Odbrana svetinja s Legijinom himnom na usnama

(UZ “HIMNU” ZLOGLASNIH LEGIJINIH “CRVENIH BERETKI” NA KLERO-POLITIČKIM DEMONSTRACIJAMA-LITIJAMA U CRNOJ GORI I PROTIV NEZAVISNE CRNE GORE)

Za Antenu M piše: Novak ADŽIĆ

Nezahvalno je praviti bilo kakve istorijske paralele i tražiti činjenice i dokaze u sadašnjosti, kao, eventualne, argumente o zamišljenom, navodnom, ponavljanju prošlosti u sadašnjosti, budući da je prošlost istorijski neponovljiva u supstancijalnom značenju. Što je bilo, bilo je i više se ne može ponoviti, u tom kontekstu; još evropski filozofi istoricizma o tome su davno pisali, u 19 vijeku primarno.

Postoje,međutim, neke analogije, koje u istoriji imaju, ipak, poseban značaj i sadržaj. Da ne raspredam o istorijskim analogijama i doktrini istoricizma, ali jeste činjenica da aktuelni predvodnici litijaša u Crnoj Gori, predvođeni mitropolitom dr Amfilohijem Radovićem i episkopom Joanikijem Mićovićem, zajednički de iure i de facto, eklatantno, krše propise sa zakonskom snagom, u uslovima vanredne situacije, a tiču se zabrane javnog okupljanja, a koje je izrekao NKT Crne Gore, uz saglasnost državnih organa Crne Gore (u doba još uvijek važećeg sistema mjera u zemlji, u cilju odbrane države i građana od pošasti Korona virusa).

Oni koje te propise i mjere krše, isti time vrše, potencijalno (u krivičnom postupku se to mora dokazati), krivična djela, no, suština je u tome da litajaši mnogo za izrečene mjere ne mare, jer oni imaju ideologe, naredbodavce, organizatore, kolovođe, izvršioce i druge saučesnike (a vidljivo je da su i sa strane instuirani i paternalistički podržani). Za veliki dio njih, država Crna Gora- njeni zvanični organi vlasti-njeni: Ustav, zakoni, uredbe, mjere sa za zakonskom snagom-, očevidno nista ne znače, što je pravno nedopustivo, već se oni ponašaju uglavnom samovoljno, političko-klero-nacionalistički velikosrpski, in fragranti, i tu su, brojni među njima, mogući (ali to treba procesuirati i dokazati ako postoji osnovana sumnja), počinioci krivičnih djela, normiranih KZCG itd.

Srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori, to odavno znamo, ne priznaje državu Crnu Goru i njene institucije, niti crnogorsku naciju, već ona, u komplotu i sadejstvu sa brojnim političkim i drugim strukturama, pokušava da je sruši, ali, mislim, zaludnja im je to rabota. Najnoviji njen atak na Crnu Goru to eksplicitno pokazuje. Crna Gora se mora i može odbraniti od nacionalističke pošasti koja je napala.

U Crnoj Gori, sada, više nije dominanta epidemija i pandemija korona virusa već epidemija i pandemija velikosrpskog klero-nacionalističkog ataka na Crnu Goru i na njeno građansko, viševjersko i multietničko uređenje.

U ovim, najnovijim, nemilim događajima, crnogorska policija, esencijalno, primarno, ispravno je, ustavno i zakonski reagovala i postupila na terenu, sa ciljem da suzbije ekstremiste-nasilnike, odnosno, demonstrante-napadače na utvrđeni ustavno-pravni, zakonski poredak Crne Gore i rad državnih organa, službenih lica u vršenju službene legalne dužnosti. Taj napad je dominantno eksponiran od strane srbo-četničkih struktura (primarno u funkciji buduće izborne kampanje pro-srpskih stranaka Demokratskog fronta primarno), a čija suština počiva na tezi: samo je važno biti protiv nezavisne Crne Gore. Jer bi oni od nje htjeli napraviti samo koloniju, okrug, izbornu jedinicu, zamišljene, a davno propale, male Velike Srbije. U novim, nacionalističko-klerikalnim, značajnim dijelom, i nasilnim demonstracijama, koje su obilježile blokade, barikade, uzurpacije, 12-13 maja 2020. u Crnoj Gori, vidi se jasna namjera uličnih „pobunjenika“ protiv građanske, suverene i nezavisne Crne Gore i demoktaskog građanskog društva.

Litijaši i episkopi SPC u Crnoj Gori, te poslanici Dražinog, efuremistički nazvanog, Demokratskog fronta, željeli bi i hoće, tako i djelaju, da se slomi, likvidira nezavisna i međunarodno priznata država Crna Gora i da ona postane okrug Srbije. Kome to nije jasno, taj slabo zna o istoriji, makar o onoj u zadnjih 150 godina i više, a naročito u posljednih 30 godina.

Kleronacionalisti u Crnoj Gori, obožavaoci lika i djela zloglasne i zločinačke Miloševićeve JSO – u sastavu DB-a Srbije („Crvenih beretki“- Jovice Stanišića, Franka Simatovića-Frenkija, potom, Rada Markovića, njemu potčinjenih, kasnije pravosnažno osuđenih na po 40 godina robije- Milorada Ulemeke-Legije, Zvezdana Jovanovića itd., - to su formacije ubica Ivana Stambolića, dr Zorana Đinđića i počinioca višestrukih ubistava na Ibarskoj magistrali, atentata na Vuka Draškovića, ubistva Slavka Ćuruvije itd.), ipak su se, mislim, prevarili i precijenili, jer Crnu Goru ima ko da brani. Aktuelno, ustavno i zakonski određeni, državni organi u Crnoj Gori, su dužni da brane pravni i politički sistem Crne Gore, i to oni čine. Vjerujem da će država aspolutno održati red i mir u Crnoj Gori i primijeniti Ustav i zakone u punom značenju i kapacitetu.

Prisjetimo se, na skorašnjim okupljanima demonstanata-litijaša, ne mala grupa učesnika tih javnih skupova, pjevala je, uz bakljadu, na obodu groblja na Orjoj luci, prije par mjeseci, (a to su ideološki sljedbenici bivših srpskih zloglasnih Legijinih „Crvenih beretki“) njihovu „himnu“; pjevali su, prije par mjeseci, masovno, litijaši to, u akciji potiv Crne Gore, širom klero-velikosrpskih litija organizovanih i održanih širom Crne Gore. Sve je to nepobitna činjenica. Takođe, komplementarno tome, pjevala je navedena ili druga njoj ideološko-politička analogna, svjedeno, suštinski radi se o istome, ideološko-nacionalistička grupacija, opet isto prije par dana, a sve je bilo fundamentalno usmjereno protiv nezavisne Crne Gore. Bili smo (najnovija zbivanja) svjedoci toga u Beranama, kao i toga da je u Pljevljima, veća grupe demonstaranata- litijaša, prije par dana pjevala „u slavu“ četničkih ratnih zločinaca Draže Mihailovića, Nikole Kalabića, Pavla Đurišića, inače, osvjedočenih istorijskih neprijatelja države Crne Gore i Crnogoraca kao naroda i nacije; veličali su (demonstrantni-litijaši) njih, četničke kolovođe, koji su tvorci i izvršioci faktičkog genocida nad muslimansko-bošnjačkim narodom tokom drugog svjetskog rata na prostoru Jugoslavije (1941-1945), pogotovo tokom 1942-1943. na prostoru Crne Gore i Bosne i Hercegovne.

Na sceni je već dugo vremena militantno-populističko djelovanje Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori i protiv nezavisne Crne Gore, kojeg predvode prevashodno mitropolit Amfilohije Radović i episkop Joanikije Mićović. To djelovanje, sa klero-etnonacionalističkih velikosrpskih pozicija, u logističkom i svakom drugom smislu, podržava i operacionalizuje Dražin front, odnosno, Demokratski front, koji se ponaša kao političko krilo SPC u Crnoj Gori i čije je, subverzivno i destruktivno djelovanje, te primitivna, vulgarna politička retorika i praksa, nedostatak elementarne političke kulture u javnoj komunikaciji, više nego zabrinjavajuća i konsternirajuća, iako predstavnici tog političkog saveza predstavljaju ubjedljivu manjinu u Crnoj Gori.

Za SPC u Crnoj Gori, dominantno za Demokratski (a suštinski Dražin) front, eklatantni desničarski politički subjekt, Crna Gora je shvaćena kao prolazna i privremena država i njihov zadatak je da je pokušaju oboriti na koljena. Sve to nastoje uraditi pod beogradskim državno-političkim i drugim kišobranom i mentorstvom, ali to im je ipak, jalov posao. U tu svrhu i zato su česti odlasci prvaka, poslanika DF-a na pokonjenje beograskim vlastodršcima i šefovima na njihov kanabe, na kojemu dobijaju instrukcije za destrukciju i destabilizaciju Crne Gore. To rade Andrija Mandić, Milan Knežević, ali i ostali pripadnici tog političkog kentaurskog saveza, kao i predstavnici nekih drugih ovdašnjih prosrpskih parlamentarnih i vanparlementarnih partija. Oni nastavljaju tradiciju onih koji su ranije išli u borbi protiv slobode Crne Gore i njenog prava na obnovu državnosti na kanabe kako kod Slobodana Miloševića, tako i kod Vojislava Koštunice. Tako danas i juče na kanabe kod Vučića idu Knežević, Mandić itd, kao što su nekad kod Miloševića išli Momir Bulatović i Predrag Bulatović, ali i Radovan Karadžić, Momčilo Krajišnik, Ratko Mladić, Milan Martić, Milan Babić, Goran Hadžić i ostali ratni razbijači SFRJ, odnosno, velikosrpski operativci u besmislenim i osvajačkim ratovima protiv Hrvatske i Bosne i Hercegovine.