Piše za Antenu M: Aleksandra Bosnić Đurić
U Evropskim dimenzijama jedinstven fenomen zvani Ćacilend, nije samo fizički ograđen prostor naseljen šatorima, toi-toi toaletima i, što plaćenim što dobrovoljnim, pristalicama režima koji „čuvaju Srbiju“. Teško je oteti se utisku da ova slika, koja kako kažu prolaznici ima i svoj karakterističan miris, ne izaziva asocijaciju na bizarnu travestiju priče o Nojevoj barci. Većini nas, dobro je poznata – naime, Nojeva barka sagrađena je na intervenciju više sile da bi Noje spasao sebe i svoju porodicu, kao i odabrane životinje od Potopa.
S one strane „sigurne“ zone Ćacilenda, tvorevine nastale prema arhetipskom modelu intervencije „više sile“ (u ovom slučaju državne), nalazi se neka druga Srbija. Ona u kojoj se ne odustaje od evropskog puta iako se u njoj mučni događaji smjenjuju u ritmu, sada već gotovo neuhvatljivog, ubrzanja. Dok u Ćacilend-barci kohabitiraju „studenti koji žele da uče“, vremešni podanici koji se prodaju za dnevnicu, dio kapuljaša i batinaša koji nije raspoređen po ulicama drugih gradova a svrati i po koji zakašnjeli pretendent na neku poziciju ili funkciju, iako predstava uveliko ulazi u fazu raspleta, informacije o kojima saznajemo par dana nakon što su se dogodile ili slike koje smo gledali ili gledamo u realnom vremenu, do savršenog apsurda dovode predstavu o tome da je Srbija ovakva, razrovana ružnoćom, represijom i autoritarnošću, spremna da se integriše u Evropsku uniju.
Ukoliko se i do kada se, autoritarnost i uzurpacija države ne razgrade. Jer je u toj Srbiji, po mjeri režima, normalno da u isto vrijeme postoje i Ćaci-univerzum i polusvjesna Marija na podu marice dok je iz pritvorske jedinice prevoze u zatvorsku bolnicu, i Lazar koga grle roditelji jer se raduju njegovoj nanogici i kućnom pritvoru kao blažoj kazni i svi oni ljudi koji su tog dana plakali ispred suda u Novom Sadu... Pa onda Lado, kojem u pratnji policajca koji ga sprovodi u kućni pritvor, hrle u zagrljaj djeca i žena, potom njih trojica – Mladen, Srđan i Davor, koje pokušavamo da zamislimo u trenutku u kom saznaju da neće dobiti kućni pritvor i nanogicu i da u pritvoru na Klisi, zajedno sa stjenicama, moraju da provedu još neko vrijeme... Potom Davor, između ostalog i volonter Solidarne kuhinje, kojem je zatvorenik iz susjedne ćelije tokom šetnje polomio nos, Davor koji prima jaku terapiju i teško diše i spava, Davorovi prestrašeni roditelji...
I nakon ove višednevne agonije presjecane radošću, jer je Marija preživjela štrajk glađu i žeđu i sada je u sigurnom zagrljaju svoje porodice, jer su Lazar i Lado isto sa svojima, predsjednik je pozvao svoje pristalice na blokadu suda, pa se, nakon što ga je stručna javnost obavijestila da je to oblik državnog udara, pravda naletom „emocija“. Ali je ipak proglasio „junacima“ one koji su „samo“ branili svoje stranačke prostorije i ideju u koju vjeruju te tako braneći i vjerujući, u ime viših ideala, polomili studentkinji vilicu. Gotovo istovremeno, bivši premijer koji je nakon ovog događaja podnio ostavku, a koji je i bivši gradonačelnik Novog Sada, Evropske prijestonice kulture, prijetio je građanima da će „sada videti šta znači uznemirena javnost“.
Nakon ovih prijetnji i pozivanja na stranačku mobilizaciju i odbranu „junaka“, Slobodan univerzitet pozvao je sve domaće i međunarodne organizacije koje se zalažu za ljudska prava i slobodu mirnog okupljanja da tokom ovog vikenda prate dešavanja u Novom Sadu: „Kršeći Ustavom propisanu podelu vlasti, na blokiranje suda pozivaju predsednik Republike i predsednik vladajuće stranke. S obzirom na to da studenti već devet dana blokiraju sud, ovakve pozive ne možemo drugačije da razumemo nego kao pretnju i potencijalni prostor za ponovni napad na studente (...) Pozivamo misije Ujedinjenih Nacija, Saveta Evrope, OEBS-a i svih drugih međunarodnih predstavnika koji prate stanje ljudskih prava i sloboda u Srbiji da u ponedeljak svojim prisustvom pokažu da je nasilje nad studentima neprihvatljivo“. Sa masovnog protesta Batinaši nisu junaci, ne damo studente! poručeno je – nisu svi isti, ne pristajemo na lažno izjednačavanje i na nasilje.
U srpskom političkom multiverzumu Ćacilend se, tako, pojavljuje kao „odabrana“ struktura koja ima za cilj da ispuni prazninu nastalu (ne)očekivanim osipanjem podrške atoritarnom režimu. Ova intervencija ne predstavlja ništa drugo nego političku fantaziju koja, po svojoj definiciji, pripada bizarnoj kategoriji objektivne subjektivnosti, kojom njen tvorac pokušava da supstituiše rastuću provaliju između njega i društva koje mu je, sve donedavno, pružalo dovoljnu podršku. Fantazmagoričnost Ćacilenda, te teško objašnjive naseobine smeštene u samom centru prijestonice između Narodne skupštine i Predsjedništva, ispoljava se, međutim, u činjenici da ni sam subjekt intervencije nikada do kraja ne biva uvjeren u realističnost sopstvene projekcije. Otuda i rastuća nervoza u vrhu režima. Oni, u suštini, znaju da „studenti koji žele da uče“ nijesu realni. Znaju i da „podrška“ ljudi koje autobusima prevoze na mitinge nije realna. Znaju i da ovakva Srbija u Evropskoj uniji nije moguća realnost. Znaju i da metafora Nojeve barke, koja će ih čudesno izbaviti, nije realna.
Jedino što je, ipak, realno jeste – potop.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR