Podgorička skupština 2.0

Piše: Stefan Todorović

Novoizabrani predśednik Crne Gore Jakov Milatović „samostalno“ je odlučio da se inauguriše u Podgorici a ne na Cetinju. O tome nas je obavijestio nedavno jednim tvitom sa slikom zgrade Skupštine Crne Gore poručivši da je predśednička inauguracija „predviđena u Skupštini Crne Gore.“ Ova jeftina doskočica da je inauguracija „predviđena u Skupštini Crne Gore“ te se zato inauguracija može izvršiti i u Podgorici, u zgradi Skupštine Crne Gore, umjesto na Cetinju, u Vladinom domu, zgradi koja je napravljena u čast proglašenja Crne Gore kraljevinom i za potrebe tadašnje crnogorske skupštine, u maniru je cjelokupnog jeftino populističkog i prevarantskog djelovanja Milatovića i Evrope sad. Jer znamo da je jedan od mnogih razloga inauguracije predśednika Crne Gore u zgradi Vladinog doma na Cetinju upravo taj što ona predstavlja prvu zgradu namijenjenu za crnogorske poslanike i crnogorsku skupštinu u petrovićevskoj Crnoj Gori.

Ali, sljedbenik petrovićevske i tradicionalne Crne Gore Jakov Milatović odlučio je da raskrsti s tradicijom koja se veže upravo za Petroviće i tradicionalnu Crnu Goru. Slijedeći manir svih sljedbenika Crkve Srbije koji se pozivaju na tradicionalnu i petrovićevsku Crnu Goru dok istovremeno svesrdno slave Podgoričku skupštinu iz 1918. godine koja je detronizovala Petroviće u Crnoj Gori i izdala naređenje da ako kroči kralj Nikola ili neko od njegovih na tlo Crne Gore da je slobodan svaki Crnogorac, odnosno od tada „Srbin iz Crne Gore“ da ih ubije i da za taj čin neće odgovarati. Zasigurno bi, da se desilo, eventualni atentator na kralja Nikolu u vaskolikom velikosrpstvu bio slavljen danas kao što su slavljeni recimo Marko Daković ili Janko Vukotić.
Nego da se vratimo novoizabranom predśedniku.

Jakov Milatović voli sebe da predstavlja kao „pomiritelja“ i „ujedinitelja“ podijeljenoga i raspolućenoga crnogorskog društva čija je misija da bude predśednik svih građana osim, naravno, onih na Cetinju, te navodno iz straha od njih pravi inauguraciju u Podgorici. Tako novoizabrani „ujedinitelj“ Crne Gore, gle čuda, slijedi primjer nekadašnjeg „ujedinitelja“ i stupa na dužnost upravitelja Crne Gore na Podgoričkoj skupštini poput Karađorđevića, koji je postao upravitelj Crne Gore isto odlukama Podgoričke skupštine, one iz 1918. godine. Zašto se Milatović odlučio za simboliku Podgoričke skupštine a ne simboliku Cetinjske skupštine? Zašto Milatoviću smeta simbolika Cetinja i onoga što Cetinje predstavlja za Crnu Goru te se odlučio za početak nove tradicije koja raskida simboliku s Petrovićima i Cetinjskom skupštinom a uspostavlja je s Karađorđevićima i Podgoričkom skupštinom?

Da bi objasnili navedenu problematiku i simboliku, zašto podgorička a ne cetinjska skupština, odnosno stavove i poglede predstavnika Evrope sad o prelomnim trenucima crnogorske istorije koje i dan danas prožimaju crnogorsko društvo i većinski ga determinišu, moramo se pozvati na stavove i poglede njihovih duhovnika i raznih saradnika jer ES jugendima samo u rijetkim trenucima, poput dekonta im Milovića izlete riječi poput onih, da kad završe s „dekontaminacijom Cetinja“, imaćemo „ono staro Cetinje koje će njegovati istoriju onakvu kakva je ona“.

