Čovjek od čelika – kojeg David Korensvet glumi s bezličnom ozbiljnošću – prolazi kroz krizu samopouzdanja koja je, kao i cijeli film, zamorna i bez prave svrhe, piše u današnjoj recenziji za Guardian filmski kritičar Piter Bredšo.
Ovo je film koji se nalazi u onom najgorem presjeku između iscrpljenosti superherojske franšize i beživotne vještačke inteligencije: film koji ni sam ne zna zašto postoji. Nadali smo se da bi Džejms Gan, autor Marvelovih „Čuvara galaksije“, mogao vratiti makar trunku energije u Supermenov plašt – ili bar oko čizama. Nakon besmislenog samoponištavajućeg dvoboja u Betmen protiv Supermena: Zora pravde iz 2016. i gubljenja u gomili superheroja u Ligi pravde godinu kasnije – iako ću priznati da sam uživao u apsurdno ambicioznoj Snajderovoj verziji – Supermenu je zaista trebalo novo poglavlje.
Ali ovo? Ako se već radilo o „rebootu“, trebalo je krenuti od osnova i podsjetiti nas zašto uopšte volimo superheroje – i ja ih volim – i zbog čega su nekad bili uzbudljivi, zabavni, bijeg od svakodnevice. Trebala nam je jednostavnost i čistoća originalne priče: beba sa druge planete, kao Mojsije, koja dolazi da donese nadu Americi pogođenoj Velikom depresijom, koliko god to danas zvučalo naivno.
Umjesto toga, novi Supermen se od prvih minuta guši u zamornom, pretrpanom „novom“ porijeklu, objašnjenom kroz dosadne tekstualne natpise koji se smjenjuju na ekranu prije nego što se bilo šta desi. Jedino što podsjeća na bolje dane jeste ponavljanje kultne muzičke teme Džona Vilijamsa iz filma iz 1978. godine. Supermen, kojeg Korensvet glumi s nevjerovatnom nezanimljivošću, nedavno je odlučio da interveniše u ratu između dviju izmišljenih država. Zašto baš taj rat, a ne neki drugi? Vjerovatno zato što su te države dovoljno fiktivne da ne bi izazvale stvarne političke reakcije.
Zli Boravijanci (možda podsjećaju na Putinovu Rusiju, ali ne baš) napali su dobre ljude iz Jarhanpura (možda aludiraju na Ukrajinu, ali ne toliko da bi se to jasno primijetilo). Supermen je doletio da pomogne Jarhanpurcima i zaustavi boravijansku invaziju, ali je zbog toga doživio lični poraz: neko „metaljudsko“ biće ga je teško pretuklo, što ga je bacilo u još jednu dosadnu krizu identiteta. Taj metahuman navodno dolazi iz Boravije, ali možda djeluje pod uticajem zlog Luksa Lutora (Nikolas Hout), koji se cinično pravi da ne zna s koje planete Supermen dolazi i koji je možda čak i izmislio cijeli sukob da bi ga diskreditovao.
U međuvremenu, u civilnom identitetu novinara Klarka Kenta, Supermen ima ozbiljnih problema u vezi s Lois Lejn, koju Rejčel Brosnahan igra s takvom sličnosti sa Monikom iz Prijatelja da je teško povjerovati da nije namjerno. Skajler Džizondo daje sve od sebe kao mladi novinar Džimi Olsen; sjajni Vendel Pirs je potpuno zapostavljen kao urednik Peri Vajt, a kao Zeleni Fenjer, vođa polukomične „Lige pravde“, Nejtan Filion uspijeva da izmami poneki osmijeh.
Ipak, bez obzira na Lutoreve intrige, prava prijetnja Supermenovom ugledu dolazi iz njegove prošlosti – kasno otkrovenje o pravim namjerama njegovih roditelja Džor-Ela (Bredli Kuper) i Lare Lor-Van (Anđela Sarafjan) u vezi s njegovim dolaskom na Zemlju dovodi ga do nove krize, koju Lutor vješto koristi.
Ali koja je svrha filma koji je toliko zarobljen u digitalno generisanim šablonima da ne može ni da odglumi život, jer bi to značilo da u njemu ima ičeg živog? Koliko još superheroja, a posebno Supermenovih priča, moramo gledati koje se završavaju identičnim lažno-apokaliptičnim spektaklom sa urušavanjem CGI nebodera? Nekad je to bilo zabavno... ali tog uzbuđenja više nema.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR