Novi pokret otpora(4)

Piše: Milorad Popović

Instinkt za preživljavanje čeličen u svakodnevnim smrtnim opasnostima, nadgrađen originalnim crnogorskim stoicizmom –  agonalnim čojstvom,   činio je  Crnogorce neobično spretnim i inteligentnim pregaocima, koji su se lako prilagođavali novim okolnostima. Iz takvog iskustva iskovana je pouka: Ništa mi đavo ne ponese kao za mrtvijem kukat i s nerazumnim leba jest“. Zato u ovom času  treba  stvarati  strukture pokreta otpora, primjerene novim okolnostima, koji će  dati relevantne odgovore na unutrašnje i vanjske izazove. Svaka uskogrudost liderska, stranačka, insistiranje na traženju krivaca i ideološkom čistunstvu bila bi pogubna, jer opet se  u krajnje neravnopravnim uslovima – ako uzmemo u obzir odnos snaga indipendista protiv domaćih i beogradskih velikosrba koji imaju pomoć Moskve – brani crnogorsko pravo na preživljavanje. Zato crnogorski pokret otpora, urbi et orbi, mora postaviti jasnu distinkciju između   ideologa etničkih inženjeringa, njihovih voljnih i nevoljnih satelita, i s druge strane prodemokraskih snaga koji su sudbinski vezani za evroatlanske integracije.

Nagovještaj  lidera procrnogorskog bloka da bi se mogla praviti određena koalicija s  Bečićevom i Abazovićevom strankom, u kojima navodno postoji  proevropski potencijal nastavak je dosadašnjeg bezidejnog lutanja u unutrašnjoj politici. Jer, ove stranke su formirali, tačnije osmislili, centri izvan Crne Gore – kao ispomoć Demokratskom frontu –  ne samo zbog toga da sruše Đukanovićevu vlast nego da potpuno promijene nacionalni i duhovno-kulturni habitus zemlje.
 
 Forsiranje koalicije – pod pritiskom Zapadnih saveznika koji izdaleka teško razabiraju uzroke i posljedice aktuelne krize –  stranaka iz dva suprostavljena bloka  u koju bi subjekti  iz (veliko)srpske alijanse, unijeli ogromnu logistiku Srpske pravoslavne crkve, medije, univerzitete, akademije nauka, monopole u knjižarskom sektoru i ljetnjim festivalima, nastavila bi se dosadašnja destrukcija crnogorske nacije, samim tim i građanskog, multikulturnog karaktera društva i države. Da su Demokrate i URA lažne građanske stranke –  proizvod srpskih i ruskih agentura, i produžena ruka SPC – i dio  jedinstvene politike sa Demokratskim frontom pokazuje činjenica da su samo u četiri mjeseca,  razorili, institucionalno i ideološki, sve one vrijednosti na kojima je Crna Gora nominalno stvorena 2006. godine.

Pravoslavne bogomolje stavili su pod okriljem Beograda, a na čelo univerziteta, ministrarstva prosvjete i kulture, službi bezbjednosti, ministarstva odbrane, doveli vjerske fanatike koji su većinom porijeklom iz srpskog entiteta BiH. U sprovođenju svojih strateških namjera ne vode mnogo računa da se zamjere i EU. Tako uprkos upozorenja Venecijanske komisije, silom nasramotu žele da stave tužilaštvo pod svoju kontrolu, kako bi smijenili Milivoja Katnića, ne samo da ga kazne što je spriječio državni udar 2016., nego da bi mogli nesmetano hapsiti i krivično goniti svoje političke protivnike. Takođe namneravaju  da naprave etnički inženjering kako bi Crnogorci postali manjina u sopstvenoj državi promjenom zakona o državljanstvu i glasačkom pravu, kao i uvođenjem nove nacionalne kategorije na popisu stanovništva, „srpsko-crnogorska nacija“. Zato je svaki kompromis u fundamentalnim pitanjima političkog i istorijskog identiteta, jezika, književnosti, crkve, nastavak  neuspješne politike – danas su sve procrnogorske insitucije i asocijacije koje su devedesetih godina stvorene u fazi nestanka! – koja će ubrzati  negativne tokove rasapa crnogorskog nacionalnog bića.

Strategija pokreta otpora mora biti obuhvatna, razuđena, rafinirana, kako bi uzela  u obzir  sopstvene slabosti i komparativne prednosti. U  prvom redu treba sačuvati kulturno-duhovnu supstancu koja je trajni i najvitalniji agens borbe za opstanak. U novim okolnostima, kad je režim uz asistenciju SPC i vanjskih centara krenuo svim sredstvima da uništi i pacifikuje tačke otpora u sferi medija i kulture jedini način da prežive ovi subjekti je formiranje fondacija koje bi organizovano pomagali poslovni ljudi iz zemlje i inostranstva.

K tome, pokret otpora treba formirati paralelne organe u sferi diplomatije i propagande, i pokazati mnogo više kreativnosti i upornosti u vanjskom prezentovanju ideja nacionalne slobode i ljudskih prava, kako bi crnogorsko pitanje učinili vidljivim i u širem međunarodnom kontekstu. (Emigrantske vlade kralja Nikole, u vrijeme kad je Crna Gora bila napuštena od svih saveznika, imale su mnogo veću podršku  evropskog javnog mnjenja nego što   to  danas imaju  prozapadni indipendisti, iako je naša zemlja članica NATO i kandidat za Evropsku uniju. Podsjetimo se da su nakon Nikoline detronizacije u Versaju  bili formirani komiteti za odbranu prava Crne Gore u više evropskih i američkih zemalja, koje su činili istaknuti intelektualci, političari, novinari, penzionisani generali).

Dakle,  Crna Gora se suočava s jedinstvenom situacijom koja nije zapamćena u savremenim političkim odnosima: njena  oficijelna diplomatska predstavništva će imati instrukcije da dezavuišu svaki spoljnopolitički interes Crne Gore, koji nije usklađen s Beogradom i Moskvom, pa će biti neophodno da opozicioni suverenisti, poput Katalonije ili Kurdistana,  otvoraju kancelarije za kulturno-političku propagandu, u najvažnijim svjetskim i regionalnim centrima, Vašingtonu, Londonu, Briselu, Berlinu, Rimu, Zagrebu....
 
Indipendisti na sve načine moraju predočiti Zapadnom javnom mnjenju  dvoličnu politiku sadašnje parlamentarne većine, koja stranim predstavnicima propovijeda privrženost liberalnoj demokratiji, a kući diskriminišu građane zbog njihovih nacionalnih i ideoloških opredjeljenja. U tom kontekstu može se navesti i bizarni primjer iz domena diplomatije. Vlada je vratila na „konsultacije“ većinu politički nepodobnih ambasadora, koji već dva mjeseca sjede u Podgorici, a niti  ih smjenjuju niti im dozvoljavaju povratak na njihova radna mjesta – pritom ukinuli su im inostrane dodatke, iako su im se porodice nijesu vratile u Crnu Goru! – što je nezabilježeno u istoriji diplomatije.

Drakonska čistka kadrova vrši se i u drugim segmentima javne uprave, smjenjuju čak i činovnika koji su radili  tehničke poslove bez političkog uticaja. Stoga, može se očekivati da se u ministarstvima i preduzećima pod kontrolom države više neće  moći zaposliti, kao portiri ili čuvari parkinga, govornici crnogorskog jezika i poštovaoci Crnogorske pravoslavne crkve. Druga linija odbrane od velikosrpstva koja domaćoj i inostranoj javnosti treba ukazivati na kršenja ljudskih prava od strane Vlade, SPC, paradržavnih i agenturnih srpsko-ruskih struktura  su intelektualne inicijative, nezavisni mediji i nevladine organizacije koje se bave ljudskim pravima.

  Čini se, ipak, da su briselske birokrate, po prirodi spore i dvosmislene, sa mnoštvom sopstvenih unutrašnjih sporova,   počeli trezvenije gledati na novo političko stanje  u Podgorici. Polako sazrijeva svijest o tome da korupcija na Balkanu nije najgora stvar –  na Balkanu se uglavnom vode sukobi između korumpiranih elita,  s tim što su neki  još i šovinisti – i da Zapadni kanoni o neophodnosti smjenjivosti vlasti nijesu univerzalni, pogotovo za zemlje sa evropske periferije, sa pretpolitičkim habirusom i snažnim vjerskim fundamentalizmom. Uprkos svemu, politički protagonisti u zemljama liberalne demokratije imaju jednu dobru osobinu: spremni su priznati sopstvene pogreške kad stvari postanu očigledne.

Nastaviće se...