Za Beograd po 'narodnu volju'

Za Antenu M piše: Aleksandar Radoman 

Bauk kruži Crnom Gorom – bauk DPS-a. Izagnjela Vlada i njeni konstituenti i podržavaoci na gomile hitajući za Beograd po instrukcije, patrijarh Srbije i njegov šef, sve se diglo na noge kako da u eri opštega rasula onemogući povratak na vlast DPS-a. U sveopštoj gunguli, ipak, neke su maske pale. Prvo su Zdravkovi fejk eksperti pokazali sve svoje potencijale ulične demokratije i „suptilni“ odnos prema Crnogorcima i manje brojnim narodima, a potom su se i Demokrate autovale, aplaudirajući šovinističkim izlivima svojih simpatizera. Nakon pune decenije muljaže o pomirenju „pravoslavne većine“, kad se podvuče crta, postaje jasno da u Crnoj Gori linija podjele nije ni oko pravoslavlja ni oko većine, već oko vrijednosti te da ta linija vrlo precizno, ne ni geografski ni etnološki, već duž familija Crnu Goru dijeli na dva pola – onaj prozapadni i onaj antizapadni.

I dok Dritan u privatnoj pośeti patrijarhu Srbije dogovara manjinsku vladu, onako kako je tzv. ekspertsku dogovarao u Manastiru Ostrog, prozapadna Crna Gora anestezirana je idejom da se preko manjinske Vlade i 49 poslanika koji treba da je podrže dođe do famoznoga deblokiranja EU integracija. Pritom, oni koji bi trebali da dobiju povjerenje te parlamentarne većine za preuzimanje upravljanja Crnom Gorom – URA i SNP – uveliko promovišu Crnu Goru u Otvorenom Balkanu, inicijativi koja ne da nas neće približiti EU, nego će nas vratiti miljama unazad, pakujući nas prvo ekonomski, a potom i politički u matricu Velike Srbije, iz koje izlaza više nema. Usto, pripremaju potpisivanje Temeljnog ugovora s Crkvom Srbije da se formalizuje istorijski falsifikat o 800 godina kontinuiteta srpskoga pravoslavlja u Crnoj Gori te verifikuje pljačka imovine i nasljeđa, a Crkva Srbije i de fakto postavi iznad crnogorskog zakonodavstva.  Za taj je čin čak i Zdravko znao da je protivustavan i siguran put ka krivičnoj odgovornosti.

Zato je danas DPS, kao najveća prozapadna stranka u Crnoj Gori, bauk i zato svaka priča o raspadu ove Vlade počinje zaklinjanjem da se DPS neće vratiti na vlast. I nije da u tome nema neke više pravde. Izuzmemo li mračni period ranih 90-ih, kad su lideri DPS-a po mišljenje odlazili u Beograd, onako kako to danas rade baš svi eksponenti aktuelne posvađane vlasti, DPS je u raznim koalicionim aranžmanima bio vodeća snaga svih crnogorskih vlada od 1998. do 2020. godine. Te su vlade Crnoj Gori omogućile povratak nezavisnosti te afirmaciju multikulturalizma kao preduslov za stabilizaciju društva i nesumnjive iskorake u pravcu usvajanja standarda i vrijednosti zapadnih demokratija. Najposlije, u trenutku kad je DPS sa svojim koalicionim partnerima izgubio vlast, Crna Gora je već dvije godine bila članica NATO pakta i država koja je u pregovorima s EU otvorila sva poglavlja, nalazeći se uveliko ispred drugih zemalja iz regiona. Sve to vrijeme, pak, DPS je kratkovidom i sebičnom unutrašnjom politikom, brojnim aferama i arčenjem državne imovine za račun uskoga kruga pojedinaca, smanjivao koalicione potencijale, radeći sve na uništavanju svih prozapadnih alternativa, koje su umjesto kao partnera doživljavali kao najopasnijeg protivnika. Istovremeno, sitnim trgovanjem i opasnim protivzakonitim prepisivanjem najvrednijih kulturnih dobara na Crkvu Srbije DPS je ne samo tolerisao već i izdašno potpomagao upravo one društvene snage čija je platforma bila razgradnja temelja crnogorskog multikulturnog, građanskog i sekularnog društva. Paradoks je u tome što je DPS vlast izgubio onoga trenutka kad je donošenjem Zakona o slobodi vjeroispovijesti pokušao onemogućiti najveću kriminalno-koruptivnu akciju u crnogorskoj istoriji – protivzakoniti prijepis oko 50 km2 najvrednijih kulturnih dobara na Crkvu Srbije.

Zato danas, dok se u Beogradu ponovo odlučuje o crnogorskoj vladi, prozapadne snage u Crnoj Gori – parlamentarne i vanparlamentarne – moraju imati odgovor na sveopštu destrukciju crnogorskog društva. A taj odgovor nije nikakva manjinska vlada – bez stvarnoga autoriteta da u ovakvim trenucima upravlja zemljom a kamoli da bude lokomotiva u EU integracijama, a pritom i s antidržavnim prioritetima – već tehnička Vlada koju će činiti sve prozapadne snage (ukoliko se URA uopšte više može pribrojati tome korpusu) i čiji će mandat biti ograničen zadatkom da pripremi nove izbore. Izbore nakon kojih bi konačno postalo jasno ko je promoter progresivnih vrijednosti, a ko zagovornik povratka u srednji vijek. Izbore nakon kojih DPS više nikad ne bi dobio priliku da sam upravlja državom i autistično melje svoju prozapadnu konkurenciju, jer bez nje i njene odlučujuće funkcije nema opstanka ovome društvu. Izbore nakon kojih bi, na kraju balade, morala biti u istoriju poslata ideja da se po najvažnije društvene odluke mora ići u Beograd.

Sva plašenja baukom DPS-a i njihovim kosturima iz ormara danas padaju u vodu pred onim što su u proteklih godinu i nekoliko mjeseci ovoj državi, uz blagoslov Crkve Srbije, priredili Dritan, Zdravko i Aleksa. Danas smo društvo u kojem su šovinizam i segregacija, kleronacionalizam i ksenofobija poželjne vrijednosti, crnogorski privrednici su na udaru vlasti, kredibilni investitori proćerani, a svi državni resursi, uključujući i sektor bezbjednosti, stavljeni na uslugu Crkvi Srbije i državi Srbiji. Ako to nije veleizdaja, onda ne znam što je. Ako to nije razlog da se spriječi novo Dritanovo zavođenje proevropske Crne Gore za Goleš planinu, onda da otpijemo po jednu za pokoj duše ove zemlje pa – ostatku napredak.