Crkva Srbije nakon veličanja ratnih zločinaca poziva na kulturološki zločin

Za Antenu M piše: Stefan Todorović

Sveštenici Crkve Srbije ne miruju. Nakon veličanja ratnih zločinaca i koljača iz Drugog svjetskog rata, odnosno proglašenja za herojski čin ubijanje đece –  dalje zločine neću navoditi – nastavljaju s protežiranjem i huškanjem na novi kulturološki zločin kroz pozivanje na navodnu obnovu Njegoševe kapele na Lovćenu.

Notorna je činjenica da se Njegoševa kapela na Lovćenu ne može obnoviti. Ona je sagrađena 1845. godine, djelimično oštećena 1916. godine od strane austrougarske vojske tokom Prvoga svjetskog rata i potpuno porušena 1925. godine odlukom Aleksandra Karađorđevića koji je na njenom mjestu podigao novu kapelu s novom simbolikom predstavljajući sebe kao ktitora novoizgrađene kapele. Iznad ulaza nove kapele pisalo je „..Mi Aleksandar I. Kralj Srba, Hrvata i Slovenaca, praunuk Karađorđa Petrovića, vođe i početnika oslobođenja Srbije, unuk kneza Aleksandra Karađorđevića, a sin kralja Petra I. velikog Oslobodioca i Ujedinioca našega naroda i knjeginje Zorke Petrović-Njegoš, obnovismo ovaj sveti hram...“ (Vuksan, XVI-XVII). Takođe, Aleksandar je promijenio posvetu kapele – od Svetoga Petra Cetinjskoga ka Svetom Đorđu. Stoga, nova kapela predstavljala je simbolički raskid s prvobitnom Njegoševom vizijom i dobila karađorđevićevsku viziju Lovćena i kapele, a samim tim i Crne Gore.

Njegoševa kapela navedenim činom završava svoje faktičko istorijsko, kulturološko i simboličko trajanje. Zato, svaka nova izgradnja kapele nije i ne može biti Njegoševa, njegova je srušena i nestala s istorijske pozornice. Izgradnja nove kapele predstavljala bi izraz i simboliku onoga koji je gradi, a ne Njegošev izraz i njegovu simboliku. Zato je priča o obnovi Njegoševe kapele laž i prevara. Iza nje se skrivaju namjere sveštenika Crkve Srbije da politički, duhovno, kulturološki i simbolički preobraze Crnu Goru u ono što oni simbolizuju te im Njegoš i kapela na Lovćenu služe kao instrumenti u njihovoj borbi protiv suverene i evropske Crne Gore.

Danas je više nego jasno da je Crkva Srbije instrument srpske i ruske politike u Crnoj Gori. Jasno je da je raskinula s hrišćanskom doktrinom, pretvorivši je u paravan i oruđe za manipulaciju vjerujućim narodom koji postaje pogonsko gorivo za ostvarenje retrogradnih i opasnih ciljeva po suverenu i evropsku Crnu Goru.

Eklatantan primjer navedenih tvrdnji je djelovanje sveštenika Crkve Srbije Jovana Plamenaca, u javnosti poznatog po ratnohuškačkom novinarskom djelovanju devedesetih godina i vaskrsavanja u periodu litija i nakon promjene vlasti 2020. godine u ulozi pljačkaša grobova raskopavajući grobove po Crmnici, tražeći panagiju i krunu mitropolita Arsenija Plamenca. Naravno, nije procesuiran od strane tužilačkih i pravosudnih organa Crne Gore. Abazović je svojim potpisom izuzeo Crkvu Srbije iz pravnog sistema Crne Gore, a isto tako znamo i da je Crkva Srbije instalirala svaku vlast od 2020. godine do danas, tako da će njegov slučaj i sva nedvosmislena kršenja zakonā Crne Gore od strane sveštenikā Crkve Srbije ostati neprocesuirana dok se Crna Gora ne oslobodi klerikalne vlasti.

