Krajem marta 1995. godine italijanski list Corriere della Sera objavio je šokantno svjedočenje o tada novoj, monstruoznoj vrsti “turizma” koja se razvila usred rata u Bosni i Hercegovini.
Pod naslovom “Turisti da vode rat”, novinar Venanzio Postiglione prenio je tvrdnje Giannija Tognonija, tadašnjeg generalnog sekretara “Stalnog tribunala naroda”, koji je iznio zastrašujuće navode: pojedinci iz Zapadne Evrope dolazili su u Bosnu na vikend-ratovanje, gdje su za ogromne sume novca mogli da učestvuju u borbama, pucaju na civile ili se pridruže jedinicama kao svojevrsni plaćenici.
Prema Tognonijevim tvrdnjama, iznesenim na sjednici Tribunala u Trentu, rat u Bosni je postao odredište “aberantnog turizma”. U članku se navodi da su “vikend-ratnici” polijetali iz manjih evropskih aerodroma, opremljeni vojničkom odjećom, čizmama, a ponekad i sopstvenim oružjem. Na improvizovanim pistama blizu linija fronta dočekivali su ih “domaćini” koji su im, za visoku naknadu, obezbjeđivali dodatno naoružanje i prevoz do položaja.
Kada bi stigli na front, piše Corriere, ti dobrostojeći “turisti” mogli su da promatraju borbe, ali i sami da “učestvuju u akciji”: koriste ručne bacače, pridružuju se napadima, pa čak i djeluju kao snajperisti. Navodno su sa sigurnih uzvišenja pucali na sve što se kreće – na vojnike, žene koje nose kanistere vode, djecu koja trče za loptom. Sve je to opisano kao “ljudski streljački poligon”.
U istom tekstu, Corriere povlači paralelu između ovog “turizma rata” i već tada poznatog fenomena “seksualnog turizma”, tvrdeći da je riječ o istoj vrsti eksploatacije tragedije siromašnih i ratom razornih područja.
Skandal u Italiji: “humanitarci” iz Magente – pomoć po danu, raskošne večere i fašistički pozdravi po noći
Drugi dio članka bavio se odvojenim, ali jednako skandaloznim otkrićem. Corriere della Sera donio je priču o grupi Italijana iz mjesta Magenta kod Milana, koji su u BiH putovali pod okriljem lokalnog Caritasa, navodno noseći medicinske i humanitarne potrepštine u Mostar.
Međutim, fotografije i svjedočenja otkrila su mračniju sliku: nakon što bi izvršili dostavu pomoći, ovi “dobrotvori” družili su se sa pripadnicima ekstremističkih hrvatskih nacionalističkih grupa, večerali u luksuznim restoranima, jeli ostrige, pili šampanjac, a potom zajedno izvodili fašističke pozdrave.
U tekstu se posebno ističe lik Emanuela Torreggianija, tada 37-godišnjaka, bivšeg zamjenika gradonačelnika Magente i urednika lokalnog političkog magazina. Torreggiani je u Bosnu, kako je navedeno, putovao gotovo svakog mjeseca — ukupno 12 puta — noseći dokumente lokalne župe. Suprotno kritikama, branio se tvrdnjom da su njegovi putni troškovi privatna stvar: “Šta fali da ostanemo na mostarskoj obali i pojedemo nešto dobro? Mi pomažemo i radimo težak posao, imamo pravo i na trenutke uživanja.”
Na optužbe o druženju sa ustašama odgovorio je kratko: “U ratnoj zoni sretneš svakoga. Ne možeš praviti razliku.”
Caritas Ambrosiana iz Milana istog se dana ogradio od ovih “volontera”, tvrdeći da nisu na njihovim zvaničnim listama i da putuju u organizaciji župa, a ne centralne Caritasove strukture.
Ovaj tekst iz 1995. godine bio je jedan od prvih u evropskoj štampi koji je ukazao na pojavu “ratnog turizma”, odnosno dolaska stranaca u BiH s ciljem da učestvuju u borbama ili čak pucaju na civilne mete. Iako tada nije imenovan nijedan konkretan učesnik, niti je ponuđen dokazni materijal, članak je izazvao šok u italijanskoj javnosti, a Tribunal koji je navode objavio zahtijevao je hitnu međunarodnu istragu.
Priča je tek godinama kasnije ponovo aktuelizovana, posebno nakon dokumentarnog filma “Sarajevo Safari” i novih istraga o “snajper-turistima” koje su se intenzivirale protekle sedmice.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR