Vučićev Otvoreni Balkan - mišolovka srpskog sveta

Za Antenu M piše: Čedomir Drašković

Premijer Z. Krivokapić je olako pričao; i o mnogo čemu što niti ga ko pita, niti razumije što priča. Utihnuše neslavno „mnogaja ljeta“ njegove vlade potemkinske: „eksperske“ i „programske“…  Čudno je samo kako je srpski mitrpolit Amfilohije ovako sirovo osovio, pa tragično ostavio svoju klerikalnu mobu, u ovom trenutku mnogo zahtjevniju beogradsku kvislingovinu? Uboge ideološke kalašture iz resora za crnogorsko obrazovanje, kulturu, nauku i sport o tome najubjedljivije govore. „Dubinski“ veoma nalik i u zdravstvu, turizmu, državnim preduzećima i ustanovama, lokalnim upravama. Ujednačili kao pop Mićo! Vrše „pacifikaciju Crne Gore“? Što bi značilo da je premijer sa svojim „eksperima“:  miritelj, mirotvorac, Zdravko miroljub. Brkaju u odnosu na „poštovane građane“, iako i đeca znaju da se „ptica se hvata na klepetalo“. Svima se brzo prizvalo: od „najbolje Vlade u istoriji Crne Gore“ (najočiglednije najgoreg premijera), ubrzo   utihnu i klepetalo. „Vlada će možda da p a n e jer je nema ko podržati“, opet izleće Krivokapiću. Naravno da će da „pane“ (i da padne) jer je nikad ništa racionalno i razborito nije držalo. - Državni udar, udar: na sceni je državni udar, razmahao se preneraženi Krivokapić. „Nije državni, nego je moždani udar“, „tješi“ ga kolega Knežević iz DF. Od cijele te, u malo vremena, licemjerne vardanje nosilaca srpske liste za Crnu Goru o „pacifikaciji Crne Gore“ i  Zapadnog Balkana, ostvarivana je – pacofikacija! U startu je bilo očigledno: nije g. Krivokapić timski igrač: prioritetno je u duhu one crnogorske folklorne: „Umije dobro doma doći“. Svako je „kovač svoje sreće“. Neočekivani udar za glavnu mišolovku „Open Balkan“...  

U vrijeme vladike Petra I, dopremljena je na Cetinje bila neka ruska pomoć, na što je Vladika rekao: „Čudno je da je došla na Cetinje. Naslovljena je 'slaveno-serpskom narodu u Crnoj Gori'. A mi smo Crnogorci“. Kad smo generalno kod „pacifikacije“ Crne Gore, i „pomoćima“ Rusije zaštitnice, treba se podśetiti: Rusija je najčešće kapitalno odmagala Crnogorcima i Crnoj Gori! Bila je protiv ujedinjenja Crne Gore i Primorja 1813. godine (poslije oslobađanja Primorja, tj. crnogorskog odbacivanja Napoleonove vojske). Bila je i protiv suverene, velike ličnosti vladike Petra I (na sreću, odbio je da pođe na kritično carsko „vijećanje“ u Petrograd). I protiv Petra II – Njegoša, takođe: između ostalog, „muštrali“ su ga, držali bez obrazloženja gotovo utamničenog duže od tri mjeseca u potpuno zaleđenom Pskovu. Iako im je dolazio prijateljski, u pośetu. Protiv knjaza Danila naročito, ponijeli su se otvoreno (i konačno) neprijateljski. I protiv zauzimanja Skadra od strane kralja Nikole, takođe. U konačnom, Rusija je podržala (versajsko) nestajanje, tj. potpuno gašenje Crne Gore – i utapanje u beogradsku kraljevinu Karađorđevića. Ovo su samo neke davne naznake o stalnim i velikim ruskim političkim „promajama“ po Balkanu. Međutim, najdalekosežnije i trajno je tzv. pomoć Rusije „zaštitnice“ vaspitno i obrazovno ištetila i obezličila Crnu Goru, decenijskim (toliko slavljenim!) radom dvije (prve) „državne“ škole u Crnoj Gori (počev od 1869. godine). Bogoslovsko-učiteljska škola i Đevojački institut na Cetinju. Jer su to bili ruski projekti, ruski instituti (u kojima je jedino bio zastupljen domicilni jezik). Idejno, programski, finansijski i rukovodno – apsolutno, do regionalne zastupljenosti i broja polaznika, tj. pitomaca tih škola. To su bile regionalne škole za „pravoslavnu mladež“, po petrogradskim programskim odrednicama, i finansijama. (Za Đevojački institut godišnje je obezbjeđivano 5.500 rubalja, a za Učiteljsko-bogoslovsku školu 8.000 rubalja). Na pr. g-đa Sofija Mertvago iz grada Grozni bila je jedinstveno dugo na čelu Đevojačkog instituta (znatno duže od 20 godina), i više je popularisana od bilo koje crnogorske ličnosti sličnog profila. Godišnji izvještaji o radu razmatrani su i usvajani u Petrogradu, a ni zrnca saznanja o Crnoj Gori nije bilo u njihovim nastavnim programima! Recimo, u predmetima istorije: Srpska istorija, Ruska istorija i Opšta istorija uopšte nije tretirana Crna Gora!? Ili, od ukupno 450 „štićenica“ Đevojačkog instituta – samo 205 ih je bilo iz Crne Gore (ostale sa prostora Austro Ugarske, Srbije, Albanije, čak i Bugarske). Da budu „vaspitavane u duhu pravoslavlja i ljubavi prema otadžbini“…).   

Koliko li je samo ovakvom kulturnom i obrazovnom politikom javnost u Crnoj Gori bila izvorno i nacionalno „iščašena“, i vaspitno-obrazovni sistem bio „slavjano-serpski“ dezorijentisan i razvodnjen, potpuno otuđen. Vršena je potpuna duhovna amnezija crnogorstva, i tome se niko ozbiljnije nije bavio u Crnoj Gori! To je bio strateški,  projektni i programski zadatak i doprinos tih ruskih škola – poklonjenih Crnoj Gori… (Od autora monografije o Đevojačkom institutu, odnosno nižoj đevojačkoj školi, u koju su upisivane đevojčice od 9 do 12 godina – gotovo nastrano hvalisanje da je ta škola bila nivoa i značaja „akademije nauka“)!?  

Na drugoj strani, zbog turskog „danka u krvi“, i bez izuzetka… „najsvirepijeg otimanja muške đece za janičare“, vjekovima su se krokodilske suze lile. Slično se patriotski patilo i zbog mučeničke „Seobe Srba“ pod Arsenijem III Čarnojevićem, pećkim patrijarhom! Što se prelazaka u drugu vjeru ili naciju tiče, i ranije je bilo slično današnjemu: najčešće iz uvjerenja (zbog lagodnijeg života, odnosno: „Da budete gospoda, da živite s gospodom“). Ovaj (brojno zastupljeni, često porodični)  suštinski interes prelaska u novu vjeru – sličan je  današnjim ekonomskim migracijama i seljenjima na Zapad. Zar samo u vrijeme sultana Sulejmana Veličanstvenog („Zakonodavca“), nijesu dva Portina velika vezira bili porijeklom iz Bosne? Zar i Vuk Karadžić nije prešao u katoličku vjeru, da bi bio vjenčan u bečkoj katedrali?  

Što se istorijske velike „Seobe Srbalja“ pod patrijarhom Čarnojevićem tiče – snažno je uslovljena  velikim rizikom od turske odmazde, zbog upornog srpskog „šurovanja“ sa neprijateljima Stambola. Patrijarh je uzimao novac od Beča, za vrbovanje dobrovoljaca. Zatim je bio veoma angažovan u povezivanju sa Rusima (od kojih je 1688. godine tražio i posebnu pomoć). Bio je angažovan i na uspostavljanju aktivne saradnje sa Rimskom kurijom i Mletačkom Republikom.  Godine 1689. Patrijarh je bio u konkretnom sporazumu sa Austrijom o zajedničkoj borbi protiv Turaka. Poslije poraza i povlačenja austrijske vojske –  patrijarh Čarnojević je (u strahu od nakupljenih razloga za odmazdu), čim prije emigrirao i poveo narod preko Save i Dunava. Dugoročno, to je stvorilo mogućnost 1918. godine za pripajanje Vojvodine Srbiji. Patrijarh Čarnojević izbjegao sa narodom,  a nominalni poglavar vojvoda S. Šupljikac poslije znatno više od dva vijeka – zvanično se vratio sa Vojvodinom u Srbiju…  Zbog toga je suvišno i nerazumno, neumorno prosipanje homogenizatorske, „patriotske“ galame i ovim „tragičnim“ povodom. Jer je to samo još jedan propagandni scenario, za stvaranje jače i ujednačene gungulu u narodu. Palanački vrtlozi, i urbana rulja, u konačnom  uvijek dugoročnije završava u  – „korist svoje štete“. Iako je više nego očigledno, i značajno koliko su te davne srpsko izbjeglice kapitalno doprinijele ukupnoj srpskoj civilizaciji i kulturi. Koliko bi bila osiromašena ukupna srpska kultura, bez Matice srpske i njenih personalnih i programskih, stvaralačkih doprinosa – koji su ostvarivani u sasvim drugoj, zagraničnoj društvenoj i političkoj klimi?

Najreakcionarniji su sadašnji namnoženi politički „dupljaci“ po Crnoj Gori, sa funkcionalno ujednačene (pro)srpske liste… Dojučerašnji DPS-ovci su bili i teatralni i „razmaženi“, i dosta odnarođeni. Elitistički, i razmetljivi „lideri u Regionu“. Sa ozbiljnom klijentelističkom atrofijom i tajkunskom koruptivnošću. Sa kritičnom okoštalosti za veću socijalnu pravdu. Ali nijesu bili „tuđa metla i lopata“, niti  ostrašćeni (još manje teroristički) protiv bilo koga. Bili su tolerantna, zdrava građanska opcija. Ako se zanemari stalna velikosrpska, „profesionalna“ čaršijska dreka o „ugroženim Srbima“, Crna Gora je u vrijeme „Mila i DPS-a“ uglavnom bila u međunacionalnom i građanskom „beharanju“. Crkovna vlada Z. Krivokapića je (u osnovi) zasnovana na uobrazilji i provokaciji, na licemjernom surogatu narodnjačkom, i na demonskoj klero-nacionalnoj srpskoj satrapiji. Službena strana ponašanja im je površna, nedosljedna, eufemistička, bljutavo razvodnjena.  Vladaju oprobanim srpskim sistemom „radikalske amputacije“. Parališu sve vitalne i značajne institucije, i dezavuišu i obespravljuju znatno veći, natpolovični dio (istinski građanskog) crnogorskog nacionalnog i državnog bića. Uzurpiraju Vučićevski dosljedno, tragično isključivo, do detalja – sa svojim ideološkim sadržajima, i praktično formalizovanim pojavama – čitavom mravinjaku ideoloških namještenika, „po dubini“. Ovim podmuklim detaljnim sistemskim promjenama, urušavaju građansku i modernu civilizacijsku ravan Crne Gore. Ostavljajući je bez životnih multikulturnih i poštenih demokratskih vrijednosti. Samo još da šmugnu Evropi, i uvedu planiranu velikosrpsku „vjeronauku u školama“… Da opet bude kao u Kraljevini Jugoslaviji, da svi cikte srpskom „prosvjetitelju“, od 1. razreda osnovne škole: „Sveti Sava srpska slava, pojte mu Srbi – pjesmu mu utrojte…“. 

Hladno je i u Podgorici, januar 2022. godine. Milicioner pozornik izlazi iz službenog auta, i vraća u obližnju trafiku više pozajmljenih novinskih naslova. I dalje mu je izgleda dosadno, i mnogo mu praznog „hoda“, pa da se makar nečim „zagovara“ kaže prodavačici: „A daj mi i tu nevaljalu Pobjedu“. Naravoučenije: primitivni, duhovno prazni i nevaspitani – najlakše „lanu“. Na nivou sopstvenog pogrešnog vaspitanja, i površnog,  ideološki degutantnog obrazovanja. Izvorna površnost i zlonamjernost – u osnovi „nasađena“ na neznanje! Naravno, na štetu (neostvarenog) kvaliteta, i pouzdanog sistema vrijednosti. Zbog toga je kod mnogih, i „bez lijeka“: „Niti od ljudi sramote, niti od boga grehote“… Siroti „zatvoreni“, tj. zatrovani, petrificirani i mentalno ugroženi svijet. Vremenom se tako stvara nesojluk, i  ljudska „rđa“. I kukavički gomilaju „junački“ bezmozgovići. Ovo u vezi sa milicionerom i „Pobjedom“ ne bih pominjao, da nije bilo nedavnog „istraživanja javnog mnjenja“. Koje mi je približno nivou pakosnog „sistema vrijednosti“ pomenutog neuljudnog čuvara „javnog reda i mira“: „Vijesti“ – 30%, „Dan“ – (nešto oko) 20%, a „Pobjeda“ – tek 7%.!? O kojem god svijetu „istraživača“ i pseudo građana se radi, nijesu pri „zelenoj grani“ korektnosti. Izuzimajući „Dan“, koji je nastao – približno i ostao – kao glasilo Miloševićevih bezbjednjaka… „Vijesti“ i „Pobjeda“ su mogli ovako biti rangirani  prije nekoliko decenija. Poslije potonuća „Pobjede“ sa „ratom za mir“, i briljantnih početaka „Vijesti“ (i „Monitora“). U nekim našim više „zažetim“ sredinama, zbog rizika od nasilnog i prostačkog reagovanja ideoloških „sirovaka“, „Monitor“ je često držan ispod „tezge“, (Nažalost, odavno su se pomirili!). Sa navedenim nazovi istraživanjem, „Pobjedi“ i „Vijestima“ su više nego zamijenjena mjesta! Po etičkom, profesionalno sadržajnom, i društveno ostvarenim kvalitetu. Od kada su počeli da budu organizovani (na stranim, mahom tuđinskim „jaslama“), čudna neka „istraživačka“ i „fina gospoda“ po NWO? Za dobro Crne Gore, a suštinski listom surduknuti protiv nje. Nije šala: u ovolikoj Crnoj Gori: 50-tak političkih partija, i malo manje NWO! Koliko nezajažljivih gotovana!?   

Početkom devedesetih godina, dok je  pripreman teren za brzo ratno rasturanje Jugoslavije, pričao mi je prijatelj – rodom iz okoline Daruvara (Slavonija, Hrvatska). Pravoslavac, koji je sa službom mlad došao u Crnu Goru, i tu ostao da živi. U Slavoniji su mu ostali roditelji, i šira rodbina, koje je obilazio više puta godišnje. Bio je vojno lice, pa je u toliko lakše uočavao (ratne) neizvjesnosti na terenu. Jednom kaže: - Čim sam vidio „šubaraše“, bilo mi je jasno“! Šubaraši, dakle, kao izvidnica, i prethodnica. I prvi ešalon „dobrovoljačkih“ srpskih, balkanskih konkvistadora, ravnogoraca! Forsirana je priča o „svetosavlju“, kao talonu za imperijalno (pravoslavno) „pokrivanje“ terena. „Samo sloga Srbina spašava“, i „Svi Srbi u jednoj državi!“. Sa političkim egzibicionizmom Srpske pravoslavne crkve, išla je i vjerska patetika vlasti: manje od Miloševića, u odnosu na Koštunicu, i Tadića, i naročito Vučića.

