Postavljao je komade na Budva Grad Teatru, Sceni Akademija CNP-a, u tivatskom Centru za kulturu i nezavisnim produkcijama kao što su ATAK Podgorica, Jazz Art Podgorica, Kolašinsko pozorište… Osim po predstavama, znate ga i kao urednika i voditelja emisije “Teatrovizija”, koju je RTCG realizovao sa Crnogorskim narodnim pozorištem.
Reditelj Zoran Rakočević završio je Fakultet političkih nauka i Fakultet dramskih umjetnosti. Osnivač je i glavni organizator Međunarodnog festivala alternativnog teatra “Korifej” koji se ove godine po šesti put održava u njegovom rodnom gradu – Kolašinu.
Za Antenu M izdvojio je pet djela iz, kako kaže, “opsega književnosti na neimenovanom jeziku koji se govori na području četiri države koje tvrde da su to različiti jezici”.
“Ne shvatite ovo kao opšte mjesto, već kao potrebu. Zato odmah ide:”
“Grobnica za Borisa Davidoviča“, Danilo Kiš
…ili bilo koji naslov od Danila Kiša. Radi se o vjerovatno najvećem piscu kojeg je rodio ovaj otužni istojezični region. Južnoslovenske književnosti jedino će u liku poput Kišovog jednog dana, ako se opametimo (za šta vjerovatnoća, matematički gledano, gravitira nuli) moći da nađu zajednički interes i pobijede svoje fašističke malograđanske pozicije i kvazi-svijesti o sopstvenoj autentičnoj heliocentričnosti.
Čitajte Kiša, sve njegove faze. Čitajte, i “ne dajte se pasjim sinovima”.
“Heroj na magarcu”, Miodrag Bulatović
Veliki kišolovac i pokvarenjak napravio je briljantan roman koji je potekao, vjerujem, iz njegovog političkog bezobrazluka, surovog cinizma i lucidne prirode.
Pornografski prosede najvećeg stradanja u istoriji, Crnu Goru i Jugoslaviju je ošinuo žestoko, pa se dugo o ovom romanu ćutalo.
Alegorija na mentalitet podaništva crnogorskog naroda promiskuitetnom ali mlohavom okupatoru karnevalizuje našu povijest, a duboko vjerujem da naša gorda čela, mitologija posebnosti i kameni guslarski asortiman sjećanja zaslužuju gologuzi karneval.
„Ruže za Nives Koen“, Mirko Kovač
Umjetnost ima svoju istinu, kao što svako sjećanje sadrži svoju istinu. Neko zbivanje koje se dogodilo polazišna je tačka da svi mi gradimo svoje empirijske istine, svoje nazore i lični stav.
Pretpostavka Kovačeve književne misije jeste pravo na fikciju, i to onu koja nam mora biti potrebnija i stvarnija od stvarnosti. Ovo je zbirka njegovih najboljih priča, vjerovatno jedna od najboljih proznih selekcija na ovom prostoru. Duboko psihološko nijansiranje autentičnih grotesknih likova najveća je Kovačeva vrijednost.
„Hansenova djeca“, Ognjen Spahić
Istorija jednog velikog političko-društvenog bloka završila se te velike 1989. godine. Metafora te katastrofe – čije posljedice i danas živimo, obespravljeni i ugušeni neokapitalističkom vladavinom novca, koji nam je donio sumnjive investicije i još sumnjivije investitore, kolone radničke klase pretvorene u nepotrebno tkivo društva – oličena je u posljednjem evropskom leprozorijumu.
Njegovi gubavi štićenici, iako svjesni da su već zbrisani sa lica zemlje kao živi stvorovi, hoće slobodu. Roman postavlja niz pitanja o smislu bijega, ali i o prelomnom periodu između dvije ere, u kojem naše društvo i dalje baulja. Pitamo se – da li i mi mrtvačkim korakom teturamo po nekoj haotičnoj evropskoj autocesti, tražeći slobodu.
„Ruta Tannenbaum“, Miljenko Jergović
Priča, vjerovatno plodna za film, ili bolje rečeno za seriju, koja prati genealogiju jedne porodice, u službi odrastanja dejvojčice u tridesetim/četrdesetim godinama 20. vijeka.
Pisac se vješto, kao i u nekim drugim naslovima, bavi pojmom zločina koji se, čini se, usadio u ljudsku prirodu, a cinizam je upravo u tome što zločinca na zlodjelo pokreće banalnost.
Nepopravljivi mizantrop, kažu kritičari, što je po mom sudu veliki kvalitet ovog vještog spisatelja. Pa zar istorija ovog kraja i nije popis trijumfa idiota koji su se potrudili da unište svaku zdravorazumsku epohu koja se začinjala
Elf
Ljep zbor,nema sto