Oni su sve činili protiv Crne Gore - država će ih nagraditi prema djelima i zakonu

Piše: Žarko Dragićević, književnik i publicista

Imala je Srpska pravoslavna crkva „događanja naroda“od 1989 godine, koji su proizveli događaje pune nasilja, etničkih čišćenja, blagoslove velikosrpskog oružja i genocide. NIJESU USPJELI.

 U Crnoj Gori imamo takozvano „mirno događanje naroda“ jedan već viđeni model: državnog i kulturnog poništavanja i preuzimanja crnogorskog nacionalnog identiteta, “duh svetosavlja“ koji se manifestuje kroz agresivno zastrašivanje građanske i većinske Crne Gore i na nivou Evrope neviđenom histerijom društvene izopačenosti.

 Činilo se da posle „varvarizma u Hrvatskoj“ „Genocida u Bosni“ i “ kosovske torture“  srpski nacionalisti nemaju više modela da svojom „suicidnom ideologijom“ inficiraju države i svoje manjine u regionu.

Posije NATO bombardovanja, poslije presuda za genocid, poslije egzodusa sopstvenog naroda,međunarodna zajednica se „uspavala“ i previdjela mogućnost „povampirenja duha svetosavlja“ u regionu.

Bila je to greška koja je u XXI vijeku kroz događanja u Crnoj Gori u evropsko društvo, na velika vrata vratila „NOVI EVROPSKI FAŠIZAM“ čija platforma nije u „nacional socijalizmu već u “nacional fanatizmu“, koji je postao kancer razaranja društva koje temelji demokratske i multietičke vrijednosti.

  U vremenu kada se čitavi svijet bez izuzetka umorio od građanskih ratova, od socijalnih revolucija i uništavanja u Crnoj Gori je Srpska pravoslavna crkva postala bezobzirno arogantna i hegemonistička da je to postalo neprihvatljivo za zdravi razum građana i neprihvatljivo za zapadnu moralnu svijest.

 „ONI SU ČINILI SVE DA URUŠE CRNU GORU-MI SMO IM TO DOZVOLILI DA IH SAČUVAMO OD SAMOUNIŠTENJA“

 Licemjerje i pakost crkvenih velekodostojnika koji žrtvuju interese sopstvenog naroda, ogleda se u sebičnom motivu da izvuku korist za sebe, bez obzira koju će cijenu platiti narod, koji „zatrovali“s lažima i obmanama, falsifikovanjem istorijskih fakata i otvorenog ismijavanja antifašističkog pokreta,koji je ujedinio svijet.

Srpska pravoslavna crkva se obmanama nametnula kao institucija sa „apsolutisčkim moralnim legitimitetom“ socijalno i intelektualno ranjivom sloju društva.

Alergični na progresivni razvoj društva, na izvjesne evroatlanske integracije, na multietnički karakter društva iz osjećanja sopstvene inferiornosti, SPC postaje saučesnik uništenja sopstvenog naroda.

 Odnos SPC i „vladajuće elite Srbije“  pokazuje svoj pornografski i bestijalni karakter.

Poricanjem crnogorske države, crnogorske nacije i društva pojačava se kako se Crna Gora društveno i ekonomski odmiče od psihopatologije “mitske destruktivne ideologije velikosrpskog projekta“ i integriše se u društvo i zajednicu evropskih vrijednosti.

Međutim što se više koalicija SPC i države Srbije koncentriše da regionalno globalizuje sopstvenu namjeru urušavanja država CG, BiH i Kosova, postaju ranjivi u sopstvenom narodu, koji je platio previsoku cijenu fašizacije srpskog naroda.

U srpskom nacionalnom korpusu u svim državama regiona i u samoj Srbiji, budi se i djeluje „duh antifašizma“ protiv „duha destruktivnog svetosavlja“ koji  SPC sve više čini sektom u pravoslavnom hrišćanskom svijetu.

Crkva koja Isusa Hrista podređuje Rasislavu-Savi Nemanjiću „prvom nacionalnom demagogu“ takvim transferom je pokrenula raskol u svojim redovima koji eskalira pobunom najuticajnijih duhovnika i intelektualaca kako u SPC ,tako i u akademskoj Srbiji.

 Teror usmjeren protiv naroda i države Crne Gore je teror zla, koje nema društvena pravila, ideologiju i pripadnost društvu, tako da će se  upravo zbog svog suštinskog karaktera SPC suočiti sa odgovorom države.

Odmjerenim i strpljivo tolerantnim odgovorom Vlasti i naroda CG, na pokazani anarhistički nastup SPCa , otvoreni konflikt između crkve i države se odmakao od verbalnog i od projektovanog nasilja u CG.

Na taj način se unutar u početku jedinstvenog srpskog korpusa formirala „građanska srpska ljevica“ protiv „nacionalističke i fundamentalne desnice“, što u evoluiranju konflikta unutar „koalicije zla“ proizvodi neizbježne građanske sukobe na ulicama Srbije, jer nerazmrsiva povezanost SPC sa ekstremnim nacionalizmom upravo će se Srbiji vratiti kao bumerang.

Srpski nacionalni program je kroz čitavu noviju istoriju imao protivnike upravo u Srbiji. Ubistva Karađorđa, Mihaila i Aleksandra Obrenovića, Aleksandra Karađorđevića, predaja Miloševića, Mladića i Karadžića primjeri su otpora extremnom nacionalizmu druge i „svjesne Srbije“ .

Za Aleksandra Vučića je sada već kasno da bilo šta promijeni jer je koalicijom sa SPC potvrdio svoj nacionalistički karakter i ne čudi što su na demonstracijama brojni transparenti sa natpisom „ALEXANDAR III“ već odredili njegovu političku sudbinu.

SPC  u CG prožeta korupcijom i malverzacijama nesagledivih razmjera, pokušajem urušavanja pravnog poretka i institucija, antidržavnim militantnim protestima, uvođenjem preko 700 stranih državljana (bez legalizovanog boravka) u crkvenu službu i vođenjem „obmanjivačkog rata“ otvoreno je pokazala svoj antidržavni i nesakriveni nacionalistički karakter.

Vrijeme je da Država sa „estetske komunikacije“  pređe na „konkretizaciju odgovora“ koji je sadržan u dvije riječi:ZAKON I STRPLJENJE.

Zakonskom naplatom poreza i doprinosa, ultimativnim zahtjevom za registraciju vjerske organizacije, ispravkom katastarskih zloupotreba i manipulacija,registracijom i otkazivanjem gostoprmstva stranim državljanima uposlenim u crkvenim institucijama, država će dati „ZAVRŠNU RIJEČ“,  koja ne može imati negativni odjek u međunarodnoj zajednici, jer proizilazi iz temeljnih evropskih zakona i principa.