Autor je ratne propagande Kremlja i novih udžbenika istorije koji opravdavaju rusku invaziju na Ukrajinu, koja je predstavljena kao ultranacionalistička država. Rehabilitovao je Staljina, predstavljajući ga kao „veliku, strašnu i kontradiktornu ličnost“. Ne priznaje Ukrajinu kao nezavisnu državu. Njegova kancelarija u Moskvi ističe simbol „Z“ – znak podrške ruskoj vojnoj ofanzivi u Ukrajini.
Kada je ruski predsjednik Vladimir Putin trebalo da imenuje predstavnika za vođenje pregovora u Istanbulu, od kojih se očekivalo da će biti presudni za prekid rata u Ukrajini, nije izabrao iskusnog diplomatu, već ideologa oblikovanog na stranicama istorije: Vladimira Medinskog. Ovaj 54-godišnjak, nekadašnji ruski ministar kulture i bliski Putinov saradnik već je u martu 2022. vodio slične, bezuspješne pregovore sa Ukrajinom.
Medinski je vatreni nacionalista koji zagovara revizionistički, državocentrični pogled na rusku istoriju i vrijednosti. Njegova serija knjiga „Mitovi o Rusiji“ nastoji da ospori ono što on smatra antiruskim narativima, ali je često kritikovana zbog iskrivljavanja istorijskih činjenica. Takođe je postao predmet ismijavanja zbog izjave da Rusi imaju „dodatni hromozom“ – bizarnu i naučno neutemeljenu tvrdnju kojom je htio da naglasi posebnost i otpornost ruskog naroda.
On je ranije predvodio rusku delegaciju na mirovnim pregovorima s Ukrajinom u Istanbulu, još u proljeće 2022. godine, a danas igra ključnu ulogu u kreiranju ratne propagande Kremlja. Bio je jedan od autora novih udžbenika istorije u Rusiji, u kojima se Ukrajina prikazuje kao ultranacionalistička država, a ruska invazija opravdava kao odgovor na agresiju Zapada.
Medinski nikada nije imao formalnu diplomatsku ulogu. Njegova specijalnost je istorija, naročito način na koji se ona koristi da potkrijepi nacionalistički narativ Kremlja. Između 2012. i 2020, kao ministar, preoblikovao je ruske kulturne institucije kroz strogi patriotizam, progonivši umjetnike i intelektualce koje je smatrao previše liberalnim ili otvorenim prema Zapadu. Ubrzo je postao pobornik konzervativnog govora u kome se Rusija predstavlja kao čuvar tradicionalnih hrišćanskih vrijednosti, suprotstavljena modernim dekadencijama Zapada.
U tom duhu, Medinski je postao mnogo više od čovjeka iza scene. Godine 2023. Putin mu je povjerio zadatak da preuredi udžbenike istorije za srednjoškolce. Dva opširna toma koji pokrivaju cijeli XX vijek do danas, sa posebnim osvrtom na Putinove dvije decenije na vlasti. Ovaj posao nije obična redaktura – služio je reviziji istorijskih činjenica koje opravdavaju invaziju na Ukrajinu. Kao što je Sovjetski savez ratovao protiv nacizma, tako i savremena Rusija vodi borbu protiv „ukrajinskog fašizma“ kojeg podržava Zapad.
Ovaj revizionizam je u samom srcu posla Medinskog. U školama se učenike podstiče da vide rat u Ukrajini kao „rat za oslobođenje“. Prema njegovim riječima, ruska vojska nikada nije djelovala kao osvajač, već je uvijek slijedila odbrambenu doktrinu. Čak i Staljin, za Medinskog, biva rehabilitovan kao „velika, strašna i kontradiktorna državna ličnost“. Kritika Staljina, kaže on, ide u prilog neprijateljima Rusije na Zapadu.
Iza ovog zvaničnog govora krije se kontroverzan akademski put. Rođen u sovjetskoj Ukrajini, Medinski ne priznaje Ukrajinu kao nezavisnu državu. Danas vodi Rusko društvo za vojnu istoriju i Savez pisaca, čija kancelarija u Moskvi nosi veliki znak „Z“ – simbol podrške ruskoj ofanzivi u Ukrajini. Diplomirao je na prestižnom MGIMO univerzitetu za međunarodne odnose i smatra se uticajnim stručnjakom za vojnu istoriju, iako direktno ne učestvuje u kreiranju ruske spoljne politike.
Ipak, njegova naučna reputacija je narušena: istoričari su tražili poništenje njegove doktorske disertacije iz 2011. o srednjovjekovnoj Rusiji, optužujući je za brojne greške, nedostatak rigoroznosti i ideološke generalizacije. Njihove žalbe ostale su bez odjeka.
Od svog izbora u Dumu 2003. pod okriljem partije Jedinstvena Rusija, Medinski je stekao čvrste veze na vrhu vlasti. Sam sebe opisuje kao jednog od glavnih ideoloških tvoraca režima. Još 2016. je tvrdio da „istorijska istina počiva na nacionalnim interesima Rusije“. Godinu dana kasnije, sažeo je svoj pogled u hladnu rečenicu: „Ko kontroliše istoriju, kontroliše budućnost.“
Danas, u Istanbulu, onaj koji sebe vidi kao čuvara ruskog nacionalnog narativa nije tu da raspravlja o činjenicama, već da ih tumači u ime istine koju je Rusija oblikovala za svoje ciljeve.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR