Obrukana crkva despota Stefana u Goroviču čeka odbranu srpskih svetinja u Crnoj Gori

Za Antenu M piše: Dragan Bursać 

Psi laju, karavani prolaze, samo jedan narod, srpski unesrećen od svojih glavara u svim vjekovima, tapka u mjestu oko svoje, svojom mokraćom zapišane crkve u Goroviču, čekajući sendvič, 10 eura, kartu do Nikšića i otvaranje granica da brani "svetinje" drugog naroda od samog sebe. 

A kako je samo perfidan milogorski, montenigrinski režim u Crnoj Gori. Pustio je taj režim, ustaški dakako i k tome katolički, da propada još jedna srpska svetinja. Riječ je o crkvi u u Goroviču koja je zadužbina despota Stefana Lazarevića. Za one koji ne znaju, u ovom svetom hramu kršten je, vjenčao se i sa ustanicima pričestio vožd Karađorđe Petrović. I umjesto da se Crnogorci sa svojim predsjednikom isprse pa obnove taj srpski hram, oni puštaju da propadne. 

Agenda uree i izmeta

Ne damo svetinje! Idemo u Crnu Goru! Majka naša Srpska pravoslavna crkva! Neće nam propadati još jedna svetinja! Litijama do slobode!

Čekaj malo, zar nije hram u čije prostorije se zapišava i staro i mlado, od starca do ovce i teleta, u centru Srbije, u Topoli? Zar nije to bruka Srbije, srpske države i srpske crkve koje pokazuju da im je, navodno, stalo do svetinja na teritoriji druge države?! Zar u izmetu i grafitima obitava crkva u Srbiji, u dvorištu, dok se komšiji otima komšijsko? Ima li to iđe? Ima, kako nema!

Nema nikakve veze ovaj nesrećni hram kod Topole sa Crnom Gorom i Crnogorcima, ali pokazuje, onako propao, devastiran i zapišan, svu bijedu i jad velikosrpske politike, koja bi u drugoj državi da otima imovinu drugog naroda po naredbi crkvene-mafije. To što u njihovoj državi po urei vonja jedna od najvećih svetinja, njima pod nosom, a slušajte - nije to u Ristovoj agendi "odbrane svetinja". A nije bogme niti u ruskoj agendi isplivavanja na topla mora, nit' je u unutarsrpskoj nacionalističkoj agendi nasilnog proširivanja na drugu, nezavisnu i sekularnu državu. 

Eto tako osta svetinja srpska u pola Srbije, data i predata od Srba zubu vremena, tjelesnim tečnostima i zaboravu. Jer kažem, nije, jebi ga, u agendi. 

Ne može pošten nacionalista od sendvič-litijašenja, od putovanja prema Crnoj Gori, da odbarni svoju svetinju od propadanja u svojoj Srbiji. 

Ali, zato može srBski nacionalista da broji riječi svakom normalnom čovjeku iz Crne Gore, koji govori zdravorazumski istinu svijetu oko sebe. 

Sveti Sava i Hitler-ima neka javna veza

Tako je lokalna četničija, sa Informerom na čelu, prenijela pod sladostrasnim nebuloznim naslovom "BRUKA NA CRNOGORSKOM JAVNOM SERVISU! Voditelj REKAO DA JE HITLER BIO INSPIRISAN SVETIM SAVOM, a onda dodao da MILOŠ OBILIĆ NIJE POSTOJAO!" Izjavu Darka Šukovića urednika emisije  "Živa istina". 

Nego, šta je najveći problem sa Darkom, te ga srbijanski mediji na iznajmljivanje pokušavaju napljuvavati? Pa, naravno, najveći problem je što Darko Šuković govori istinu. Nemam namjeru braniti Šukovića, mislim da on to mnogo bolje zna sam, ali je ovdje postavljeno par zanimljivih istina zbog kojih srpska nacionalna politika ne može da se probudi i sastavi iz sna dugog najmanje  200 godina. 

Hajmo redom:

Šuković kaže:

 " ... onaj ko je malo više pročitao o korijenima svetosavlja zna da su njihovi duhovni oci Dimitrije Ljotić, Ava Justin i Nikolaj Velimirović, a sve što su oni govorili je u suprotnosti sa tim učenjem... Nikolaj Velimirović je kazao da je najstariji nacionalizam na svijetu nacionalizam koji je uspostavio Sveti Sava i koji je poslužio Adolfu Hitleru kada je gradio koncept nacional-socijalizma..."

Dakle, najveći problem velikosrpske politke, koja baštini izvorni antisemitizam i koja se razvijala na krilima kvislinga i neonacista Ljotića i Velimirovića je taj što su ti isti nacisti izgubili Drugi svjetski rat, pa se valjalo prešaltavati u hodu na pobjedničku stranu. A taj recept su, pogađate, primjenjivale njihove jurišnice na terenu-četnici 1944. godine. 

I Šuković je bio, da se razumijemo, preblag u svojoj emisiji. Preciznije, nije išao do kraja, jer da jeste, mogao je komotno citiratri tog u pokušaju svetog Velimirovića, jednog od utemeljivača srBskog mita iz 19. i 20. vijeka koji kaže:

 ,,U žalosnoj zabludi žive oni naši ljudi koji misle da je odvajanje nacionalizma od vere, i države od crkve rezultat nekog 'progresa'. Ipak se mora odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovek iz naroda uvideo da je nacionalizam bez vere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. I evo u XX veku on je došao na ideju Svetoga Save, i kao laik poduzeo je u svome narodu onaj najvažniji posao, koji priliči jedino svetitelju, geniju i heroju. A nama je taj posao svršio Sveti Sava, prvi među svetiteljima, prvi među genijima i prvi među herojima u našoj istoriji.“

("Nacionalizam Svetoga Save" predavanje održano na proslavi Nedelje pravoslavlja u Beogradu 1935)

Dakle, ne čini Darko Šuković iz Podgorice svojim izjavama neku bruku. Bruka je upravo izjava vladike Nikolaja Velimirovića. Ili možda to i nije bruka, nego pusti istorijski artefakrt u kojem se vide simbioze između dva nacionalizma, onog srpskog i onog njemačkog, kome su tako žarko težili utemeljivači svetosavlja, kao turbonacionalizma?