Srbujušći su sa Crnom Gorom stidljivo polazili od „istog korijena“ – pa se dugo pentrali po „sličnom“ etno-genetskog stablu. A onda su zastali na „posebnoj grani“ crnogorskoj… Milošević je to eksplicirao: Crnogorci i Srbi – „dva“ oka u glavi“. U kratkom periodu između, Crnogorci su već odbačeni kao „ini“ i drugorazredni. Kao Baski, Jakuti, krimski Tatari… Čak i mnogo gore: „Biće Srbi, ili ih neće biti“! Zbog toga je stvoren Krivokapićev arhipelag vlasti, kao projektovani „splav meduza“… Crna Gora je za godinu dana dovedena u retrogradni haos: Odnos Vlade i Parlamenta, sumanuta smjena nekoliko stotina rukovodilaca u vaspitno-obrazovnom i nastavno-naučnom sistemu Crne Gore. Dovedeno je I više od hiljadu „stručnjaka“ za derogiranje i difamaciju u ostalim sistemskim ustanovama Crne Gore! Kao i u Službi državne bezbjednosti, ravnogorski „raspašoj“ je u svim društvenim i državnim strukturama. Sa neprekidnim, papagajskim pokušajima za skretanje pažnje javnosti – lamentiranjem o megalomanskim krađama „Mila i DPS-a“, o njihovoj  bezdušnoj korupciji, nepotizmu:  o ranije vaskoliko ugroženim, upropašćenim dobrima narodnim. Koji je, kao božjim proviđenjem, sa velikosrpskim litijaškim pobjednicima doživio vaskrsnuće i spas! Ni patrijarh Porfirije ne gubi korak, i on pristiže sa mirođijom: „U crkvama ima mjesta za sve…“. Za sve naravno, osim za Crnogorce i njihovu istorijsku, mnogovjekovnu Crnogorsku pravoslavnu crkvu. Zahvaljujući Dritanovoj (zadnjoj) URI, ni poslije dobijenog „rata“ 1918., velikosrpska politika nije mogla uspješnije da ostvaruje teritorijalno posijedanje, nacionalno terorisanje i negiranje, i kompletno ugrožavanje Crne Gore. Iako se „eksperti“ i „apostoli“ kibicerski stalno preporučuju da su za dobro Crne Gore…

Dođe Zdravko, g. Krivokapić za prvu jedinicu izvršne državne vlasti u Crnoj Gori – bukvalno niotkuda. Rodila ga majka – Crkva Srbije. Pa se isprsio, bez imalo srama:  „30. avgust (2020.) donio je Crnoj Gori među etnički sklad i luču slobode“. Kad je ubrzo postalo klimavo, tu je „garant“ Abazović: „Ko podrži smjenu Vlade, ignoriše izbornu volju građana“. A g. Koprivica iz „Demokrata“ je još baglavije riječi: „Ko digne ruku za rušenje Vlade, napraviće najveću izdaju u istoriji Crne Gore“. Znači, po njegovoj logici, onih 70 – 80% prisutnih litijaša (sa više od pet stotina litijaških skupova po Crnoj Gori, kao generalne probe za parlamentarne izbore) – koji su po medijski plasiranim podacima pristalice Ratka Mladića: „predstavljaju najveću pobjedu u istoriji Crne Gore“!?! Kme, kme, kme: ljudski nedostojne, zduvaćki bezlične  velikosrpske propuhlije.   Redovno, obavezno, patološko laganje srpsko: zbog „varljivog“ oka, i neuglednog lika u „ružnom ogledalu“… Bizarni članovi Amfilohijeve vlade, „prosvijetljeni“ u Manastiru Ostrog 11.XII 2020. godine, likovali su nad sopstvenim grijehom, i sramotom zbog izdaje Crne Gore: „Vlada je formirana kao demokratski odgovor višedecenijskom jednopartijskom apsolutizmu“. Isti dan istovjetno iz Beograda bulazni već slavni im „istoričar“ Raković: „Kako smo Crnogorce vratili u Srbe, tako moramo i muslimane“.  Ovo je da se povjeruje u nekad aktuelnu tezu – da je davni srpski predak na Balkanu zatekao neandretalce.  Pa su ih srpski preci toliko popravljali i prepravljali, tj. učili ih „pameti“ – da  da su se neandretalci zbilja opametili. Viđeli sa kim imaju posla, i utekli „glavom bez obzira“, sve do Gibraltara. Poslužila ih je sreća: mogli su proći kao bogumili.

O Crnogorcima su nekad, prije nego što su se direktno i snažno, „bracki“ povezali sa Srbima, pisali stranci: „Crnogorac je gorštak, koji ne zna da laže“. Srpski nacionalizam je kao  mediokritertski kukolj već duže tradicije – patološki je zakorovio Crnu Goru. Zamislite, i Cetinjski manastir su gradili i obnavljali – Srbi; i Božićni ustanak početkom 1919. godine su digli – Srbi; i gusle su – srpske; i crnogorske narodne junačke pjesme su srpske; i crnogorska narodna nošnja je srpska. Cetinje je – „srpsko počivalo“, i Lovćen je – srpska gora. …Kad naiđu na divlju prasad po crnogorskim brdima,  eto i  srpskih mangulica.

„Lažni dobročinitelji / Uvijek hrle vlasti / Bez imalo časti“… Tako je poznati pjesnik mislio o „običnim“ političarima i umišljenim tzv. javnim radnicima. Šteta što je rano umro, sigurno bi poetski markirao i ovovremene zadrugare „srpskog sveta“.  Sa tim u vezi, napominjem da sam u ovom tekstu potencirao imena brojnih „lažnih dobročinitelja“, i sličnih pojavnosti  „bez imalo časti“. Ne da bih sa njima imao želju za stručno ili polemičko, tj. kritičko preispitivanje. To je iluzorno: radi se o slučajevima potpunog političkog, društvenog, i mentalnog  nihilizma – opasnih infektivno i društveno zapuštenih blefera. - De nihilo nihil…

Kako god okreneš: „Pod milim bogom, ništa im se ne može vjerovati“! TV Budva (19. II 2022.) emitovala je prilog o Manastiru Stanjevići. Kamera uglavnom jednostrano posvećena površnom dijalogu (ne pripremljene) novinarke i igumana Manastira J. Dabanovića. Koječega rečeno, a najviše „ispod radara“ istine. Da je u Stanjevićima Njegoš pisao „Luču mikrokozma“ (kako se na drugom zvaničnom mjestu uporedo sriču laži: …“u srpskoj narodnoj poeziji“ i „na srpskom narodnom jeziku“) , a vladika Petar I „Stegu“ – što takođe nije tačno. Tačno je da je tu nastao Zakonik opšti crnogorski i brdski Petra I, te da je tu 1798.  izglasan, odnosno prihvaćen na narodnoj skupštini. O najbitnijem – ni riječi. Osim raspredanja o sadašnjem „gostoprimstvu“, o brojnim znatiželjnim turistima, i sl.). Manastir sagradio 1736. godine vladika Sava (Petrović, Njegoš), pa je tu radila i škola za opismenjavanje popova, koju je Vladika  pokrenuo 1780. godine. Bilo bi zanimljivo… i zbog čega Manastir na toj lokaciji: zbog blaže klime, lakše komunikacije sa tadašnjim saveznicima Crne Gore, Mlečićima. Možda dijelom iz praktičnih razloga: vladika Sava je (privatno) izuzetno razvijao ovčarstvo, pa je trebalo i sa te strane lovćenskih padina imati odgovarajuću infrastrukturnu podršku. Značajno je bilo pomenuti: u Stanjevićima je boravio, znatiželjno i iskustveno, poznati srpski prosvjetitelj D. Obradović…  Međutim, neuki za istinu, ali vazda cibri da obilato i „masno“ promovišu laž! Krucijalna, kapitalno plasirana srpska i srbijanska laž sadašnjeg igumana ovog manastira – kaže  da je obližnju, srednjevjekovnu crnogorsku tvrđavu Đurđevac, podigao srpski despot Đurđe Branković, unuk kosovskoga kneza Lazara!!! „Došlo kao poručeno“ povijesnim srpskim cirkuslijama. Pošto su „smislili“ da je kosovski knez Lazar Hrebeljanović („care Lazo od Srbije glavo“) zavičajno  lažno zametnut (narodski „okopiljen“) negđe u Grblju, onda  treba da bude značajno ozvaničen i unuk mu Đurđe. Koji je tuda možda  lovario, pratio i čobanice „sojčice devojčice“. Pa mu se uzgredno dopala i lokacija za tvrđavu…   Međutim, Đurđevac je 1424. godine počeo da gradi popularni crnogorski vladar  Stefanica, Stefan Crnojević, otac Ivana Crnojevića. I da ga razvija kao odbrambenu, vojnu, ali i stambenu jedinicu. Koja ipak nije bila dugog vijeka: poslije desetak godina je potpuno onemogućeno napredovanje ovog nesuđenog centra – jer je bio na (graničnoj) teritoriji Mletačke republike.       

NASTAVLJA SE

Prethodne djelove pročitajte na sljedećim linkovima: