Trag vatre u srpskom dvorištu

Za Antenu M piše: Dragan Bursać 

Gledam sinoć Beograd, Novi Sad, gledam Niš i srpske vatre hude,

Gledam zlo, vratilo se kući. Ne čudim se, takvo je zlo, vraća se kući!

Samo su mi čudni oni što se čude!

Gledam kako gore krovovi zgrada u Beogradu, Novom Sadu, Nišu gledam kako vatre koje stvaraju baklje, iste one vatre koje su sijale strah po Crnoj Gori, od strane istih bakljonoša, sa istim otvorenim plamenom na koncu dolaze kući.

Samo su mi čudni oni što se čude.

Jer istorijska nauka i iskustvo su potvrdili da svaki plamen zla koji se zapali u Srbiji, u Beogradu, u svom dijalektičkom ciklizmu kao bumerang zadesi na koncu i Srbiju i Beograd. I tako je bilo sa kvaziinetelektualističkim Čosićevim plamenom superiornosti srpske, koji se vratio na koncu u duhom i intelektom devastiranu Srbiju devedesetih. Tako je bilo i sa plamenom zla, čija je krijesnica zasvijetlila na Dedinju, a onda se preko Slovenije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine, Crne Gore i na Koncu Kosova vratila u svijetlim noćima 1999. Baš nad srbijanskim gradovima.

Samo su mi čudni oni što se čude.

Tako je jednako u uncu bilo i sad, brzo im se vratilo, kada je plamen potpaljen i teledirigovan iz Patrijaršije i Skupštine Srbije apliciran piromanski po Crnoj Gori, ne bi li se uništila sekularna država, zarad mahnitog bratstva koje ima drskosti da se naziva pravoslavnim i koje je svoju moć ustoličenu i odrođenu i od naorda i od države, preko Amfilohija nastojalo ponovo aplicirati od Bara prako Podgorice do Berana.

Avaj!

Samo su mi čudni oni što se čude.

A čude se i kvaziopozicionari srbijanski, isti oni što su retoričkim kanisterima verbalnog benzina palili već upaljene litije po Crnoj Gori. Čude se što Vučićeve falange bez dozvole, iznad gradova koje pale i zakona koji postoji, prave huliganske žurke na njihovim zgradama-glavama sve sa kamionima ozvučenja, naravno po propisu i zakonu Vučićevom državnom. Čude se što huligani, kao temelj, kao podument nacionalističke države, huliganski kako znaju i umiju održavaju Vučićevu vlast u doba korone.

Samo su mi čudni oni što se čude.

Nisu se čudili "dobri Samarićani" dok je gorjelo nekad svojatano "drugo oko u glavi" par mjeseci prije korone. Ništa im čudno bilo nije kad su iste ove falange, autobusima dovožene iz matice, majčice Srbije i entiteta srpskog što se republikom kliče, ništa im smetalo nije kad su piromanske falange palile Crnu Goru. O daaa, to je bio vapaj "demokratije za naše svetinje i crkvu". Taj "vapaj" doduše bio je začinjen piureticima u ljudima i bakljama, vječno neronskog sjaja i imao je samo jednu ideju-rušenje ne sistema, ne poretka, ne političke moći u Podorici, nego dokusurivanje crnogorske nezavisnosti.

Samo su mi čudni oni što se čude.

Gledam TV prijenos, gledam društvene mreže, gledam kako javno i besramno Vučićev režim, jednako kao i Miloševićev, kad do rupe dođe, jede svoju djecu. A kako li je bilo djeci Prijedora, Srebrenice, Omarske, Ključa, Sarajeva, Zvornika, Foče, Višegrada... kako li je bilo djeci kosovarskoj, djeci hrvatskoj, kad je isti ovaj demon sa Dedinja naseljen u druge ili iste ove duše svojim vrelim zadahom palio njihove živote, daleko od kamera, prije društvenih mreža?! Zamislite, koliko je to strašno bilo, kad sad ovako in vivo, digitalno vivo baca režim baklje po svom narodu i pali krovove srpskih gradova?!

Samo su mi čudni oni što se čude.

I neće proći mnogo, diktatora jednog zamijeniće drugi. Jači, moćniji, mračniji, digitalniji i narcisoidniji. Možda ne neronskog profila kao Vučić i njegove vatre lude, no sasvim sigurno-jednako će imati istu projekciju zla prema svemu i svakome ko mu stane na put.

Sve.

Sve dok se ne promijeni vizura srpske poilitike, koja na jednoj jedinoj, za tu priliku spremljenoj lomači, ne spali svoju mitomaniju, a onda jednom za svagda, za vijek vijekova ugasi baklje, opožarene štapine, šibice i krijesnike upaljače, koji su od kuće Zvicera oganj pravile.

Samo su mi čudni oni što se čude.

Jer počelo je to prije Slovenije, prije Ćosića, prije Memoranduma...

One noći aprilske 1923. kad je srpska žandarska četa, kojom su komandovali major Kecmanović i poručnik Kolaković, došla kod porodične kuće Petra Zvicera, u selu Rokoči zapaljen je plamen čiju crvenu odbljesak-svjetlinu gledam noćas. Te noći u kući Zvicera, zavezali su srpski žandari Petrovu majku Anđu (60 godina), suprugu Zagorku (23 godine), sestru Planu (20 godina), brata Vidaka (13 godina), te troje Petrove malodobne djece i zapalili ih.

Urlici su parali noć aprilsku prije bezmalo jednog vijeka, a đeđe se mogu čuti i danas, na različitim mjestima kao eho piromanije lude. Reći će hroničar u strahu od svojih riječi i istine- sve je izgorjelo, ostala je samo jedna dječija kost. Podlaktična.

Samo su mi čudni oni što se čude.

Gledam Beograd, Novi Sad, gledam Niš i srpske vatre hude,

Gledam zlo, vratilo se kući,

Ne čudim se, takvo je zlo, vraća se kući!

Samo su mi čudni oni što se čude!