Tajkunsko-popovska koalicija pokušava srušiti Crnu Goru

Piše: Miodrag Đurović, diplomirani inženjer elektrotehnike i publicista

Teško je ovih dana ostati ravnodušan i ne oglasiti se uoči istorijskih, a mogu reći i sudbonosnih, za državu Crnu Goru i njene građane, parlamentarnih izbora 30. avgusta, ma na kojoj strani bili. Tajkunsko-popovska koalicija u više kolona(Demokratski front, Demokrate, URA), koordinisana od SPC u liku gospodina Amfilohija Radovića, finansirana od tajkuna koji stekoše ogromno bogastvo, kako nam poručiše u nedemokratskoj, zarobljenoj, ekonomski pogrešno vođenoj, privatnoj državi Crnoj Gori( redom gospoda Davidović, Knežević, Perović, Rakčević, Ivanović i ostali ), krenuli su u konačni obračun sa Crnom Gorom, njenim građanskim konceptom, vrijednostima i dostignućima, koji su je preporučili za članstvo u najmoćnijoj vojnoj alijansi u svijetu - NATO, da ponište rezultate koji su Crnu Goru i njene građane doveli na prag Evropske unije.

Srpska pravoslavna crkva, glavni politički akter na ovim izborima, izvučena kao zadnji adut propalih političkih projekata u Crnoj Gori, a i van nje,  takođe, posjeduje ogromnu finansijsku moć, koju je stekla, najviše, zadnjih petnaestak godina kroz razne poslove u biznisu (izgradnja crkava, manastira, konaka, restorani, hoteli, prodaja nekretnina, prilozi vjernika, prilozi vjernika tajkuna, prodaja ikona, suvenira i sl.) okupila je  veliki broj ljudi i interesnih grupacija, koji su poslovno vezani za nju, ne računajući vjerni narod. SPC je politički akter u Crnoj Gori bila i ranije, ali je, Vlada Crne Gore, donošenjem Zakona o slobodi vjeroispovijesti natjerala da, konačno, izađe na politički teren i pokaže suštinu svoga djelovanja u Crnoj Gori.

U tu družinu, samo naizgled se ne uklapa, crnogorski tajkun, gospodin Žarko Rakčević, nekada veliki Crnogorac. Ali, ako imate u vidu njegov ekskluzivitet pri prodaji udjela srpke Vlade ili države Srbije u Institutu „ dr Simo Milošević“, kupovinu „Biserne obale“ u Čanju i još nekih hotelskih kapaciteta u Srbiji, onda stvari postaju jasnije i zašto je URA, politički projekat njegov i gospodina Miodraga Perovića, u istoj koloni sa negatorima Crne Gore i na poslu očuvanja infrastrukture projekta Velike Srbije. O podršci Srbije i Rusije toj koaliciji u svim segmentima, počev od finansijske, medijske, diplomatske, obavještajne i pomoći koja spada u sferu hibridnog ratovanja, suvišno je govoriti.

Na osnovu tridesetogodišnjeg praćenja političkih dešavanja u Crnoj Gori, na postorima bivše SFRJ i u Evropi, želio bih da podijelim svoja zapažanja, a koja, možda, mogu razjasniti zašto imamo ovaku opoziciju, opoziciju Crnoj Gori i svemu što nosi Crnogorsko ime.

Poražavajuće je, da poslije svih dešavanja devedesetih godina prošlog vijeka na prostorima biše SFRJ, ekonomskog, moralnog i političkog sunovrata, dodatnog zaostajanja za razvijenom Evropom i svijetom, imamo politike, političke i intelektualne strukture u Crnoj Gori i Regionu, koji insistiraju na negiranju savremenih evropskih i svjetskih vrijednosti i dostignuća, promovišu antizapadnu politiku i vraćaju nas vrijednostima srednjeg vijeka, koje je civilizacija davno pregazila. Poražavajuća je njihova upornost i robovanje jednom projektu, jednom dokumentu nastalom sredinom devetnaestog vijeka („Načertanije“ Ilije Garašanina), koje je nova izdanja imalo u čuvenom „Memorandumu Srpske akademije nauka i umjetnosti“ s kraja dvadesetog vijeka i najnovijoj „Povelji o srpskog kulturnom prostoru“ s kraja druge decenije dvadeset prvog vijeka. Poražavajući je broj sledbenika takvih mišljenja i politika.

Projekat Velike Srbije nema svoje istorijsko, kulturno, političko, niti bilo kakvo drugo utemeljenje u međunarodnim viđenjima Balkana, da je imao, vjerovatno, Evropa i svijet bi to prepoznali i u proteklih skoro dva vijeka pomogli da se realizuje. Država koja je imala državni diskontinuitet više od četiri vijeka, kojoj je trebalo, taman toliko, da se digne na ustanak, kojoj je Turska postavljala vjerske prvake i odredila boje zastave, pretenduje da bude veća, od većine razvijenih evropskih zemalja, da naslijedi dvije Jugoslavije, koje su bile najveće evropsko dostignuće ( prvu je, po mom mišljenju, stvorila Francuska, drugu Engleska) u dvadesetom vijeku na prostorima Balkana, ali i njeno najveće posrnuće dozvolivši ili podgrijavajući njen krvavi raspad.

Isto mislim o drugim projektima velikih i jednonacionalnih država na Balkanu. Države koje zagovaraju iste projekte imale su sličnu istoriju i, možda još, više služile druga carstva. Ukoliko je Srbiji uzor Rusija, moramo imati u vidu, da je Rusija bila uvije velika i da nema istorijske diskontinuitete, da svojom veličinom i danas predstavlja i problem i balans u svijetu.

Jugoslavija je bila i najveće civilizacijsko dostignuće južnoslovenskih naroda i jedini model da svi Srbi, žive u jednoj državi.

Devedesete na prostoru bivše SFRJ, dokaz su, da je nacionalizam jači od svih ideologija, pa i od komunizma. Šta reći, kad je Jugoslovenska narodna armija (JNA)  simbol bratstva i jedinstva južnoslovenskih naroda i narodnosti i narodno-oslobodilačke borbe(NOB-a), stavljena u funkciju ostvarenja projekta Velike Srbije i postavljena da brani zamišljenu granicu Karlovac-Karlobag-Virovitica-Ogulin, JNA koja ratuje u Bosni, simbolu suživota, simbolu Jugoslavije. Komunsti i četnici u istom stroju na istom zadatku. Devedesete su najveća i najbrutalnija osveta četnika i ustaša partizanima i komunistima. Vrhunac sunovrata tog vremena u ideološkom smislu je sahrana, jednog od ideologa Komunističke partije Jugoslavije, proslavljnog disidenta u svjetskim razmjerama, Milovana Đilasa, i opraštanje od njega najvećih sljedbenika i promotera četničke ideologije, sa prostora Crne Gore, a i šire, Matije Bećkovića i Amfilohija Radovića.

Devedesete su unazadile i Crnu Goru, ekonomski degradile i identitetski poništile u najvećoj mjeri. Nije slučajno da je SPC u organizaciji litija, pokušala kopirati  model „Događanja naroda“ iz 1989. godine, kako bi, još jednom, Crnu Goru i njene institucije srušila ili stavila pod kontrolu srpskih nacionalista u Crnoj Gori i van nje.

Projekat emancipacije i nacionalnog uzdizanja crnogorske nacije, osmišljen od strane najcrnogorskije vlasti u crnogorskoj istoriji do tada, oličene u političarima( Veselinu Đuranoviću, Vidoju Žarkoviću, Veljku Milatoviću i ostalim) stasalim u ratnim i poratnim godinama, koristeći iskustvo koje su stekli na funkcijama moćne i dobro organizovane SFRJ, dožio je vrhunac sedamdesetih godina prošlog vijeka, formiranjem institucija kulture i nauke(CANU,Univerzitet“Veljko Vlahović“, izdavačku djelatnost). Kao simbol toga projekta i ozbiljnog otklona Crne Gore od srpske hegemonističke politike, koja je i u vrijeme Titove Jugoslavije, bila veoma prisutna u Crnoj Gori, vješto plasirana kroz obrazovanje i intelektualne i crkvene krugove, stoji Njegošev mauzolej na Lovćenu, nastao rušenjem kapele koju je Aleksandar podigao u slavu svom ocu, čime je Njegoša stavio u drugi plan, a na neki način stavio kamen međaš srpstva.

Izgradnjom mauzoleja Njegošu, tadašnja crnogorska politička i kulturna elita, izmjestila ga je iz kapele Karađorđevića i učinila ga dostupnim svim južnoslovenskim narodima, evropskoj i svjetskoj civilizaciji, prije svega kao pjesnika, filozofa, vladara, što je on u svojoj biti, bio u najvećoj mjeri, pa tek onda vladika. Njegošev mauzolej na Lovćenu je živa rana srpstva u Crnoj Gori, noćna mora sljedbenika srpske hegemonističke politike u Crnoj Gori, čitavih četiri decenije. Ne prođe ni jedna crkvena služba ili Amfilohijevo obraćanje vjernicima i javnosti, a da ne spomene rušenje Njegoševog mauzoleja i vraćanje Njegoša u neku novu kapelu, za potrebe velikospske politike i širenja uticaja SPC. Kako bi neku njegovu vlast u Crnoj Gori, Amfilohije, lakše ubijedio u takav naum, proglasio je Njegoša za sveca i podario mu društvo popa Mace, Šiljka i vladike Nikolaja. Da li je mjesto svecu u mauzoleju, nametnuo bi Amfilohije pitanje.

Događanja u Crnoj Gori 1989. godine i smjena crnogorske političke elite, surova je osveta srpskih nacionalista iz Beograda, za projekat emancipacije Crne Gore i utemeljenja crnogorskog identiteta i uvod u krvoproliće na prostoru bivše SFRJ. Sva kasnija dešavanja i vješto implementiranje srpskih nacionalista iz Crne Gore u novoformirane institucije CANU, Univerzitet Crne Gore, preuzimanje kompletne izdavačke djelatnosti, preuzimanje medija, aktiviranjem SPC, poništena su sva dostignuća smijenjene crnogorske političke elite. To traje do današnjih dana i zato imamo da preovladava ćutanje, tamo đe ga ne  smije biti, kad su ugroženi interesi građanske Crne Gore i kad je, već više, od pola godine izložena brutalnim napadima iznutra i spolja.

Crna Gora je iz zajednice sa Srbijom izašla, referendumom 2006. godine, iako na takav potez međunarodna zajednica nije gledala blagonaklono, nametnuvši model, koji do tada nije primjenjivan u međunarodnoj praksi. Taj model( 55,5 +1 glasač ZA ), gospodin Milo Đukanović, vizionarski prihvata, za razliku od nama susjednih država koje nijedan prijedlog i model međunarodne zajednice( plan Z-4, ponudu iz Rambujea) nijesu prihvatili i, još uvijek, pokušavaju na nametnu svoje modele rješavanja problema, koje su sami proizveli.

Crnogorsi Referendum o nezavisnosti iz 2006. godine, je nemjerljiv doprinos evropskoj demokratiji i melem na ranu balkanskih naroda, koji nikako da izađu iz začaranog kruga nacionalizama i potencijalnih sukoba. Uz 13. jul 1941. godine, referendum o nezavisnosti su legitimacija države Crne Gore u društvu naprednih evropskih država.

Zato, građani Crne Gore, koji nosite Crnu Goru na srcu, građansku Crnu Goru, u neđelju moramo izaći na izbore i, konačno, poraziti četničku i velikosrpsku ideologiju u Crnoj Gori, tako žestoko, da se nikad više ne oporavi i da je pošaljemo u istoriju, đe joj je, odavno, mjesto. Sve naše dosadašnje pobjede, uspjesi na ekonomskom, političkom i međunarodnom planu, daju nam za pravo da smo na pravom putu i da se ne smijemo opuštiti, jer imamo retrogradnog protivnika, koji ne bira sredstva i saveznike u borbi, da za rad tuđih interesa, unište najveće civilizacijsko dostignuće jednog naroda tj. državu, nešto što i mnogo brojnije nacije i narodi ne mogu da ostvare.

Za Crnu Goru se ginulo vjekovima bez razmišljanja i dvoumljenja, neprijatelj je znao šta ga čeka, ako krene na nju. Današnje vrijeme nudi zamjenu za takvu vrstu odbrane, zato u neđelju Odlučno za Crnu Goru i Crna Gora je vječna.