Povampirenje mrtve politike blaćenjem pokojnika

Za Antenu M piše: Zoran Majski

Eto, svi smo za EU - i EU je za nas! Sastajemo se, radujemo napretku, otvaramo i zatvaramo poglavlja, slavimo postignuto, beremo političke poene na putu do zajedničkog cilja i u tome nam prolaze dani, a bogami i godine. A izgleda tek će!

Dok manirom evropskih birokrata – šampiona sporosti – iskazujemo jalovu zabrinutost, u strahu da nam se ne pripiše integralistička nedoslednost, bez tvrđeg otpora u Parlamentu se sprovode nepočinstva aktuelne vlasti. Da problem bude veći, slične su reakcije i evropskih institucija koje ne pokazuju dovoljno energičnosti, ali ni razumijevanja za činjenicu da aktuelna vlast u Crnoj Gori funkcioniše sa ne malim,a jasno profilisanim dijelom  biračkog tijela, kojem evropske vrijednosti ne znače ama baš ništa, a evroatlantizam doživljavaju kao iskonskog neprijatelja, odgovornog za urušeni san o Velikoj Srbiji, što im je, do dana današnjeg, ipak neostvareni cilj.

Jedna od strategija kojom se od strane rusko-srpske osovine urušava evroatlantizam i EU koherencija, svakako je proširivanje broja zemalja koje slijede esencijalne politike Kremlja, a dio su EU ili njeni potencijalni članovi. Ko misli da Andriji Mandiću nije prihvatljivo, pa i poželjno, da Crna Gora bude punopravni član EU, dok on upravlja Parlamentom i svim političkim procesima, nije u stanju ni razumjeti da to, u ovoj političkoj konstelaciji, može biti  i rusko-srpski prioritet, ne manje važan od onoga što u demontaži evro i evroatlantizma znači politika koju promovišu Orbanova Mađarska i Ficova Slovačka. Ko vjeruje u vrednosnu perspektivu Crne Gore u kojoj dominiraju favoriti SPC i Aleksandra Vučića, na čelu s Mandićem - jednako je toksičan,  kao i oni koji rezonuju  da je Milojko Spajić učinio otklon od politika srpsko-ruskog pritiska na evropsku i evroatlantsku stabilnost.

Već smo odavno konstatovali, a izgleda je neophodno ponavljati, da se od 30. avgusta vrši disperzija kleronacionalističkih politika sa jasnim ciljem: Proizvesti i objediniti što širi spektar lojalista srpsko-ruskih interesa koje koalicionim ucjenama Andrija Mandić drži za vrat. Ako su Mandić i srpsko-ruski derivati politika zaostalih iz vremena zloglasnog Slobodana Miloševića bili nesposobni da u dugom periodu dominacije evroatlantskih struktura u Crnoj Gori preokrenu politički diskurs u ime srpsko - ruskih interesa, SPC je preuzela vođstvo i stvari postavila na svoje mjesto: Zna se njena moć, zna se i ko su joj favoriti, a zna se i ko odlučuje u Crnoj Gori. Sljedbenici ovih koncepcija u Srbiji takođe nemaju ništa protiv da Crna Gora bude samostalna, ako je srpska, a naravno ne smeta im ni Crna Gora u EU, ako njome rukovode političke strukture koje promovišu njihove interese, bivajući pod konstantnom kontrolom srpsko-ruskih kleronacionalističkih snaga u Crnoj Gori, gdje vrhuni Andrija Mandić, sa ne manje glasnim Milanom Kneževićem, koji mu diše za vratom - za svaki slučaj.

Što se mene tiče, dragi moji, ako se to EU članstvo svede na Crnu Goru kojom komanduje Aleksandar Vučić preko svojih epigona pod vođstvom vojvode Mandića, šta reći osim: U san se na snilo! Pa neka sav antievropski grijeh ide na moju dušu!

Pokušavam sebe ubijediti kako EU ipak sagledava činjenice da Crna Gora sve više postaje rob velikosrpskih narativa i ambicija koje se očituju u rebrendiranju i relativizaciji agresorskog i zločinačkog intervencionizma režima Slobodana Miloševića, koji je političko- ideološki temelj većine  koncepata i strategija  srpskog kleronacionalizma danas. I to je očigledno i lako prepoznatljivo, pogotovo u današnjm trenutku u kome je ta toksičnost do te mjere osilila da ne skriva svoje namjere, iz uvjerenja da je stabilokratija realna šansa koja im širom otvara vrata za svaki oblik istorijskog i ideološkog revizionizma. Ipak da li je to tako i primiče li se kraj ovim zabludama evropskih politika, možemo zaključivati po sve sporijoj dinamici otvaranja i zatvaranja čuvenih poglavlja , koja u ovom trenutku ne obećava da će se Knežević i Mandić i dalje u parlamentu izrugivati sa evropskim vrijednostima, a EU im tolerisati tu, više nego očiglednu, dvostruku igru koja ponižava intelekt .

Ipak se kleronacionalističke -  antievropske strategije zakonomjerno pretvaraju u brljotine i same se  otkrivaju zahvaljujući pojedincima koji nisu u stanju da prikriju zadatak kojega su se prihvatili. Pokazni primjer je tužni Milan Paunović koji je blateći mahom pokojnike, bez ijednog dokaza  posegnuo za najgorim alatima kojima se pacovskim kanalima koriste srpsko - ruske službe, pokušavajući da rehabilitacijom krvavih politika iz doba Slobodana Miloševića, razgrađuju Crnu Goru. Ne manje iznenađujuće je i izlaganje Miodraga Miša Lakovića, bivšeg visokog funkcionera policije, koji je neuvjerljivim panegirikom,  nespretnom izvršiocu ovog političkog brloženja,  pristao da pogazi policijske uzuse, uz tragikomično obrazloženje koje sugeriše da je u policijskom djelovanju dovoljno iskazati operativne sumnje po linijama rada i sledstveno ministru, pa da sve ,,sumnjivce“ možemo javno blatiti - pogotovo ako su pokojni i ako je to politički interes.

Policajac Laković dobro zna da je to dovoljno da se pokrenu istražni mehanizmi, ali isto tako zna da to nije dovoljno da bi se na osnovu takvih podataka i bez dokaza smjelo improvizovati na državnim tijelima koja mogu proizvesti političke, medijske, a samim tim i populističko -  manipulativne reperkusije.

Političar Laković je odavno naučio da to  kafansko naklapanje, čak i ako je zaogrnuto kvazi sofisticiranim i neuobičajeno smušenim nastupom Milana Paunovića, može biti vrlo učinkovito štivo namijenjeno za političke potrebe i – recimo- skretanje pažnje u momentima kada se ruše strategije političko-tužilačkih kuhinja, čije falš optužnice sve više otkrivaju pravo lice reformi u koje se zaklinje današnja vlast.

Treba li podsjećati da aktuelno skupštinsko blaćenje između ostalog ima za cilj da amnestira politiku koja je krajem devedesetih čvrsto stala u odbranu lika i nedjela Slobodana Miloševića, a čiji su današnji recidivi  politička struktura koja čini vlast u Crnoj Gori, ako isključimo manjinske partije, od kojih se očekivalo mnogo, a one su danas ipak samo nijemi posmatrači političke kaleži oličene u ideologiji koja je urnisala region.

Pitam se, dakle, ko nakon svega može povjerovati da aktuelna čistka nepodobnih u službama bezbjednosti, koju sprovode Bečić i družina, ima cilj da se ozdravi bezbjednosni sektor, a ne da se proizvede očigledna institucionalna supremacija političkih lojalista čiji su uzori i ideološka matrica sadržani u zloglasnom nasleđu 7. bataljona - udarne pesnice ideje zajedničke države Srbije i Crne Gore, koja se želi rehabilitovati, a  najvažnija uloga joj je bila nestajanje Crne Gore?  Nadam se da je takvih sve manje.

 Zato, kada se pomenu ljudi što ih danas blate i razapinju razni glasnogovornici poraženih politika devedesetih, a koji su, uprkos brutalnoj sili miloševićevske Srbije i vojne kamarile kojom je raspolagala, sačuvali Crnu Goru od rata, stvarajući time  preduslove da  u miru obnovimo državnost, treba makar malo razmisliti šta je pozadina ovog pritiska i gdje su korijeni brutalnog obračuna kojemu smo ovih dana svjedočili u našem Parlamentu.

Svi oni koji drže do tekovina državne samostalnosti treba da ustanu kada se pomene ime Vukašina Maraša - čovjeka koji je svojom beskompromisnom lojalnošću državnim interesima, ogromnim bezbjednosnim iskustvom i dokazanim međunarodnim autoritetom, neizmjerno doprinio da  Crna Gora opstane u ovim zlim vremenima. Crna Gora je u obavezi da ga se sa pijetetom sjeća i to je najmanje što je zaslužio.

Vi koji svoju nezahvalnost ispoljavate povjerenjem u razne paunoviće, lakoviće, brajuškoviće… neka vam je na čast!

Ovo je moj izraz zahvalnosti!