Naravno, do danas od Milovića nijesmo saznali, čak ni u njegovim raznim nesuvislim odbranama od sopstvene izjave, kakva je to istorija „onakva kakva je ona“. Možda da se pozovemo na padre Gojka, zasigurno nesumnjivog duhovnog autoriteta jugendima Evrope sad. Naime, padre Gojko poput seoskog učitelja beśedio je ispred seoske crkve, u jeku litija, kako je Ivan Crnojević srpski vladar, o srpskoj Crnojevića štampariji i tadašnjem navodnom srpskom Cetinju, koje, vjerovatno zbog toga što to danas nije, valja ga po dekont Miloviću „dekontaminirati“. Iliti kada padre Gojko beśedi u TV prilogu da u Crnoj Gori imamo one koji se izjašnjavaju kao Crnogorci samo zato što im u pasošu piše Crna Gora i one druge koji su Srbi, odnosno koji znaju što su; aludirajući da ovi prvi, što se izjašnjavaju Crnogorcima, predstavljaju nekakvi izmišljeni produkt ili su u zabuni zbog raznih dešavanja proteklih decenija (nemilih po srpski narod).

Ako vas dalje interesuju stavovi jugenda iz Evrope sad o drugim raznim pitanjima o crnogorskoj prošlosti, sadašnjosti i budućnosti, siguran sam da će vam tačne i suvisle odgovore na ta pitanja dati njihov kandidat sa poslaničke liste Vladimir Dobričanin. Ili se samo priśetite notorne Vesne Bratić s kojom su zajedno mitingovali i pozdravljali njene šovinističke pokliče. A ako vas śećanje ne služi toliko dugo da se zapitate da li bi Amfilohije Radović za ministre svoje vlade postavio istinski proevropske, građanske i crnogorske kadrove, śetite se da su nedavno jugendi iz Evrope sad u Podgorici aminovali namještenja poput Emila Labudovića ili Bećira Vukovića, a ne tako davno ljubili mrtvo tijelo Atanasija Jevtića, kojeg uzgred, zajedno sa Amfilohijem Radovićem ovih dana u pomoć zaziva notorni Mlađan Đorđević kritikujući i prozivajući vrh srpskog klira da je kompromitovan i u službi vožda Vučića.

Začudo, svi navedeni ljudi oko jugenda Evrope sad jasno su se očitovali u slavljenu Karađorđevića i Podgoričke skupštine. A onda se novoizabrani predśednik Milatović iz bezbjednosnih razloga inauguriše u Podgoričkoj a ne Cetinjskoj skupštini. I tako traje farsa izgovora i namjera jugenda Evrope sad zaboravljajući da u crnogorskoj politici i zbilji postoje jasne zakonomjernosti protiv kojih se ne može ići, već ih se samo može određeno vrijeme izbjegavati.

Postoje dvije duhovne i kulturne vertikale u Crnoj Gori, nespojive jedna s drugom. Jedna je zelenaška, antifašistička, narodnooslobodilačka, suverenistička i evropska dok je druga bjelaška, četnička, fašistička, ujediniteljska i proruska. Prvoj je stožer nezavisna i suverena Crna Gora a drugoj Crkva Srbije. Ako istinski slavite i poštujete npr. zelenaški pokret, nesumnjivo ste za nezavisnu i suverenu Crnu Goru, dok ako istinski slavite i poštujete npr. bjelaški pokret nesumnjivo ste protiv nezavisne i suverene Crne Gore. Miješanje pokreta iz navedene dvije vertikale je neodrživo i vodi ka neminovnom raskolu i svrstavanju partija i pojedinaca u jednu od dvije vertikale. Eklatantan primjer takvog raskola i svrstavanja je raspad jedinstvenog DPS devedesetih godina.

Danas, dragi građani Crne Gore, imate novoizabranog predśednika koji se po sopstvenoj volji inauguriše u Podgoričkoj skupštini te bi trebalo da vam bude jasno kojoj duhovnoj i kulturnoj vertikali pripada. Ukoliko vam nije jasno, valjalo bi obnoviti neke lekcije iz istorije.
Kako u jednom intervjuu reče Vesna Pusić – „Istorija se ne ponavlja, ali se rimuje. Drugim riječima, neće se dogoditi isto, ali treba prepoznati kad se događa slično?“

Srećna vam Podgorička skupština 2.0!