Kalkulantsko kaljuganje - budućnosti

Za Antenu M piše: Čedomir Drašković 

U velikom oduševljenju srpske „tamjan“ mobe, neka zanesena „dvorska luda“ (sa „Pinka“) nedavno je otkrila još jednu „drevnu istinu“ srpsku: „Srbi su prihvatili hrišćanstvo u IX vijeku“(!?). Kao da ih srljanje u prazni prostor sve više zaluđuje, i izoluje od normalnog rasuđivanja? Zbog čega postaju još više kivni na one koji im ne vjeruju, pa zavišću i mržnjom sve više opterećeni. Niko ih ne shvata, samo im žele zlo!

Propalo nekad enormno moćno istočno carstvo, Vizantija. I Veliki župan Nemanja „mirotočivi“ je svojski pomagao da mu se dohaka. Uznapredovala Raška, te nastao procvat „carstva srpskog“. Pod okriljem „carstva gospodnjeg“, i pred oltarom „svete tajne“ – pobožnost srpska je još tada „ugrađena“ u njihove temelje. Došlo je do toga da su sudnji današnji političari, kao i nadležni arhijereji skučili „srpstvo“ („riznicu pravoslavlja“) na izvještačenu i priprostu bogoslovsku dimenziju.

- Bog je ljepota! Crkva je ljepota, koja će spasiti svijet… Kao iz kakvog manufakturnog „automata“: dopadljivo i milozvučno popovsko „šaranje“. Iz tako skrojenog demokratskog i društvenog-političkog „suficita“, sadašnji srpski gospodar arogantno uvjerava – da je „Srbija garant mira u Regionu“. Te da predano brine o „dobrosusedskim odnosima“. I ukupnoj „vladavini prava“ i „ljudskim slobodama“! Slobodoumna, i istinom zaokupljena Srbija tvrdi drukčije: „Srbija je u metastazi sistema“! Dakle, sve se drastičnije pokazuje da je carstvo „gospodnje“ kod „mirotočivih“ – u velikom deficitu.

Ko pogrešno zakopčava, sve više zarozava. Na sreću, dosta je i onih koji trezveno gledaju na taj raskalašni srpski galimaatijas: Bez etike nema odgovornosti: nema pouzdane stvarnosti, niti izvjesne i sigurne budućnosti!

Glavni zamajci sadašnjeg srpskog generalisimusa Vučića su „žuta“ štampa i tabloidi, TV frekvencije na državnom nivou, i čitava jata programski podobnih, „patriotski“ nakljukanih iracionalista. Stvaraju prljavi medijski metež, i propagandnu društvenu galamu. Mentalitetsko srozavanje talasa – ka duševnoj i društvenoj ubogosti. Sami vrh srbijanske i srpske politike kulminirao je u egzaktnog negativca, oko kojega se jate i sebe radi vješti egzibicionisti i fušeri. Kao Avalski toranj golemi – slave Predśednikov „altruizam“: „duše naroda“!

Nevjerovatno, a okolo sivilo i primitivizam, surogat ljudi! Neko bi pomislio da su one svakodnevne grupe analitičara, komentatora, istoričara, marketinških stručnjaka, karijernih diplomata, bezbjednjaka, i kojekakvih po potrebi „umnika“ na Pinku, Hepi TV, B-92, tabloidima… honorarni „stručni“ saradnici. Jok, kažu; ko bi tome gotovo svakodnevno nado-davao honorare. To su patriotski „kodifikovani“ i utrenirani dobrovoljni amali bogomdane vlasti…

Karakterološki rejting – odnosno kvalitet učinjenog – treba da bude mjera personalnog i društvenog, političkog i duhovnog. Ali kako, kad nepopustljivi i osvetoljubivo jarosni svetosavski palilulci kolo vode? Više puta sam, hodajući beogradskom Palilulom, zamišljao koliko je to moralo biti neugodno, i ponižavajuće da okolni srpski seljaci, kmetovi, čivčije – ulaskom u varoš (noseći robu na pazar, i sl.) – nijesu smjeli „pripaliti“! Pušiti duvan, odnosno „dimiti“ krdžu iz onih njihovih malih trešnjevih lulica. Duvan je bio merak, i zadovoljstvo Turaka. Ko smije pored njih uživati u (najboljem) duvanu, i pušiti nargilu! Zbog toga su sve veće varoši u Srbiji imala svoje „palilule“ – puteve dolaska i odlaska kmetova u varoš, sa malom neuglednom lulicom u najdubljem džepu. Jednom sam znatiželjno obišao i nišku Palilulu, koja je takođe i danas važna „kucavica“ ovog srbijanskog centra.

Društveni ambijent je na nivou političkih lidera! Iako se zvanično sve ravna po „izbornoj volji naroda“. Demokratski biva, pa je sve i „bracki“; a opet – srpski „Kain“ stalno kidiše na „Avelja“. Vučić, Dodig (i njihovi „lideri“), frontovci u koaliciji vojvode Mandića, pa i hrvatski „matičar“ za BiH, Čović… Na meti su Milo Đukanović i „milogorci“, Đilas i „đilasovci“; i Marinika „Rumunka“… I sve ostalo što se nađe na toj „bandi“. Lideri „srpskog sveta“ su neumorni i u otkrivanju okolnih slabosti i nepočinstava, antisrpskih „zavjera“. Ali i novih značajnih „utemeljenja“ za njihove arogantne „kapitalne“ poduhvate. Zagolicaju narod letargičnim snohvaticama i verbalno „obrseljanim“ neistinama. Pa ko da ugazi u takvu idilu… Zapad pasivan, ili „aktivno negativan“.

A imali bi što da sumiraju, i čemu civilizacijski zarozanom da se vrate: od svih žrtava u Bosni i Hercegovini 1991-95., više od 85% su bili Muslimani, Bošnjaci. Đece oko 5%! Planskim „oslobađanjem“ teritorija (osim Srebrnice, i Foča, Kotor-Varoš, Prijedor…): 87% od „života oslobođenih“ su bili – civili!? Ili, oko 20.000 aktera (vojske, policije, civila) je bilo uključeno u razrađenu operaciju srebreničkog genocida! Ako su Mladić i Karadžić heroji, koliko je onda apsurdno pominjati – individualnu i kolektivnu – mentalnu odgovornost agresora!? Slično kao i mentalnu i moralnu odgovornost ovih kasnijih, koji se politikanski klibere – i „mire“…

Znači, po pravilu: vaspitanje na izmišljotinama, a stvarnost na izumiranju morala! Zombi faza velikosrpske agonije Balkana. I u Srbiji, i u Crnoj Gori je uglavnom sve – populističko i plakatsko. Izmišljanje i ljeporečenje, lažna duhovna nadgradnja, i pseudoistorijska naklapanja. Bez moralnog opreza, sa potpunom havarijom odgovornosti. I nacionalizmom kao najprofitabilnijim zanimanjem. Sve klizi ka sunovratu, ka potpunoj društvenoj agoniji.

Izgleda šaljivo, a nije duhovito: - Srpska neiskrenost, i srpske laži sežu do neba: i više: tri metra iznad neba… U kvantitetom maloj Crnoj Gori („svi znaju gđe kome kokoška jaje nosi“) – sve tobože regularno, demokratski – i „pošteno“! „Prava Crna Gora“, „Ujedinjena Crna Gora“, „Slobodna Crna Gora“ (sa oba pisma u „logu“), nedavno neka „Pozitivna Crna Gora“, pa (po antički atraktivni) „Demos“ (starog „rimskog pervertita“), vranjanski razigrane „Demokrate“, trojanski dramatični „Demokratski front“. Pa eskalirala „Nova srpska demokratija“, te umirovljenički „Pokret za promjene“ Meda zemunca… Smišljeno i „upeglano“: srpski smandrljano – za „dobro“ Crne Gore? Slično je bilo i prije više od stotinu godina, kada se desila 1918. godina kao: „veličanstveni događaj srpskog naroda“!? I tada, sve sa „božjom pomoći“! Kad već nema vaspitne, obrazovne i ukupne institucionalne preventive, neizbježne su iste posljedice: „Što god šteta, sve nesreća kriva“…

„Da bi se usvajala tuđa vrijednost, treba imati svoju“, to je znao svaki pošteni, savjesni težak (koji nije ni čuo za Šopenhauera). Svakome normalnom je jasno da ne može srpski fašizam da poštuje i „usvoji“ crnogorski antifašizam. Čak i kad bi vojvodi Mandiću vjerovali na riječ: „Svi naši članovi su antifašisti“ („Al džazira“, 18. IV 2019.). Parlamentarna većina u Crnoj Gori uvela je u 2022. godini Budžetsku limburgovinu „Evropa sad“. „Glasaćemo ZA , ali ne prihvatamo odgovornost za ovu „šarenu lažu“, kažu iz koalicione vlasti „poštovanih građana“. Politički i društveno je jasno, ali zar ovo i demokratski nije razvratno? Kao da je mozak opskurnih nazadnjaka postao slijepo crijevo… Tamni vilajet trećerazrednog srpstva Krivokapićevih „apostola“? Balkan kao nesla(v)no srpsko „mrtvo more“. Sa para-političkim Vučićevim svečanim „kostimom“ za Evropu – „Mini Šengen“! U tren je propalo ovo „kukavičje jaje“ (jer je „više ličilo na svinjariju, nego na Evropu“). I pored toga, kad ne može preko plota – kroz plot: „Open Balkan“! U zagrljaj „srpskog sveta“!

Sa albanskim E. Ramom za obostrano flertovanje (i crtanje granica). I mađarskim prijateljima Orbanom i Varheljijem, kao śedocima na lažnom vjenčanju. Kaluđere lucifere, dodaj snagu… Protiv Bosne bivše, ponosne. I protiv dahije Đukanovića, i njegovog „zločinačkog DPS“: i „svih njihovih nepočinstava koje su učinili Crnoj Gori“ (a najviše što su priznali „takozvano Kosovo“, i što su se iskrali u NATO, i što su se iskrali iz „brackog“ zagrljaja…). Niko zvanično, sa ovakvom zvaničnom Srbijom – ne bi ni kafu popio. Može li ko pristojno informisan, istorijski savjestan i lično odgovoran da zamisli „savez“ sa Vučićem: iz Crne Gore, Bosne i Hercegovine, Kosova, Sjeverne Makedonije, i Albanije? (Izuzev neizvjesnog hegemona E. Rame, ili politički razvratnih, lakomih etno-biznismena).

Muve, kažu, ne mogu da pamte. „Padaju“ na jake izazove (mirise), nesposobne da ih posebno privuče recimo cvijet… Totalitarna demo(n)kratija i kleromanija ignoriše i minimizira „čistu podlogu“, kulturne i temeljne društveno vrijednosti. Samim tim i odgovarajuće institucije. Svodi ih na beživotno suvo, vizuelno ukrasno, na formalno, kao na – na vještačku ikebanu.

Izmanipulisanim i nesigurnim, personalno neusklađenim pojedincima, slično se dešava. Život im prolazi u proizvoljnom i jalovom „zunzaranju“! Jer su izopšteni iz mogućnosti za validno razmišljanje, za usvajanje novih, progresivnih životnih vrijednosti. Kako bi i mogli, ako im je „nacionalna vjera“ prirodni zakon! Državna „kapa i kabanica“! Umjesto da bude ono što je normalno: privatno i lično određenje, stvar lične kulture. (Kad bi uzmoglo biti nešto „lično“, pa još i „kulturno“?)

Uvijek mi je neugodno kad (svakodnevno) na ekranima, ili u štampi gledam nekolicinu (posebno dvojicu) balkanskih grmalja. Gadljivo su servilni pred politički moćnijima. Klimavi, pogureni, vidno nesigurni; lice im se „ozari“ kao sunce na dječjim crtežima, bukvalno se „topi“… Dok se u domaćem prnjavoru uglavnom ponašaju „profesionalno“; i „toplo“ i „hladno“, ali najubjedljivije kao vrhovni „zabiti“– sirovi, bahati, opako prevrtljivi… U međuvremenu, aktuelno nesuđeni (bolje reći doskorašnji) premijer Crne Gore Krivokapić, umislio da je „kao Đinđić“. „Prvi demokratski izabrani premijer Crne Gore“! – Terako, terako…, otpuhnuli bi ga naši stari: „Što god šteta, sve nesreća kriva“…

Skaredni glumci, za još goru publiku. Trojanska zaloga, i probni baloni Srbije, Rusije. Ili zapadnih „prijatelja“. Zaklinjemo se u Evropu, a objektivno – kao „čmičak“ na licu Stare Dame… „Prije će na zemlju ponovo sići Isus, nego se u Srbiji institucionalno osloboditi istina“, rekao je 03.XI 21. na jednoj beogradskoj televiziji poznati univerzitetski profesor srpski. S tim u vezi, naglašava se, ali ne dovoljno često, da je jedina zdrava i trajna šansa da se Srbija vrati sebi (te da i Balkan otpočine): - Da Srbija konačno pronađe svoju, na istini zasnovanu istoriju: to nje jedini put iscjeljenja! Da se oslobodi maštanja (ruskog) o teokratskoj imperiji. I da se vrati realnom kursu napretka, putem za stizanje (izgubljene) evolucije, i (ispuštene) emancipacije.

Laganje je asocijativni poremećaj ličnosti. Sa onima koji zloupotrebljavaju povjerenje, odnosno koji otvoreno lažu, ne može biti dogovora. Još manje optimizma za mogućnost pomirenja. Suštinski je to nemoguće; kao refrenom trebamo se podśećati: - Ne mogu se usvajati tuđe vrijednosti, ako nemaš sopstvene!

„Svetosavlje“ sa „šubarašima“ – „božja“ je volja, i sistem „vrijednosti“ Srbije kao sadašnje „regionalne sile“ na Balkanu. Od „srpske Vojvodine, preko stare Trivalije, Šumadije kao srca Srbije, do srpske Crne Gore“… Maestralno: od političkog šibicarenja, preko kulturološkog mlaćenja prazne slame, do stručnog, naučnog, medijskog, društvenog prepredanja i preprodavanja magle. Kažu da čak i nekadašnju „Srpsku Atinu“, Novi Sad danas guši ideološko novo-vjerništvo i paradno četništvo.

Nedavno je bio Božič, „najradosniji hrišćanski praznik, pa je „srpska duša“ (predśednik Vučić) kao dobri „Božić Bata“ i neumorni „Đed Božičnjak“ – bio domaćin SRPSKOJ ĐECI iz Gline, Like, Korduna, Banije. Da ih počasti, daruje i obraduje. Da se priśeti i ranijega svoga „ponosa“ dok je tamo ratovao, i plijenio patriotskom strategijom: Za jednog Srbina, treba da bude ubijeno stotinu njihovih! Ista tama, i „nove“ priče. Samo prilagođavaju igre sa „građanima“. Kao sa gomilom jevtinog potrošnog materijala. Posljedice su katastrofale: - Sve teže „niču“ ljudi…

Formalnim i ispraznim, neiskrenim zazivanjem „bogočovjeka“ – sve više se tanji čovjekolikost, i čovječnost u ljudima. Tolikom zloupotrebom čovjeka, čaršije po Zapadnom Balkanu ostaju sve više zatrpane mentalnim kreceljima i fizičkim grmaljima, retard ruljom. Bujaju buljuci gadnih „mrginjaša“, koji su više u tuđe nego u svoje zagazili. „Konačno se Srbija vratila matičnoj obavezi da štiti Srbe u Hrvatskoj“ najnormalnije o toj vrsti srbijanske „odgovornosti“ predušuju patriotske mješine sa javnih medija. Međutim, što bi bilo da se desi da se jedna moćna Turska zvanično pozabavi svojom „matičnošću“, u vezi sa uslovima života muslimana u Srbiji (njihovoj viševjekovnoj provinciji). Da to učine i Bugarska, i Rumunija, Mađarska, Hrvatska… Da se tim problemom počnu baviti matične države za svih onih 25 ili 26 nesrpskih nacionalnosti koje žive u Srbiji? Pa da vide srbijanski „tartaromoljci“ što znači njihovo podmuklo provociranje, i suštinsko ruganje povodom „dobrosusedskih odnosa“.

Nedavno je na TV „Hepi“ srpski reditelj Bokan najavio: „Čeka se konačno velika pobeda Srba“. To mu znači da je „Srbija majka Hrvatske, Slovenije, Makedonije, i BiH“. Hibridni prinosi srpskih „inspiracija“ i aspiracija. Nije iznenada, ali ipak: otkud toliko skraćenog uma, nečiste krivi, grijeha predaka!? Možda probni „kunići“ za Gospodara, koji je u zadnje vrijeme uglavnom u kamuflaži i mimikriji. Možda i zbog Ukrajine i Putina, Eskobara i Lajčaka… (Kažu da ne može prežaliti „nadrealnog Grenela“, svoga pouzdanog „dukatina“). Nenadmašno ambiciozni „glumac“ i „gimnastičar“ i dalje predano vježba akrobatiku: sa više međunarodnih stolica… Pa se u međuvremenu posokoli: - Srbija se saginjati neće. Da bi pritvrdio: „Srbija na vaskoliko pravoslavlje ili srpstvo ima sveto istorijsko pravo, svetosavsko“! Ne krije im se: Nagrezlo pravoslavno bratstvo, kao džinovski mravinjak nekog haotičnog mutanta. Hibridni režim koji se sistemom spojenih sudova prenosi Balkanom.

Na djelu je otvoreno ruganje istini! Predśednik Vučić, kao da je srpski egzarh, tolkuje: „Slušaj reč Hristovu! Kupimo se oko Hristove vere…, i Hristove glave“. Patrijarh Porfirije, za koga kažu da se normalno ponašao dok je živio u Hrvatskoj, sad ni da trepne: „Na Cetinju je drevna svetosavska eparhija“. Farisejski pritrčava i mitropolit Joanikije: Poziva na „očuvanje bratske sloge jer je misija Srpske pravoslavne crkve ljubav i mir“. A „Crnogorska pravoslavna crkva od 1903. godine sebe naziva autokefalnom, a nikada nije bila“, opet će Joanikije taj isti, kao nekad onaj Pircijev.

Ovakva ponašanja izraz su apsolutne nemoći, i intelektualne i ljudske. Neshvatljiv je toliki čovjekoliki mizerabl, još u mantiji: „Vraćanje kapele Njegoševe na Lovćenu je samo u cilju pomirenja“!?! A već bi i „gluvo krme“ shvatilo da je Njegoševu kapelicu sa Jezerskog Vrha 1923. godine srušio kralj Aleksandar, pa podigao svoju (sličnog oblika, ali drugih dimenzija, i na drugoj lokaciji). Uporno sodomsko brčkanje u odavno spremanu kaljugu, i potpuno vrijeđanje svega normalnog – u kontinuitetu istorijskih činjenica.

I razuma – koji su podijelili rijekom besčašća. Skrnavljenje Lovćena od strane srpskog kralja Aleksandra 1923-1925. godine, samo je dio podmukle srpske destrukcije na crnogorskim prostorima. Koja je davno počela u neposrednoj blizini, kod Tivta. Na Miholjskoj Prevlaci, kada su vihorno srušili zatečeni Benediktanski manastir, pa nazidali svoj, za vjeru koju su tek počeli da obnašaju. Upravo na Miholjskoj Prevlaci, nastala je „Ilovačka krmčija“ – zbornik pravoslavnih, tj. vizantinsko-grčkih crkvenih pravila. Da bi se učili osnovi vjere. Tu knjigu zorlijski zovu i „Nomokanon sv. Save“, a čuvaju je u Zagrebu?

Slična je sudbina i još jednog kanonskog rukopisa, prepisa iz toga vremena, „Miroslavljevog jevanđelja“. Knjiga je pisana zetskom redakcijom, 80-tih godina XII vijeka, u Kotoru. Kao karipskim gusarima – sve je njihovo što dograbe… Počev od prve crnogorske (dukljanske) dinastije Vojislavljevića! Pa onda redom – sve obrstiše: Balšiće, Crnojeviće, Petroviće…, Lovćen i Cetinje, i Crnu Goru savremenu. Do zadnje crnogorske istine. Bez kulturnog i istorijskog obraza, bez kritičkog preispitivanja, entitetskog sučeljavanja činjenica.

Intelektualno poštenje i tragi-komični osvetoljubivi „palilulci“; dubinski ošamućeni „zlom raškom strujom“…

(Nastavlja se)