Revidiranje stava o bezgrešnom pričešću

Za Antenu M piše: B. Grinevski

Nikada nećemo saznati koji je od strahova i fobija uticao na rukovodstvo srpske crkve u Crnoj Gori da promijeni svoj nerazumni i opasni stav o tome da korišćenje jedne te iste žlice ne može da dovede u opasnost ljude koji vjeruju u doba pandemije virusom COVID-19.

Poslije saopštenja Savjeta MЦП koje oštro napada i osuđuje neimenovanu “gospodu”, koja, kako su naveli članovi crkvenog Agitpropa, ne zaslužuju da im se ljudi obraćaju sa “gospoda” (naš je naivni utisak da se radilo o jednom našem ministru i jednom našem ambasadoru, ali - to je samo utisak), a pogotovu poslije teksta Vladimira Jovanovića, koji je, kao i obično, atomizirao (u naše doba se govorilo “rastibuđilizovao”) teoriju o “dvije hiljade godina” upotrebe male kašike u tom obredu (koji niko ne dovodi u pitanje kao obred, a i zašto bi?), po kojoj ispada da su Crnogorci i Srbi po porijeklu donijeli hrišćanstvo nedužnim Grcima, prije no što su nam ga oni vrnuli, i tako dalje, stvari su izgledale beznadežno za sve one koji su sačuvali trunku razuma i hrabrosti, pa su se usudili da nepogrešivim sveštenicima napomenu da se ne treba sprdati sa ljudskim životima.

Što se, dakle, u međuvremenu dogodilo, nećemo saznati ubrzo, ali hoćemo jednog dana, kad sve ovo bude davna prošlost. Vrag je odnio šalu - preminuo je sveštenik u Srbiji, a među zaraženima ima i onih koji su se pričestili, vjerujući u rituale koji su se mnogo, mnogo puta u istoriji pokazali potpuno nedjelotvornim kada su kolera, kuga, španske i druge groznice u pitanju.

Što god da je, dakle, čestitamo crkvenim rukovodiocima što su revidirali stavove po ovom značajnom pitanju, od kojega zavisi opstanak naše nacije - kako god da je oni zovu ili se njome posprduju, i bez obzira da li u ljude/našu naciju (u značenju: svi mi koji odje živimo) računaju i one koje obično nipodaštavaju i straše, a, kad im trebaju, ponekad, podsjete da “smo svi braća”. Malo su sektašili i red je da postupe po principu demokratskog centralizma, da upotrijebimo komunističke šifre i izraze za nelagodu bezvoljne promjene važnog stava i mišljenja.

(Naravno, podrška predlozima da se Pavlu Djurišiću i sličnim zločincima podignu spomenici, ima se smatrati da je na “stand by” režimu, kada traju takve humanitarne aktivnosti pomenute crkve i njenih rektora i preosveštenosti.)

Što god da je - aferim. Što se mora, ni Bogu nije teško.

Mada, sasvim lično i pristrasno, više bismo voljeli da je našu Crnu Goru virus izbjegao, ili zakačio, recimo, našu marginalnu atestičku manjinu, đe i sami spadamo, da se razumijemo. Tada bi velikodostojnici srpske crkve trijumfovali, a zajednička kašika za pričešće bi ušla u narodnu pjesmu, sve uz gusle (koje ionako nisu naše, no tobož njihove) i uz deseterac koji bi se zanavijek sprdao sa “bezbožnicima” i “odnarođenom vlašću”, koji eto, ne poslušaše i oko tamo nekakvog virusa bezgrešno njegovo preosveštenstvo.

Ali, tužan je i ružan svijet u kojem živimo, pa nije dovoljno smatrati i ćutati i negirati da se, recimo, genocid u Srebrenici uopšte dogodio, ili, sada, da nam virus uz kašičicu ne može ništa - da bismo tako promijenili tragičnu prošlost i uticali na opasnu budućnost.

Neka nam svima, zato, odustajanje od neodgovornog, opasnog i nerazumnog stava ogranka srpske crkve u Crnoj Gori bude dobar nauk. Ne samo u smislu da njihovi rukovodioci mogu (kao što vidimo) da pogriješe. To je najmanje važno.

Jer, još je ljepše i značajnije što smo se uvjerili da ta gospoda (ili “gospoda”?) mogu da promijene svoj stav, koji su, po ranijim sektaškim izjavama, imali “već dvije hiljade godina”. Ili dvije tisuće, kako je govorio/pisao naš Njegoš. Progutaše i ne trepnuše! Prijatno.

Biće prilika i tema, skorih dana, kad prođe ova zarazna muka i opasnost, đe će mijenjati stavove i ”istine”, koji traju nešto kraće - od 1918. naovamo.

A poslije će reći: znali smo mi to oduvijek, nego, eto, bile su takve prilike, i tako dalje. I mi ćemo im vjerovati, naravno.

Ljudski je praštati. I svi ljudi su braća, da ne zaboravimo.