Trgovac grobnim artefaktima u svom autorskom tekstu objavljenom u Pečatu,  a zatim prenijetom na rektorovom In4s-u, a radi se o ruskim i velikosrpskim platformama za difamaciju protivnika i širenje dezinformacija, revizionističkim pristupom i falsifikatima manipuliše istorijskom istinom u svrhu zadizanja „vjernog“ naroda na rušenje mauzoleja i izgradnju kapele.  Pored standardnih falsifikata da je socijalistička vlast srušila Njegoševu kapelu, odnosno Crkvu Svetog Petra Cetinjskog, što je laž i danas lako provjerljiva činjenica, te niza drugih istorijskih laži, mnogo je opasniji način na koji se iznosi priča te izbor selektivnih fakata koji treba da izazovu mržnju kod čitalaca i želju za osvetničkom pravdom u ime Hrista, Njegoša, kapele, Crne Gore.

Pustošitelj grobnica u svom tekstu naglašava pomoć hrvatskog rukovodstva u izgradnji spomenika, uz upotrebu negativnog emotivnog okvira s aluzijom na prevlast tuđe volje i s ciljem zamjene autentičnog srpsko-crnogorskog identiteta, dok istovremeno izostavlja doprinos srpskog rukovodstva, organizacija, firmi i intelektualnih krugova koji su učestvovali u logističkoj i političkoj realizaciji projekta. Zatim Meštrovića prikazuje kao simbola hrvatskog nacionalizma, pa čak i ustaštva, dok njegovo djelo u službi Karađorđevića, angažman na Kosovskom ciklusu, izgradnji spomenika u Beogradu potpuno izostavlja. Takvim etiketiranjem vrši oblik istorijskog moralizma đe Meštrovića posmatra izvan konteksta, a njegovu umjetnost svodi na političku agendu i instrumentalizuje ga kao simbola kulturne prijetnje srpstvu čiji mauzolej treba ukloniti.

Najprizemniji Plamenčev postupak, u stvari, postupak u duhu oskrnavitelja grobova, jeste činjenica da Plamenac pravi dihotomiju između "dobrih" i "loših" etničkih predstavnika, veoma prisutnog u velikosrpskoj ideologiji, i služi za normalizaciju narativa o sopstvenoj toleranciji i superiornosti, dok istovremeno prikriva ili umanjuje velikosrpsku isključivost i nasilje nad pripadnicima drugih etničkih grupa. Plamenac koristi oblik etničkog patronata, đe se “prihvatljivi drugi”, u ovom slučaju musliman koji nije htio rušiti kapelu, koristi da potvrdi moralnu poziciju njegovih stavova dok zajedno sa svešteničkim drugovima slavi koljače istih tih muslimana. Svježi primjer tih dobrih muslimana nam je nedavni slučaj Kema Đečevića, koji služi kao paravan za predstavljanje Pavla Đurišića, ne kao koljača muslimana, nego borca za nacionalnu stvar.

Grobokradica se takođe u tekstu služi sujevjerjem kao legitimizacijom istorijskog revizionizma. Narativom o tome da su pojedinci koji su rušili  “Njegoševu kapelu” tragično stradali (utopljeni u Skadarskom jezeru), koristi arhetipsku matricu kosmičke pravde đe se “grijeh protiv svetinje” kažnjava metafizičkom silom. U današnjem političkom diskursu oskrnavitelj grobova uspostavlja opasni narativ u službi regrutacije etničko-vjerskih moralnih osvetnika. Međutim, ne objašnjava kako oni koji su neposredno odlučivali i izveli rušenje nijesu kažnjeni nikakvim tragičnim gubitkom života.

Na kraju, osoba koja skrnavi groblja govori da je sukob između kapele i mauzoleja borba između bogoljubstva i bogoborstva, dok koristi Lovćen kao poligon za reafirmaciju velikosrpske crkvene dominacije. Međutim, zahtjev za vaskrsenje kapele Svetog Petra Cetinjskog, odnosno Njegoševe kapele nije izraz istorijskog pijeteta već dio političkog manifesta za reviziju identiteta Crne Gore kroz čin uklanjanja postojećeg mauzoleja. Pozivom na rušenje mauzoleja iliti obnovom kapele poziva se na kulturološki zločin i poništenje jednoga izraza crnogorskoga identiteta i njegovo potčinjavanje savremenoj ideologiji Crkve Srbije. Takozvano vaskrsenje kapele na vrhu Lovćena ne bi bilo povratak Njegoševom zavještanju već revizionistička reinterpretacija njegove ličnosti i njegovog djela u skladu sa savremenim vjersko-političkim interesima Beograda i Moskve. Zbog toga, zamjena mauzoleja kapelom ne bi bila povratak izvornom već brisanje modernog i pluralnog u korist dogmatskog i isključivog.