DOSIJE: Mihaila Dedeića bivši pukovnik GRU-a pozvao da dođe u Moskvu

 Piše: Vladimir Jovanović

Arhiepiskop cetinjski i mitropolit crnogorski, poglavar Crnogorske pravoslavne crkve Mihailo Dedeić, imao je, tvrdi se, 24. maja 2022, petosatni sastanak u Budvi sa Serafimom, shi-mitropolitom moskovskim i sveruskim Istino-pravoslavne crkve Rusije.

Serafim, nekadašnji sovjetski oficir, na službi u Glavnoj obavještajnoj upravi (GRU), dosad je službeno ukupno promijenio tri prezimena: Malofejev-Prokopjev-Motovilov. On je na gornjim fotografijama u dva različita kostima; ali izgleda jednoj te istoj profesionalnoj ulozi.

Takođe prošle godine, 11. jula, sinaksis (sinod) saveza istino-pravoslavnih crkava Rusije, Grčke, Bugarske, kao i Srbije, Gruzije i Ukrajine (Bukovina), pod rukovodstvo troprezimenog Serafima, primio je u statusu kandidata Mihaila u svoje članstvo. Tada su u Rusiji i javno, na internetu, objavljena dva akta, od kojih je jedan, nedatiran i bez djelovodnog protokola, a odnosi se na navodni prethodni Mihailov pisani zahtijev ili molbu sa s.r. potpisom i pečatom Crnogorske pravoslavne crkve da se učlani u sinaksis.

Nakon što su, ovih dana, te činjenice objavljene u Crnoj Gori, Mihailo je saopštio da „kategorički odbijam i demantujem LAŽNE NAVODE i LAŽNA PISMA o tome da sam potpisao bilo kakav dokument o pristupanju Crnogorske pravoslavne crkve Ruskoj katakombskoj crkvi ili bilo kojoj drugoj autokefalnoj pravoslavnoj crkvi”.

Na aktu saveza istino-pravoslavnih crkava o prijemu u sinaksis Mihaila (s njegovim pismom ili bez njega, svejedno), prvopotpisani je pomenuti mitropolit Serafim, sa dodatnom titulom šefa „svjetskoga sinaksisa”. A uzevši u obzir objavljene fotografije, te tvrdnje koje smo prenijeli sa sajta Istino-pravoslavne crkve Rusije — nema sumnje da su se Mihailo i Serafim prethodno sreli, po prilici zaista u Budvi.

Drugopotpisani na pomenutom aktu sinaksisa saveza istino-pravoslavnih crkava o navodnom prijemu Mihaila u statusu kandidata je kopredśedavajući tog tijela — Sergij, mitropolit mesemvrijski i cijele Bugarske.

I kao što Mihailo činjenično ne može da porekne najmanje jedan kontakt sa Serafimom iz Rusije, isto se odnosi na drugopotpisanog Sergija, koji je sada poglavar Istino-pravoslavne crkve u Bugarskoj.

Naime, provjerljivo je i sljedeće: da je Svjatoslava Teoktistoviča Moisejenka — alijas mitropolita Sergija, sada u Bugarskoj — Mihailo 2000-ih ne samo primio u klir Crnogorske pravoslavne crkve, nego ga uzdigao u mitropolita podgoričko-dukljanskoga.

Svi ti Mihailovi kontakti s dvojicom u najmanju ruku kontroverznih Rusa, dodatno usložnjavanju riješavanje crkvenoga pitanja Crne Gore.

Takođe, jedna su od indicija kontinuirane i vješte, „crkvene” infiltracije obavještajnih službi Rusije.

U nekoliko navrata Ministarstvo vanjskih poslova Ruske Federacije i ministar Sergej Lavrov jasno su predočavali svoje „crkvene” ciljeve u Crnoj Gori.

I Serafim i Sergij podržavaju Putinovu agresiju na Ukrajinu; a Mihailo je Sergija držao onomad pod svojim omoforom, pa se susreće sa Serafimom, te 11. jula prošle godine navodno postaje kandidat za člana njihova sinaksisa u Rusiji.

U Ruskoj Federaciji Istino-pravoslavna crkva nije zabranjena, ili progonjena od vlasti, kao što je slučaj s onim vjerskim zajednicama ili kliricima različitih denominacija protivnim Putinovoj politici. Nakon agresije na Ukrajinu, čak i nekoliko sveštenika Moskovske patrijaršija su osuđeni samo zato što su taj rat ocijenili nepravednim.

Na drugoj strani, iako je Istino-pravoslavna crkva mitropolita Serafima minijaturna zajednica, bez relevantnog uticaja u Ruskoj Federaciji, ona od Gruzije, preko Grčke, Bugarske, Srbije, do Crne Gore, održava veze — koje itekako mogu biti od interesa za diplomatiju Kremlja, te za operativno legendiranje aktivnosti njegovih službi.

Na „Anteni M” već smo napomenuli i da je tvrdnja o navodnom pristupanju mitropolita Mihaila jednom od pro-Putinovih sinaksisa, svakako nekanonskih, kroz insajderske mreže munjevito i s očiglednim podrivačkim ciljem dostavljena Vaseljenskoj patrijaršiji — što dodatno komplikuje perspektivu ujedinjenja pravoslavnih vjernika u Crnoj Gori kroz kanonsko priznanje obnove autokefalne Crkve Crne Gore.

Obratite pažnju i na to da, po prilici, iz Moskve svojim medijskim sikofanatima u Crnoj Gori, ili iz „regiona”, nijesu naložili da daju publicitet Mihailovim kontaktima ili navodnim kontaktima s Rusima usred agresije na Ukrajinu, što upućuje na procjenu da su takvi podaci prije svega modelovani i namjenjeni da se plasiraju Fanaru; i tamo — nakon višedecenijske srpsko-ruske poplave brutalnih dezinformacija o crkvenoj istoriji i crkvenim prilikama u Crnoj Gori — i neposredno po susretu vaseljenskoga patrijarha Vartolomeja i Mila Đukanovića 8. juna prošle godine ostave ekstremno gorak utisak…

Sada da razmotrimo činjenice o Serafimu — alijas Leonidu Malofejevu-Prokopjevu-Motovilovu.

Neke sam već objavio: da je onomad zaista aktivni oficir GRU-a, završio vojnu komandnu akademiju „Frunze”; angažovan 1980-ih u vojno-obavještajnim misijama na Bliskome istoku; tamo je ranjen, pa nagrađen činom pukovnika, umirovljen.

Predočiću i još neke detalje o liku i djelu Serafima…

Rođen 18. septembra 1947. u selu ruske Čeljabinske oblasti, na razmeđi Evrope i Azije — s laičkim imenom LEONID — on je dijete razvedenih roditelja, unuk komandanta jedne od dvizija Crvene armije. Prvo mu je prezime MALOFEJEV; otac mu se zvao Semjon Andrianovič Malofejev.

Završio je s odličnim uspjehom najprije Dalekoistočnu višu kombinovanu komandnu školu, a potom akademiju „Frunze”. Oženio Galinu Ivanovnu PROKOPJEV i uzeo njezino prezime. Najkasnije od 1969. član Komunističke partije SSSR-a.

Sada kao Prokopjev, on je na oficirskoj službi u Śevernoj grupi snaga, Poljskoj, Zabajkaliju i Zakavkazju — tamo je komandovao motostreljačkim pukom Zakavkaskog vojnog okruga (Kirovakan).

Nakon toga je ovaj budući mitropolit raspoređen u Glavnu obaveštajnu upravu, tj. vojno-obavještajnu službu Ministarstva odbrane SSSR-a. Važna napomena glasi da GRU i sada postoji s bezmalo istom egidom: Главное управление Генерального штаба Вооружённых сил Российской Федерации.

Početkom 1980-ih, „vojni savjetnik” Prokopjev je poslat u Liban, tada poprište žestokih ratnih sukoba libanskih milicija, izraelske, te sirijske armije; intervenisao i mirovni kontigent SAD, Francuske i Italije.

Bliskoistočne operacije GRU-a u kojima učestvuje Prokopjev obuhvatile su i Siriju; a ta je zemlja i sada pozornica ruskih geopolitičkih aktivnosti.  

U Siriji, Prokopjev obavlja legendirane dužnosti: načelnik štaba motorizovanog bataljona, potom komandant bataljona. Posljednja stanica — Bejrut (Liban), „vojni savjetnik” komandanta sirijske pješadijske brigade.

I tu je Prokopjeva 1984. raznijela mina. Zadobio teške povrede obje noge, koje su za posljedicu imale invaliditet: jednu nogu je izgubio. Prema nekim podacima, hitnu evakuaciju Prokopjeva za vojnu bolnicu u Moskvi nadizre Hafiz al-Asad, tadašnji šef sirijske države (sin mu je Bašar al-Asad, aktuleni lider Sirije i Putunov prijatelj). Prokopjevu je onomad Asad senior poslao sirijsko državno odlikovanje.

O Prokopjevim zaslugama i statusu u strukturi GRU-a svjedoči podatak da je, po oporavku, do 1991. godine, kurs OBAVJEŠTAJNE TAKTIKE predavao na Vojnome univerzitetu u Moskvi. Zvanično, te godine je u činu pukovnika otišao u penziju.

Odmah je otvorio u Moskvi centar za alternativnu, „pravoslavnu” medicinu i muvao se oko Moskovske patrijaršije; a zatim, u post-sovjetskoj zbrci, primio rukopoloženjâ za đakona i mirskoga sveštenika u jednoj od frakcija Moskovske patrijaršije.

Poslije razvoda od supruge, prima 1995. monaški postrig — i postaje jeromonah RAFAIL, sada u jednom od ogranaka ukrajinske jerarhije (koja se 2019. ujedinila u kanonskoj autokefalnoj Pravoslavnoj crkvi Ukrajine).

No, od zamonašenja, Prokopjev se u Rusiji kreće kroz razne istino-pravoslavne jurisdikcije, koje su često u međusobnim neprijateljstvima.

Do 1998. on je arhiepiskop Rafail jedne iz netvorka istino-pravoslavnih crkava. I nakon novih ciklusa unutrašnjih previranja, međusobnih raščinjenja i anatema, Rafail je 2003. održao, kako je navedeno, „arhijerejski sabor Istino-pravoslavne crkve u Rusiji“, objedinjujući neke grupe u svoju jurisdikciju. 

Od 2005. nosi titulu „arhiepiskopa moskovskoga, mitropolita cijele Rusije”. Prozvao se, po majčinoj liniji, potomkom Nikolaja A. Motovilova, koji je bio svjedok života Svetog Serafima Sarovskog (1759-1833), te 2009. opet mijenja prezime, sada u MOTOVILOV.

A kada je 2017. primio u Grčkoj, od tamošnjih „starokalendaraca”, postrig u shi-monaški čin, Rafail je uzeo novo, aktuelno crkveno ime — SERAFIM.

Kako sam u nekom od ranijih članka naglasio, sadašnje istino-pravoslavne crkve u Rusiji navodno vuku tradiciju izvorne, „carske” Ruske crkve, stradale pod boljševicima.

Mali dio ruske pravoslavne jerarhije zaista se onomad u epohi SSSR-a hrabro održao u ilegali „katakombalne”, Istino-pravoslavne crkve. Onaj dio ruskoga sveštenstva koji je izbjegao iz zemlje — oformivši 1920. Rusku pravoslavnu zagraničnu crkvu u Kraljevstvu SHS, sa katedrom u Sremskim Karlovcima — deklarisao je liturgijsko jedinstvo sa „katakombalnom” Crkvom u SSSR-u.

No, kako su podvižnici „katakombalne” Crkve odavno izumrli, njihovi moderni „nastavljači” u Ruskoj Federaciji su dijelom infiltrirani saradnici post-sovjetskih službi bezbjednosti; kojih je, uostalom u još većoj mjeri, krcata i zvanična Moskovska patrijaršija.

Postojeće frakcije istino-pravoslavnih crkava u Rusiji, koje su međusobno zavađene, uglavnom se dijele u odnosu na to s kojom od jurisdikcija u inostranstvu održavaju liturgijsko jedinstvo:

- ili sa Ruskom pravoslavnom zagraničnom crkvom (od 2007. samoupravna jurisdikcija Moskovske patrijaršije)

- ili sa istino-pravoslavcima Grčke — to je grupa jurisdikcijâ, poznatih i kao „starokalendaraci”, „ziloti” i-ili „revnitelji”, sa ukupno oko 800.000 vjernika koji su nepomirljivo sukobljeni sa Vaseljenskom patrijaršijom i Grčkom pravoslavnom crkvom od 1924. godine, nakon što je usvojen za crkveni „novojulijanski” kalendar.

Dakle, s najmanje jednim od ogranaka grčkih „starokalendaraca”, od kojih je i primio shi-monaški postrig, održava kontakte mitropolit Serafim Malofejev-Prokopjev-Motovilov. „Starokalendarci” u Grčkoj nijesu bez simpatija za tamošnje ekstremne desničarske partije i grupe, koje, uz diskretnu podršku ruskih službi i donacije kremaljskih tajkuna, obično gravitiraju Putinovoj agendi o „sumraku Zapada”…

Između 19. i 24. maja 2022, tokom svoje „evropske turneje”, shi-mitropolit moskovski i sveruski Istino-pravoslavne crkve Rusije Serafim je najprije obišao svoje „starokalendarske” kontakte u Grčkoj.

Potom je otputovao u Srbiju, tamo je takođe imao izvjesne razgovore. A iz Beograd je došao u Crnu Goru; i održao, tvrdi, 24. maja 2022. u Budvi petosatni sastanak — sa arhiepiskopom cetinjskim i mitropolitom crnogorskim, poglavarom Crnogorske pravoslavne crkve Mihailom.

I onda je, 11-12. jula 2022. u stavropigijalnom manastiru Svetog Jovana Krstitelja Istino-pravoslavne crkve Rusije, koji se nalazi u selu Denježnikovo Ramenskog okruga — kod Moskve — održana pod rukovodstvom Serafima Malofejeva-Prokopjeva-Motovilova, kako je navedeno, „predsaborska konferencija predstojateljâ Istino-pravoslavnih crkava, članova Vaseljenskog Svetog Sabora”.

Provjerili smo i utvrdili: na taj skup —– službeno –— zaista je pozvan i arhiepiskop cetinjski i mitropolit crnogorski, poglavar Crnogorske pravoslavne crkve Mihailo.

Ali, ne samo Mihailo. Pozvan je i imenom i prezimenom i NAJMANJE JEDAN EPISKOP Crkve Srbije (SPC).

O svemu tome opširnije śutra…

(Nastavlja se)