Velikani crnogorskog sporta - Miodrag Perunović: Boks je stvar duha i karaktera, ,,izvajao“ me kao ličnost

Antena M i Meridianbet vam donose serijal tekstova "Velikani crnogorskog sporta" - intervjui sa ličnostima koje su ostavile neizbrisiv trag u crnogorskom sportu, kako na domaćoj tako i na međunarodnoj sceni, doprinijele da se ime Crne Gore izgovara na najvećim svjetskim sportskim borilištima.

Današnji sagovornik je Miodrag Perunović, legendarni bokser, osvajač evropskog zlata i svjetskog srebra, dobitnik Trinaestojulske nagrade - najvećeg priznanja u našoj zemlji, čovjek čije se borbe i danas prepričavaju širom regiona i svijeta.

Boks je sport hrabrih i srčanih ljudi, spremnih da prođu najbolniju školu na putu do uspjeha, vještina koja možda najbolje potvrđuje tezu da ko ne iskusi gorčinu poraza nikada neće saznati koliko može biti slatka pobjeda.

Miodrag Perunović je bio odlučan da prođe tom trnovitom, surovom stazom da bi dotakao zvijezde. Odmalena je znao: borba, to sam ja.

,,Djetinjstvo sam proveo u vremenu kada je malo ko imao televizor. S toga smo mi dječaci bili posvećeni raznim igrama. Na Rijeci Crnojevića, gdje sam proveo prve godine djetinjstva, imali smo svoje družine koje bi se međusobno borile drvenim mačevima, imitirajući vitezove koje smo upoznali preko stripova i rijetkih filmova koje smo gledali u bioskopu. Uglavnom, tu je u meni zaživio borilački duh koji se kasnije, po preseljenju u Podgoricu, realizovao kroz bavljenje boksom“, priča Perunović za Antenu M.

I danas, u 65. godini života, prisjeti se prvog meča, pobjede, nokdauna...

,,Sjećam se svega toga, svakako. Ti prvi mečevi bili su, u stvari, prava slika i najava svega onoga što sam u kasnijoj karijeri doživio s punom upečatljivošću“, navodi Perunović.

Boks i život nekad i danas - poređenja su nezahvalna, kaže jedan od najvećih sportista u istoriji Crne Gore.

Perunović je sazrijevao u vremenu kada je plemenita vještina imala veliku popularnost i održavanje bokserskih revija i prvenstvenih mečeva predstavljalo pravi praznik sporta i druženja.

,,Svako vrijeme neke generacije je svijet za sebe, poređenja se ne mogu praviti. Uglavnom, uvijek će - više ili manje - biti sportskih junaka u svakom dobu. Ja sam imao sreću i zadovoljstvo da sam se bavio boksom kada je on bio na svom vrhuncu i jedan od najpopularnijih sportova u Jugoslaviji“, priča Mijo Perunović.

Savčenko, Koškin, Vilšajer...

Na Balkanu, koji u mnogim segmentima još kaska za modernim shvatanjem sporta, i dalje se sportisti od 22-23 godine smatraju talentovanim i od njih se tek tada očekuju najbolje stvari.

U tim godinama Miodrag Perunović je već bio planetarno poznat kao maestro amaterskog boksa - bio je šampion Evrope, prvak Mediterana, Balkana, vicešampion Evrope i svijeta, najbolji sportista Jugoslavije, najbolji sportista Crne Gore u više navrata...

Koliko je nekom tako uspješnom (bilo) teško da se nosi sa slavom, naročito ako potiče iz manje sredine?

,,To što sam poticao iz manje sredine mi je pomoglo jer sam imao dodatni motiv da svima dokažem kako uprkos tome mogu biti najbolji“, ističe Perunović.

Kao i svi sportisti, imao je i dobre i loše dane u karijeri. Ovih prvih je, svakako, bilo mnogo više.

Najupečatljiviji se dogodio na Evropskom prvenstvu 1979. u Kelnu kada je osvojio zlatnu medalju u polusrednjoj kategoriji. U finalu je ukrstio rukavice sa sovjetskim asom, evropskim i svjetskim prvakom, Ukrajincem Viktorom Savčenkom koji je prije toga protiv dva rivala proveo u ringu ukupno nešto više od dva minuta, a treći mu nije izašao na megdan.

Pamti i nepravde, poput one protiv Rusa Aleksandra Koškina na EP 1981, kada je nakon srebra i polomljenog rebra ležao nekoliko dana u bolnici, ili one godinu ranije na Olimpijskim igrama u Moskvi gdje mu sudije nijesu dozvolile da se domogne borbe za medalju, jedine koje mu nedostaje s velikih takmičenja.

S kojeg meča najradije evocira uspomene, a koji ga je najviše zabolio, pitali smo dobitnika Trinaestojulske nagrade.

,,Odgovor je istovremeno težak i lak. Naime, bilo je zaista mnogo veoma nezaboravnih doživljaja i utisaka iz mnogih mečeva... Ali, evo, izdvojiću: po dobru, meč protiv Savčenka, i po zlu taj meč na Olimpijskim igrama u Moskvi protiv Vilšajera iz Velike Britanije“.

(Perunović prvak Evrope)

,,Odlaskom u profesionalce bolje sam upoznao ljude i život“

Pričao je Perunović više puta i o stvarima van ringa koje je doživljavao kao nepravdu. Bio je ljut što ga, kako je opisao, poslije evropskog srebra 1981. niko iz gradskih i republičkih vlasti nije zvao i čestitao.

Iz ljutnje i revolta donio je odluku da ode u profesionalni ring. I, priznaje - pogriješio.

,,Bez sumnje, napravio sam grešku posmatrano sa sportskog stanovišta. Otišao sam u godinama kada sam tek sazreo kao bokser - kada sam bio najbolji, najjači, najstabilniji kao ličnost, samouvjeren... I tek sam mogao da se nakupim medalja sa raznih najvećih prvenstava. S druge strane, odlaskom u profesionalce mnogo bolje sam upoznao ljude i život“.

(Perunović i Mate Parlov)

,,Biti uporan, hrabar, vjerovati...“

Boks je sličan životu. Imaju li bokseri ,,moć“ da kroz udarce i padove, pa dobijene borbe u ringu, lakše savladavaju životne probleme i nepravde od ,,običnih“ ljudi?

,,To je pitanje koje zahtijeva dug odgovor. O svemu tome sam pisao (odgovorio) u svojoj knjizi ,,Štit i mač“, tako da ću sada reći najkraće suštinu svega - bavljenje boksom me je ,,izvajalo“ kao ličnost. Kakva je ta ličnost, sudiće drugi“, govori Perunović.

Perunović se boksom bavio do 37. godine, rukavice je okačio o klin 1994, kada je trebalo da se bori za svjetsku profesionalnu titulu.

Morao je da se povuče zbog bolesti i kasnije se posvetio trenerskom poslu. Bio je selektor SR Jugoslavije čiji su borci pod njegovim vođstvom osvajali evropske i svjetske medalje. a početkom 2019. vodio je i selekciju Srbije.

Ko je učio od Miodraga Perunovića - imao je što da nauči. Čovjek koji od mladosti piše poeziju - pisao je zlatna slova plemenite vještine.

Kako glasi prva lekcija za mladog boksera?

,,Ne postoji osnovni savjet ili lekcija, bilo bi previše jednostavno“, navodi čuveni Perun i ,,poentira“:

,,Boks je prije svega stvar duha, snage ličnosti, karaktera... Za početak, treba imati veliku želju, biti uporan, hrabar, vjerovati... i uspjeh će doći“.