Nije Srbima, kao niti bilo kojem naradu imanentan antifašizam, to je slobodarski odraz jedinke, ali je bliskost nacizmu "državotvoritelja" neupitna i nesumnjiva, pa je Šuković kriv što je živ i što iznosi istinu. Tako srpska politka dela, po sistemu ubijte glasnika. 

Na koncu ove nesrećne storije za koju postoje hiljade pisanih tragova od Velimirovićevog obraćanja u beogradskom "Kolarcu" pa nadalje, treba možda citirati jednog notronog patrijarha Pavla, koji je blagosiljao ratne zločince prije odlaska na klanja po bosanskim ratištima. Taj Pavle je reko jednu dobru stvar - budimo ljudi, iako smo Srbi, pozivajući i prizivajući tu dogmatiku laži na istinu, makar na mikroplanu.

I još nešto, uradio je još jednu drugu dobru stvar, kada su, naime, htjeli kanonizirati nacoljupca Velimirovića, po ga kao četničkog popa Macu u svece prevoditi, kažu da je Pavle rekao, nemojte njega mnogo je pušio, znajući da će mu pravoslavna braća iz Rusije ipsotaviti račun što sveti Hitlerovog idolopoklonika. 

Hoću vam reći, nije Pavle bio dobra duša, no je znao ono što i svijet zna, a to je priroda i utemeljenje svetosavlja, kao ultradesničarskog opskurnog kulta ličnosti, baziranog na ideologiji krvi i tla. A tu bi se već i Pavle i SPC zamjerila svojim mecenama u Podmoskovlju. 

Šta ako je Obilić Albanac?

 A sad druga stvar, možda još zanimljivija za raskrinkavanje srBskih mitova. 

 Šuković kaže, a ne laže:

 "Moram da kažem da Kneževa večera ili da je Miloš Obilić ubio cara Murata, to su gluposti, to su neistine. Nije bilo ni Obilića ni devet Jugovića, naučite da živite sa tim."

Stvar je u sljedećem - mitomanija koja je stvorena oko Kosovske bitke, a koja je bila potrebna srpskom nacionalističkom preporodu prije vijek i po i koja se opet povampirila 1989, potpuno je razbucala istinu. O Kosovskoj bici, o predanju, o mitu, napisano je stotine ozbiljnih istorijskih knjiga. I Srbi vrlo dobro znaju da nije postojao bilo kakav Miloš Obilić, toga prezimena nema u Srba. Oni koji su dublje kopali, došli su do albanskog ili arbanaškog viteza Kopilika, koji se borio na srpskoj strani i koji možebitno arhetipski izgleda najsličnije izmaštanom Obiliću.

Tu se, dabome, stalo, jer ne biva da Šiptar ubija Murata i krade velikosrpski retroaktivni sanak. O Devet Jugovića, ne treba trošiti riječi, jer je to epika odista na nivou Braće Dalton iz Taličnog Toma i predstavlja klasičnu poetiziranu nacionalističku bajku. Ne mit, nego bajku. Ista je postavka sa Kneževom večerom, srpskim oponašanjem Tajne večere. U uncu tako. Amblemično, ikonično, pop-kultruno lako pamtljivo za niže slojeve...

Najprostije rečeno, uvođenje mita i laži u povijest u srpskoj istoriji, na žalost, postalo je (kvazi)naučni metod, toliko često upotrebljavan da briše granice između odistinske povijesti i alternative istorije. 

 I na koncu, šta znamo?

Znamo da velikosrpska istorija živi duboko ukopana u 19. vijek, da je sazdana od Svetosavlja - ideologije krvi i tla, da to demonstrira svakodnevno u Crnoj Gori i da se, kako sada stvari stoje, ne vidi kraj zlu koje ona čini. 

Za to vrijeme...

Pa neko će pitati šta je sa crkvom, nekada prelijepom crkvom u Goroviču, zadužbinom despota Stefana Lazarevića? Ništa. Jer, jebo crkve. Niti je narodu, a niti je Crkvi stalo do crkve, najironičnije i najtačnije. Jer ta crkva, ta propast kod Topole može da propada do besvijesti i niko ni prstom mrdnuti neće, jer njoj ne pripada ni dobro zemljište do mora, niti se njenom "odbarnom" može urušavati ustavno-pravni sistem jedne nezavisne zemlje. 

Psi laju, karavani prolaze, samo jedan narod, srpski unesrećen od svojih glavara u svim vjekovima, tapka u mjestu oko svoje, svojom mokraćom zapišane crkve, čekajući sendvič, 10 eura, kartu do Nikšića i otvaranje granica da brani "svetinje" drugog naroda od samog sebe. 

 Na Tviteru je objavljen snimak kako crkva izgleda, pogledajte.

U Goroviču kod Topole neumitno propada zadužbina despota Stefana Lazarevića. U ovom hramu je kršten, venčao se i sa ustanicima pričestio vožd Karađorđe Petrović. pic.twitter.com/ETUcqpyK1r

— Душан Стевановић (@SkeboMaestro18) July 4, 2020