Menadžment SPC, vikarni lelemudi…

Piše: Svetislav Basara

Menadžment SPC, menadžmentovi pridvorski paraziti, vikarni lelemudi, sveštenofinansijski forenzičari i civilna lica na službi u SPC - umal, grješna mi duša, ne napisah u JNA (Jugoslovenskoj narodnoj armiji), mada ne bih mnogo pogriješio da sam tako napisao.

Njeguju jedan konceptualno vrlo pristrasan koncept pravoslavnog hrišćanstva, takozvanog „svetosavlja” iliti „pravoslavlja (lošeg) srpskog stila”.

Kad sam, prije nekoliko godina, po službenoj dužnosti odgledao TV prijenos proslave (fiktivne) 800. godišnjice autokefalnosti u sv. „Sava centru”, postalo mi je kristalno jasno šta je N. N. htio da kaže kad je napisao, citiram: „Princip profanacije počiva na profanaciji sakralnoga”.

Od tada, naovamo, stvar je eskalirala (o detaljima eskalacije biće riječi kada za to kucne čas).

Takvo stanje svetosavskih stvari se, naravno, nije dopalo (sve rjeđim) agnosticima, ali ni popriličnom broju vjerujućih, među njima i teologa, koji su iskoristili ustavno pravo laičke države da kritikuju crkveni vrh.

I šta onda? Umjesto da i crkveni vrh iskoristi svoje ustavno pravo pa da, ako je u kritikama „prepoznao” elemente uvrede časti, kritičare utuži državnom sudu i zatraži odštetu za duševne boli, crkveni menadžment je kritičare stao pozivati na crkveni sud, umal, grešna mi duša, ne napisah „sud njihove partije”.

Sud posljednjih mjeseci radi punom parom u zgradi patrijaršijske Lubjanke, pod rukovodstvom sinodalnog Višinskog, već poslovičnog „protojevreja staforda” Džomića. Očekivao sam da će poslije jesenašnje studentske afere sud promptno pozvati i mitropolita Justina - takođe zbog verbalnoga delikta - ali nešto se tu zatajilo, mitropolit je visok čin, nije zgodno...

Trt, mrt i tako to.

Kao kompenzaciju, predśednik suda (ime i prezime poznati redakciji) naložio je Višinskom Džomiću da „intenzivira” već započeti proces protiv sitnijih riba Vukašina Milićevića i Blagoja Pantelića i da zatraži najstrožu kaznu, izopštenje iz crkvene zajednice, koje podrazumijeva i omiljenu Amfilohijevu alatku, takozvanu anatemu, koja je - uzimajući u obzir stanje stvari - u stvari nenamjerni blagoslov.

Izopštenje - ekskomunikacija - relikt je prošlosti, srednjovijekovna praksa primjenjivana isključivo u slučajevima radikalnih doktrinarnih odstupanja, tzv. jeresi, od kojih su neke po skromnom sudu ove neznatnosti bile „hrišćanskije” od crkvenih mainstreamova.

Evo, recimo, kakve je doktrinarne prestupe napravio „prezviter” Vukašin Milićević - teolog koga bi svaka crkva, osim svetosavske, držala kao malo vode na dlanu - a u čiju sam psihodelično-polupismenu optužnicu imao uvid.

Krivično djelo br. 1 - Učestvovanje u podkastu „Pop, peder i pravnik”, što - according to Džomić - „samo po sebi svjedoči o njegovom moralnom i duhovnom sunovratu i krajnje nesvešteničkom ponašanja”.

Imam dva pravna savjeta, jedan za Vuleta i Blagoja, drugi za Velju Džomića. Prvopomenutim preporučujem da se ne pojave pred prvim sudom i da se samoizopšte iz SPC, a Džomiću poručujem: „Sudi, Veljo, i tebi će se suditi”…