje, iz koje je izrasla Kraljevina Duklja, još uvijek postoje ideološki motivisane interpretacije, koje nemaju veze s naukom, već predstavljaju čistu kontaminaciju. Tako, recimo, navedeni Predrag Komatina nudi izvanrednu interpretaciju kada je riječ o dešavanjima u Carigradu, odnosima Carigrada i Rima, pokrštavanju Bugara itd, ali je sklon da se u tumačenju crnogorske prošlosti prepusti tzv. „crnogorskom sindromu“ i da se upravlja prema velikosrpskim ideološkim matricama i „imperativima“, kojima se već decenijama osporava etnička i kulturna posebnost dukljanskih Slovena, kao i njihov samostalni političko-društveni razvoj – sa kojim je i započeta milenijumska crnogorska državnost. Dakle, čitajte, ali oprezno!
3. Pavle Mijović, „Ozloglašeno nasljeđe“
Pavle Mijović je veliki crnogorski erudita i istoričar kulture, kritički i metodološki izbrušen do krajnosti i prava je sreća da ga je Crna Gora uopšte imala. Riječ je o TRIPUTNAJVEĆEM crnogorskom učitelju, čije knjige „Gradovi i utvrđenja u Crnoj Gori“ (koautorska), „Ozloglašeno nasljeđe“, „Pradavne i davne kulture Crne Gore“, „Od Dokleje do Podgorice“, da pomenem samo neke, predstavljaju udžbenike i trajne putokaze za sve one koji žele da proniknu u civilizacijsku jedinstvenost crnogorskog prostora.
Mijović nije lak za čitanje, ali će svakome ko u tome istraje i probije se do poruke koju nudi, višestruko uzvratiti. Na primjer, ako se potrudite, Mijović će vas naučiti da razumijete na koji su način na zapustjelim rimskim seoskim gazdinstvima nicale prve crkvene naseobine u okviru kojih su između 450. i 590. građene i prve ranohrišćanske crkve na našem tlu, i kako su, oko 250-300 godina kasnije, benediktinci na ostacima tih porušenih ranohrišćanskih crkava, u njihovom oltarskom dijelu, gradili male predromaničke crkve radi simbolike kontinuiteta sakralnog mjesta. A kad to shvatite, dobićete i „ključ“ za razumijevanje najstarije istorije ovih prostora i načina na koji su dukljanski Sloveni, sa drugima, nadmoćno stupili na kulturnu mapu Evrope.
4. Salmedin Mesihović, „Rimski vuk i ilirska zmija. Posljednja borba“
U proteklih deset godina na naučnoj sceni pojavio se Salmedin Mesihović, bosanski istoričar i arheolog, profesor univerziteta u Sarajevu – najbolji izdanak bosanske istoriografsko-arheološke škole. Od značajnijih knjiga koje je objavio između 2011. i 2015. pomenuću studije „Rimski vuk i ilirska zmija. Posljednja borba“ (Sarajevo, 2011), „Historija Autarijata“ (Sarajevo, 2014), zatim „Historija Ilira“ (koautorska sa Amrom Šačić, Sarajevo, 2015). Tu je i obimni udžbenik za klasičnu rimsku povijest „Orbis Romanus” (Sarajevo, 2015). I tako dalje.
Mesihović se u „Posljednjoj borbi“ bavi velikim ilirskim ustankom od 6. do 9. godine nove ere, koji je bio i posljednji pokušaj tih naših predaka da se odupru dominaciji italskih osvajača. Tokom tog ustanka vođen je niz ogorčenih bitaka na ogromnom prostoru od Jadranskog mora do rijeke Save i od Splita do Makedonije. Gubici su bili ogromni, stradalo je od 30 do 50 odsto populacije, dok je infrastruktura bila uništena. Mesihović o tome pripovijeda znalački, manirom vrsnog erudite. Na primjer, ako želite da shvatitie što su to dekurije i što znači podatak da su Dokleati imali 33 dekurije, čitajte Mesihovića. Njegove knjige se u elektronskoj formi lako nalaze na Internetu.
5. Šerbo Rastoder, Zbornik dokumenata „Skrivana strana istorije“, u četiri toma
Neprolazno djelo u kome je objavljeno oko 1800 „nepoželjnih“ dokumenata iz Državnog arhiva Crne Gore i drugih crnogorskih arhiva, koji svjedoče o zločinačkom uništavanju crnogorske države i crnogorskog naroda od strane regenta Aleksandra Karađorđevića i njegove vojske u deceniji nakon 1918. godine. Istoričaru Šerbu Rastoderu za ovo pripada ogromna zasluga, jer je jasno da se to ne bi ni pojavilo da nije bilo njega, već bi i dalje tavorilo u fasciklama daleko od očiju javnosti.
O veličini i značaju tog poduhvata, uostalom, najbolje svjedoče prizemni pokušaji velikosrpskih nacionalista da dikredituju Rastodera kao ličnost i stručnjaka. Tu je i njegova značajna dvotomna studija „Crna Gora u egzilu“, koja rasvjetljava događaje i sudbinu crnogorske vojske i drugih emigranata u Francuskoj i Italiji. Kada se dokumenti iz „Skrivane strane istorije“ uvežu sa memoarskom građom, poput memoara Todora Borozana, Marka Vučerakovića i Nikole T. Zeca, dobija se zaokružena slika o nezabilježenom stradanju Crne Gore. „Skrivana strana istorije“ i „Crna Gora u egzilu“ su veliki podsjetnici i opominjuća štiva o neprekinutim namjerama i planovima velikosrpskih nacionalista i šovinista, ali i o bezobzirnom ponašanju evropskih sila u brisanju i uništavanju crnogorske državnosti.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR