Dva vijeka pravoslavnog aparthejda tzv. nebeskog naroda (2)

Za Antenu M piše: Čedomir Drašković

„Nebeski narod“ uzlijeće po potrebi; čak može i „Srbija do Tokija“, kad im nadođe ruska „ekstaza“. Takođe, savremenom sumanutom „pinkovizacijom“ Srbije, sopstveni narod uvjeravaju da je Srbija i „majka Hrvatske“; i Bosne i Hercegovine naravno. A Crna Gora i Makedonija su joj prva nahočad… Srpska fascinacija svojom, uglavnom izmišljenom i imaginarnom prošlošću, prelazi u potpuno beznađe. Bijedan je život fraza, praznih ideologija, bajatih i pustih društvenih maglina, i egocentrično patoloških laži. Silni Marko (Kraljević) i njegove vazda puste i prazne – Markove stijene, i pećine iz kojih će da „bane“ iznenada.

I da zgromi okupaciju i nepravdu! I jedinstveni Miloš Obilić, sanjano „čudo“ od viševjekovno priželjkivanog junaštva – poslije iscrpljujuće fantazmagorije počinje da čili - pred propagandističkim naletom „silnih i bijesnih“ na osnovu drugog i drukčijeg javno popularisanog stava. Primjera radi, sad je vrijeme nepismenog „oca moderne evropske Srbije“, ober-kneza Miloša „Velikog“. On je „duša moderne Srbije“, „vrh duhovne kulture“, „najveći srpski politički um XIX vijeka“! Bio je „mudrost“, „karakter“, šarmer i zavodnik“ (iako i sa dvostruko „zečjom usnom“). Od „spoljnog momka“ i seoskog amala u mladosti (kod nekog imućnijeg seljaka), postao je „najbogatiji Srbin na Balkanu“. Pa da bi „račun“ jače pritvrdili, čak i „najbogatiji čovek na Balkanu“! Koji je činio dobročinstva i Stambolu: „zajmao pare sultanu“! I pored toga, „omaklo“ mu se: podmuklo je pripremio onakvo monstruozno ubistvo (kuma!), istorijskog srpskog vožda Karađorđa – da bi mu sa glavom pohitao u Stambol…

Jedan od vodećih istoričara Srbije (dr R. Ljušić, sa grupom kolega: promovišući svoju knjigu o Milošu „Velikom“ na nedavnom „pinkovanju“), to je situirao kao – „političko ubistvo“(!?) Jer se Karađorđe „nenajavljeno vratio“ iz inostranstva… Zbog toga su, valjda, samo Turci mogli da ga tako dočekaju? A Srbi, i još kumovi, zar ne – u objeručki zagrljaj?!

Imao je Miloš „Veliki“, „miljenik“ Marašlije Ali paše beogradskoga, pa sa tim u vezi i (nepredvidivi) ober-knez nahijske (seoske) Srbije, zajedljivu uzrečicu: „Činiš 'voliko“. Nemušto svakako, ali poslije koje se često nije znalo na koju stranu mogu posljedice. Naravno da je knez Miloš ostvario značaj državotvorne ličnosti Srbije. Međutim, to je bilo vrijeme silaska sa scene velike turske imperije… „Vladao je po turski“. Okrutan, pohlepan, lukav: kako je sebe dizao, slično je i sa Srbijom postupao. To što ga sada slave kao „vrh duhovne kulture“, pored njega su „pismeni“ bili u riziku. Čak je imao takvog savjetnika (M. Lapovca), koji mu je predlagao da ubije sve pismene – „jer oni donose nevolje“. Što se veličine Miloša Velikoga tiče, njegov savremenik vladika Petar I, svakako jedna od najznačajnijih ličnosti toga vremena (koga je i Karađorđe oslovljavao sa „Gospodare“), povodom jedinstveno zločinačkog smaknuća Karađorđa – zgroženo je zaključio: „To je za Srbiju vječna stid!“.

A kad se Njegoš konkretno obratio ovom „vrhu duhovne kulture“ Srbije, ostao je bez odgovora. Sultanu i Ali paši Marašliji klizile su podaničke kese dukata. Njegošu, „rodoljubno“, na zajam – ni cvancike. (Apsurdno je kako je došlo do toga da Njegoš traži zajam od ovog srpskog (cincarskog) kneza: Da bi sagradio čamce, i preoteo ostrvce Lesendro od Turaka… („Izgore ka vladika za Lesendrom“, ostala je izreka). I pored svega im je uzaludno: „veličina“ kneza Miloša se ne može izmjestiti iz njegova tragičnoga karaktera. Naročito onakvim ubistvom Karađorđa, uništio je i svoju dinastiju u osvetničkom, zločinački sličnom Majskom prevratu 1903. godine.

Slično, Đurađ Branković, čuveni „Zmaj Ognjeni Vuk je najpoštovaniji evropski srednjevekovni vladar“. Kao što je i „Smederevska tvrđava ponos srednjevjekovne Srbije“! No, kao za inat baš taj Zmaj, i Ognjeni, i Vuk izdao hrišćansku koaliciju protiv Turaka na Kosovu, a njenog vođu Sibinjanin Janka (odnosno mađarskog velikaša Janoša Hunjadija) – poslije još jednog izgubljenog Kosovskog boja je domamio i zarobio: otkupa radi! Desilo se i to da je upravo pod tim despotom Zmajem Ognjenim pala Srbija, i toliko „ponosna“ Smederevska tvrđava takođe, u petovjekovnu čamotinju turskog ropstva…

Interesantno je i savremeno političko doba Srbije, kao da je neka refleksna simulacija Miloša „Velikog“. Čudnovato je da ne „gotive“ mnogo Karađorđa. Iako je on krenuo prvi, vulkanski, iz Orašca i Marićevića jaruge – u osvajanje srpske slobode! Te ostao, i u književnosti, i u ozbiljnoj istoriografiji (i bio u narodu) nedostižni srpski Vožd, „bič tirjana“. Istina, nije Crni Đorđe od domicilnih, od Petrovića iz „svete pramajke Indije“, nego sa crnogorskih strana, od loze Klimenta.

Najteži je put „iz niđe, u ništa“. Mediokritetska snoviđenja se teško „tumače“. „Crna Gora je srce Kosova“, „Kosovo je najskuplja srpska reč“? Sem u davnoj eri kulturno-istorijskog i književnog romantizma, Crna Gora nema ništa sa Kosovom; a Srbija i Srbi ga koriste kao najviše rabljenu i iracionalno zloupotrebljavanu riječ. Zdravom razumu je „strašna“ sadašnja propaganda desetina višedecenijskih tabloida, i ostalih civilizacijski naherenih medijskih „žutalja“ u Srbiji. I neumorno je glagoljanje Srpske crkve – u ime srpstva i „svetosavskog“ boga. I u ime kulture, nauke, i „vlastelina“ iz vlasti zazivanje „poštovanih građana“ (maltene u svakoj trećoj riječi). Realno, sve više ih oturajući, i ostavljajući sve otuđenijim i dekadentnijim. Sve više prosutim, duhovno praznim etno i klero poslušnicima. Upravo tako: najmanje građani, kao god i posvećeni vjernici – već bespogovorni, apsolutno predani i snishodljivi ideološko nacionalni i crkveni podanici.

Često treba ponavljati: nedostojni čovjeka i istorije su oni koji hoće pošto-poto da propisuju istinu! Zašto se narod tako lako upreže u ponižavajući „taljige“ lažnih dobrotvora i „državnika“. Što se to dešava sa narodom Srbije: petog oktobra 2000. godine egzaltirano su sklonili „balkanskog kasapina“ Miloševića – i proslavili dolazak slobode i demokratije na velika vrata. A onda, onakvo ubistvo Đinđića! Potom – sklisko kulturno i demokratsko urušavanje! Trenutno, politički vrh Srbije „tonira“ V. Šešelj, odnosno njegov najbolji učenik A. Vučić (koji je nadrastao političkog oca). I „Slobin đak“ I. Dačić značajno pripomaže. Kao i ideološki srodna, jednako reakcionarna opozicija! Istorijski, vjekovno dekadentni „Radikali“, pa ravnogorski „Srpski pokret obnove“, te slična civilizacijska jalovina – „Dveri“, „Zavjetnici“, i slično.

(Nastavlja se)