Hrišćanstvo bez Hrista

Za Antenu M pise: Boško Crnojević

Najveće dostignuće moderne Crne Gore je njena nezavisnost, kao dom za sve narode koji u njoj žive, sve jezike koji se u njoj govore, sve one koji su ovdje živjeli i zalog za sve one koji će tek živjeti. To je srž ideje koja je pobijedila dvadeset i prvog maja 2006. godine.

U svim dosadašnjim bitkama, Crna Gora je izvojevala pobjede, ne zbog svoje veličine i snage, već zbog istorijske misije koju nosi: mira i razvoja njenog društva. Dvadeset prvi maj predstavlja istorijsku tekovinu, najviše zbog konteksta u kojem se dogodio: pepeo razrušene Jugoslavije i vizija bolje budućnosti. Međutim, ovaj trofej crnogorskog slobodnomislećeg građanina je u opasnosti i danas se nalazi pred starim izazovima koji dolaze na nov način. 

Nezavisnost Crne Gore je garancija njenog puta na Zapad. To ne odgovara Rusiji, kao globalnom igraču koji je planirao drugačiji razvoj događaja na Balkanu ali ni onima koji su unajmljeni da uruše svaki napredak ovog regiona i korak ka boljoj budućnosti. Moderna Crna Gora, kao nezavisna i prozapadna, simbol je tog napretka i zato je žele zaustaviti.
Ovaj zli naum nalaže da, u napadu na crnogorsku nezavisnost, treba pokucati na ona vrata koja su ujedno najveća snaga i Ahilova peta moderne Crne Gore: njen međuetnički sklad. Kako oboriti ovaj uspjeh koji je pažljivo izgrađen? Plasiranjem teze da moderna Crna Gora predstavlja prijetnju za Srbe i Srpsku crkvu.

Iz usta srpskog patrijarha i vrhovnih političara Srbije i sa stranica medija koje uređuju tajne službe u Rusiji i Srbiji, Crna Gora se anatemiše kao ustaška država, a Crnogorci kao ustaše. Patrijarh srpski često ponavlja da je bio bolji položaj Srba u Pavelićevoj ustaškoj i genocidnoj Hrvatskoj nego što je danas u Crnoj Gori. Zaslijepljen mržnjom taj starac ne shvata da je ovim lažima pucao u sebe samoga i u cijeli srpski narod, da je od zločina i genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima abolirao ustaški režim Ante Pavelića. Prije srpskog patrijarha, ovo niko nije učinio.

Obnevidio od mržnje i plemenske crkvenosti, on je razumni predlog predsjednika Mila Đukanovića da se svi pravoslavni vjernici u Crnoj Gori saberu oko jedne jedinstvene pravoslavne crkve Crne Gore, koja bi okupila pravoslavne Srbe i pravoslavne Crnogorce i sve druge koji su pravoslavci, nazvao „satanskom“. Po srpskom patrijarhu takva pravoslavna crkva Crne Gore nije ni crkva, ni pravoslavna, samo zbog toga što se ne bi zvala srpska. Opet je, otrovnim strijelama upućenim predlogu Mila Đukanovića, pogodio i Pravoslavlje i Srbiju i njene istorijske vođe. Po patrijarhu srpskom, kralj Petar Karađorđević i njegova supruga Zorka, kćerka kralja Nikole, vjenčali su se u „satanskoj“ crnogorskoj crkvi na Cetinju, jer se ta crkva tada zvala crnogorskom i bila je autonomna. U toj „satanskoj“ crkvi kršten i budući jugoslovenski kralj Aleksandar, unuk kralja Nikole.

Laž i mržnja uništavaju onog ko mrzi i laže. Patrijarh srpski vrijeđa Pravoslavlje. On je patrijarh plemenske crkvenosti, a plemenska crkvenost je hrišćanstvo bez Hrista. 

Da je on patrijarh Hristove pravoslavne crkve, osudio bi najprije zločine koji su devedesetih počinjeni rukom Srba, jer Hristos kaže: „Prvo izvadi brvno iz oka svog, pa onda pokaži na trun u oku brata i susjeda.“ Patrijarh srpski ne samo da nije izvadio to brvno iz svog oka, nego je hvalio sve zločine Srba i rekao da je Haški tribunal, u kome se sudilo Srbima zločincima, „novi Jasenovac srpskog naroda“. Ovdje u Crnoj Gori mitropolit crnogorsko-primorski podržava ove stavove a i sam je devedesetih godina proslavljao Božić sa Arkanovim tigrovima.

Ideji nezavisne i multietničke Crne Gore žele da oduzmu snagu time što će je prikazati kao nedostižnu, što zbog navodnih istorijskih korijena pravoslavne i srpske Crne Gore, što predstavljajući je kao vještačku tvorevinu. U tom pokušaju oni su zahvatili duboko u prošlost, govoreći da legitimitet trona crnogorskih vladara i vlasti sadašnje građanske države zapravo izvire iz Srpske pravoslavne crkve, zaboravljajući druge dinastije i čitavu istoriju koja je preteča moderne Crne Gore. Ove zle ideje napadaju svijest crnogorskih građana lažima, želeći da ih usade i ukorijene, da bi iz njih izrasla neka njihova stvarnost, u kojoj nezavisne države nema.

Protektorat koji zvanična Srbija pruža navodnim borcima za prava „ugroženog“ srpskog naroda, za njegov jezik i kulturu ali najviše za „njegove crkve“, mač je kojim se probija bratska Crna Gora. Ideja da su Srbi pod napadom i napadi koji tim povodom dolaze iz Srbije od ministara ali i „državnog vrha“ pokazuje da neprijatelji crnogorske nezavisnosti imaju staratelja. Tezom da Crna Gora ima istorijski dug prema Srbiji, prema Srbima ko narodu, aktuelizovana je i u borbi za status Srpske pravoslavne crkve, koja danas šalje litije kao utjerivača tog duga.

Protivnici moderne Crne Gore govore da su Evropska unija i NATO neprijatelji srpskog naroda, a da je Crna Gora izdajnik jer se opredijelila da svoj razvoj gradi sa državama koje su njihove članice. Ova opasna laž već je dosta zla nanijela samoj Srbiji. Lažnim informisanjem, pričama koje odašilju iz svojih centara informisanja, Srbija i Rusija rade protiv njih samih i žele da uvuku i ostale u vrtlog nazadovanja i propasti. Crna Gora će se, međutim, spasiti i oduprijeti jer je njeno oružje istina.

Uzaludna je borba Rusije i Srbije i njihovih najamnika u Crnoj Gori, da našu državu urede po nacističkim modelima, pod pokroviteljstvom Srpske pravoslavne crkve i plemenskog hrišćanstva bez Hrista. To je najveće dostignuće dvadeset prvog maja.